Jô tam ci niy môm rôd sie chatrusić i niy byda sie wtykôł do tyj haje, ale rómbnół ci mie kiejsik taki jedyn istny, kierymu sztyjc niy zdała sie ta naszô gôdka, nasze szkryflanie (lepszij lebo gorzij) po ślónsku. Dlô tego angyjbera-ciaracha móm taki fal, kierych już pôra razy łozprawiôł.
Przi takim dunaju (Brynica cheba sie mianowôł i myśla, iże Wiycie czamu razinku ło tyj rzyce godóm) siedziôł se bajtel, dosik gryfnie łoblecóny, i duldoł woda z tyj rzyki. Wele niygo kackôł sie starzik, kiery wejzdrzoł na niygo i gôdô:
– Suchej ino synek, niy słep tyj wody, bo łóna je côrno, pôłno charpynci i bele jakigo marasu tam pływie. Jesce skuli tego laksyra cie chyci.
Bajtel nic, ino dalszij szluko po malusku ta woda.
– Cy ty giździe niy suchôsz? Gôdóm ci, iże we tyj wodzie same flyje pływióm i ze tego mogesz morzisko abo co łapnónć.
A tyn synek nic, tak kiejby starzik po kitajsku gôdôł, abo łón dakle miôł kyjzom zastyrczóne. I słepie!
Starzik sie już richtik rozkokociół, fusiska pokrynciół i padô do tego najducha:
– Coś ty do imyntu łoguch mamlasie? Przecamć ci już tela razy tuplikuja, iże ta woda niy je do słepaniô, łóna mô pôłno farfocli, ze werku lejóm jakiesik szuminy abo inksze pierónstwo; dzisz, tam delszij roztomajte lómpy jscajóm. Na zicher chycisz jakiesik choróbsko, bydziesz niyskorzij srać i rzigać, i ku tymu jesce cie mamulka bydóm musieli do lazarytu zakludzić. Ustóń, kiej ci gôdóm i już!
Tyn huncwot sie ino tak kuknół na starzika i pado ku niymu:
– Slucham, proszę pana. Nic nie rozumiem, proszę pana.
– Hmmm, ... nic, nic, duldej se synek ta woda dalij. Duldej. Dyć gorolowi przeca nic niy zaszkłódzi.
Nó, i smolić go. Pra?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl