Mosztrich....

To sie przitrefiyło jesce przed wojnóm, za staryj Polski. Lojzik i Bercik pojechali sie rôz bankóm ze Chorzowa za granica do Bytónia. Poszpacyrowali sie po tym mieście ździebko, poswańdali sie bele kaj i na łostatek wlejźli sie do gryfnego szynku coby cosik pojeść abo ino zmaszkycić. Zicli sie przi stole a kole nich siedziôł jedyn istny, kiery ćkoł ze srogim smacyskiym wuszt na gorko. A kole tego wusztu miôł na talyrzu cosik takigo gelbowego we kierym ciyngiym tyn wuszt tónkoł i tónkoł.
Lojzik tak kuko, tak zaziyro na tego chopa kole jejich stoła i gôdô do Bercika:
– Ty, Bercik, kuknij se ino, co tyn chop tam ćko? To musi być pieronym dobre, kiej tego tak maluśko na tyn talyrz dowajóm. Jô bych tak kciôł tego ździebko liznóńć, wzióńć na skosztónek !
– Coś ty! Jô móm jesce ino jedna marka, to jóm sie niy werci wydôwać, pra?
– Ja, werci sie, werci – łopdedziôł Lojzik. Weznymy sie ino tego tam gelbowego i sie ździebko pomaszkycymy.
Jak uzdali, tak tyż i zrobiyli. Podeptali do szynkwasu i łobsztalowali sie u tyj kaczmorki za côłko marka tego żółtygo, co to miôł tyn istny tam na talyrzu. Kaczmorka wziyna srogi talyrz i chlastła jim tam tako côłko kelnia, côłko miarka tego, co sie chopy łobsztalowali. Lojzik piyrszy wzión srogo łeżka i łyknół sie tego maszkytu, ale tak do porzóndku. A, iże to boło pieronym łostre, to mu aże płaczki ze slypiów polecieli. Bercik, jak to ujzdrzoł, to tyż pedziôł Lojzikowi:
– Niy trôp sie, niy musisz ślimtać skuli tyj gupij marki. Zółwizół niy bóła to twoja marka ino m o j a !