Eźli sóm baby łoszkliwe?

Wiycie, kiejsik naszpicowołech moji dakle i usłyszôłech takô (możno szpicatô?) gôdka. Gôwyndziyli chop ze swojóm ślubnóm babeczkóm.
Łóńskigo roka fajrowali łóni śtyrdziyści lôt po wiesieli, znacy rubinowe gody. Gościna bóła festelnie wydarzónô. Byli chnet wszyjskie przociele i familijanty. Po łodyjńściu byzuchantów chop tak gynał ci zmustrowoł ta swoja babeczka i rzyknół ku nij:
– Moja ty roztomiyło! Śtyrdziyści lôt tymu nazôd niy mielichmy nicego za tela, mieli my ino maluśke i jesce niy umyjblówane pomiyszkanie, niy mielichmy jesce gryfnistego autoka ani bali i telewizora. Nynali my na takim ci madracu pokładziónym na dylinach ...
Alech miôł ci kôżdô noc szumny zeks ze dwadziestopiyńciolytnióm, gorkóm, napolónóm i łostróm jak paprika chili blóndinóm.
– Nó, i? – pytô sie opaternie ta babeczka swojigo chopa.
– A terôzki mómy szykownisty dóm za trzista tysiyncy złotków – prawi dalszij chop. – Mómy trzi autoki po śtyrdziyści tysiyncy we wercie kôżdy, ku tymu srogi hamerikóński prykol wodny, basing na placu, „sauna” i trzi srogachne plazmówe telewizyjory.
– Nó, i co dalszij kcesz mi pedzieć chopecku? – pyto sie deczko znerwowano tóm gôdkóm baba.
– A terôzki – rzóndzi ze rułóm chop – śpia we nocy ze szejśćdziesiyńciólytnióm, siwiyjóncóm murchlóm we kieryj niy łostało nic ze dôwniyjszyj namiyntnóści...
Baba jak zaobycz pôłno zrozumiyniô dlô chopowych problymów kukła ci na niygo wyrozumie i libeźnie, i rzykła:
– Proszã cie bardzo, deptej kaj kcesz i wysznupej sie nowô, szykownisto, wizgyrno i gorko dwadziestopiyńciolytniô blóndina ...
– Ja? Gôdôsz? Na isto? – uradowôł sie chop.
– ... a jô już ci sie wystaróm ło to, cobyś juzaś nynôł we jakimsik tónim familoku na madracu pokładziónym na dylinach i coby cie juzaś niy bóło stôć ani na autok, ani bali i na blank maluśki telewizyjor !!!