Ja, ja, nôjprzodzij walyntynki a niyskorzij, kiej już cowiek, znacy chop, na isto łotuchnie, przijńdzie do sia, to moge być i tak jak we tym wicu:
Nałónczôs kiej baba rychtuje tymu swojimu chopowi śniôdanie (zecaj, szpigelajery) tyn chop nôgle wlôz do kuchyni i gôdô do tyj swojij babeczki:
– Opaternie ... opaternie! Dociep deczko masła! Ło mój ty Bożycku! Warzisz za tela narôz. Za tela!
Chebnij te jajca! Terôzki je chebnij! Potrza jesce wiyncyj masła! Ło mój ty Bożycku! Kaj terôzki znojdymy wiyncyj masła?
Dej pozór! Zarôzki ci sie te jajca przichycóm!
Łostróżnie! Łostróżnieeee! Pedziołech łostróżnie!
Ty to nigdy mie niy suchôsz, jak warzisz! Nigdy!
Chebnij je, chebnij zarôzki te jajca! Aboś ty łogupła! Sfiksowałaś do imyntu! Piere ci na dekel!
A niy przepómnij te jajca posolić!
Wiysz, iże zawdy przepóminôsz jajca posolić! Posól je, a zarôzki!
Sól babo, sól!
Babeczka tak filuje na swojigo chopa, wyblyszczô gały i rzóndzi:
– Chopie, co ze cia? Co cie chyciyło? Miynisz, co jô niy miarkuja jak sie parscy zecaj?
Na to chop już zmiyrnie i poleku łodrzyk:
– Niy, jô ino kciôłech ci pokôzać jak to wyglóndo, kiej jô lynkiyruja naszym autokiym a ty siedzisz wele!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl