Kiejsik ci dwa kamraty, Antek i Bercik chyciyli sie roboty na wsi. Nó, i dobrze. Porobiyli tak pôrã godzin a sam łorôzki jedyn śnich, Bercik, sie kajsik straciół, kajsik sie do imyntu zapodziôł. Nó, tóż tyn drugi, znacy antek, poszoł go szukać i kajsik po pôruch minutkach kuknół a sam ci tyn piyrszy ze kamratów styrcy przi haźliku i takim srogim knebulcym kwyrlô i kwyrlô choby nôjynty.
– Hej, Bercik, co ty tam tak kwyrlosz? – pytô sie kamrata Antek.
– A dyć dzisz, iże jô sam cosik sznupia, zuchtóm, hledóm – łodpedziôł Bercik. – Szaket mi sam do tego aptrytu skipnół i niy poradza go znojść.
– A smól to, przecamć niy bydziesz go, terôzki po tym jak ci śleciôł do tego haźlika, na sia nosiół, pra?
– Anó, môsz prawie. Ino dzisz, we kabzi tego szaketa miôłech moje śniôdanie – łodpedzioł ze rułóm Bercik i sznupôł dalszij.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl