Ptôki...

Kôżdy chop, kiery by kciôł coby go chopym mianować, musi mieć jakiegosik ptôka, abo jak inksi gôdajóm – „hobby”.
Sóm take, ftore sztaplujóm brifmarki. Inksze cichtujóm briwy, mewki, basztardy lebo kanary. Jesce inksze trzimióm we zegródku kormiki, króle lebo roztomajto gowiydź. Zasik nieftore poradzóm bez trzi dni za rajóm szkacić. A sóm ci i take u nôs, kiere cióngnóm roztomajte gupiki, skalary, paletki i inkszejsze fisze, a skuli tego muszóm ciyngiym chytać waserflyje i bele jake glizdy.
A możno być i tak jakech usłyszôł kiejsik wele naszygo familoka. Łozprawiali trzi sómsiôdki.
– Mój to ci mô takigo ptôka – padô jedna śnich – iże poradzi dwa dni zicować we gołymbniku aże jego briwy ze flugu przifurgnóm.
– A mój – pado na to drugô – to ci durch szkyrtô tymi szkartkóma, łoglóndô te brifmarki, rółz je wtyknie tam, rołz zasik kaj indzij. Nó, mô jak gôdô take „hobby”.
– A bogać tam – gôdô trzeciô – mój to ci mô dziepiyro „hobby”, ptôka ... łón durch słepie choby gupi!!!
Nôjgorzij to bóło ze staróm Góminiorkóm. Tak sie tropióła, tak sie starała ło swojigo chopa aże polazła kiejsik do dochtora, wiycie, tego łod gupieloków.
– Panie dochtorze, dadzóm mi jake pile abo co, cobych mojigo chopa sztopnóńć, zahaltować we chałpie mógła, coby łón mi ciyngiym niy wylazowôł z dóma i sztyjc bele kaj niy gymziół.
– Wiycie paniczko – padô dochtór – musicie nojńść tyż take „hobby” jak wasz chop. Mô łón jakesik gryfne „hobby”?
– A mô, mô .... mode blóndiny ze dugimi szłapami i gryfnymi cyckami!!!
U nôs na Pniokach bół ci jedyn briftryjger. Niy dosik, iże musiôł tómpać ze sztoku na sztok – jesce niy bóło kastli we siyniach – to kiej ino wećkoł łobiôd, zawiyrôł sie we izbie i sztyjc sztaplowôł, przebiyrôł, hebowôł te brifmarki. Jego starô niy szczimała podwiyl tego niy miała zatela. Narychtowała sie dlô sia dwa kofry i ruk-cuk pofurgła fligrym do Afriki. Niy zetwało wiela, ani sie chop niy pozdoł i baba sie przikwanckała nazôd do chałpy. Chop sie uradowôł i łod dźwiyrzy padô:
– A jakiesik brifmarki môsz dló mie? Ja?
– Brifmarki, brifmarki. Doczkej to uwidzisz – padô jego starô.
Za dziewiyńć miesiyncy baba śległa i uplóncnół sie maluśki nyjgerek.
Chop tak gawcy i czekô aże mu baba to wszyjsko gynał, direkt wyekleruje.
– Nó i cóż sie tak gupio filujesz? Ty ino te twoje brifmarki, a jô ci ciyngiym gôdała cobyś te fóncle we izbie na noc ... gasiół.
Nó, i jesce na łostatek ło tych ptôkach. Przikarycyła sie kiejsik baba do alwokata, bo niy poradzióła ze jeji chopym dugszij szczimać.
– Panoczku, jô bych kciała szajdóng ze tym mojim starym, bo łón nic ino we tych brifmarkach graco, kajpluje, machluje a na mie ani niy kuknie. Nó i pedzóm mi łóni wiela musza zabulić?
– A môcie jakisik przocieli we Miymcach?
– Ja. Łojców i bracika.
– Nó, to by uczynióło ze dwa tysiónce ojro.
– Co wyście łogupli? Za poła tego, to jedyn jejigo przociel te jejigo brifmarki poszmaruje trutkóm na szczury i łón sóm kipnie.