Kiejsik sam jużech gôdôł ło fyrsztach, ło biskupach to terôzki możno ło Pônbôczku i dzioble. Jesce, kiejsik przodzij, kiej ludzie mieli we zocy i piykło i niybo, i iże dziobły i janieli łamżóm po ziymi, wylôz roz sóm Lucyfer na szpacyr. Kuko tak bele kaj i łoroz widzi ze łóddali Pónbóczka ze krykóm. Prziszoł ci Łón tak ku niymu, dzioboł kniksnół i rzóndzi:
– Mój ty Pónbóczku, jô sie kca nawrócić, hilfuja ludzióm jak ino poradza, ale łóne na mie zółwizół wszyjsko, co łoszkliwe, swolajóm. Chobych niy wiym co dobrygo robiół, to tak by tak bydóm Wóm Pónbóczku dziynkowali a niy mie! Już mie to pierónym dopolóło i tela!
Pónbóczek sie zachichrôł i pedziôł do Lucypera:
– Nó, tóż spróbujymy! Jô cosik zgobia złygo a ty cosik dobrygo; kuknymy co ludzie na to pedzóm.
I kiej tak sie łozprawiajóm idzie sam kole nich baba ze dzieckiym a we gracy dziyrży zbónek mlyka. Pónbóczek szkyrtnółł palcyskiym i ta kanka śleciała na ziym, strzaskała sie i bóło po mlyku.
Baba sie łozjargała, rozciepała i napoczła ryceć:
– Dioski pieróńskie, dziobły cy co, niech to wszyjsko diosi ebnóm, jakisik jancykryst mi szłapa podstawiół lebo co?
Wtynczôs prziloz dzioboł, poślepiôł te szkorupy, nalôł nazôd mlyka do tego zbónka i postawiół babie na dródze. Baba gawcy i blank łogupiała. Praskła na klynczki i rzykô:
– Pónbóczku roztomiyły, srogie dziynki za tyn cud!
A dzioboł tak kuknół i ze takim srogim jankorym pedziôł:
– Nó, i dzisz Pónbóczku jak to jes! A jô roz chocia prôwda pedziôł, pra?
I coby sam niy godać, cy do diosek, cy ftosik inkszy, żôdnymu sie niy wygodzi a już kiejsik żech usłyszôł, co:
Te srogie gôry, kiere nóm we żywobyciu jes nôjbarzij procno ustôć, rychtujóm sie zawdy ze nôjmyńszych ziôrek piôsku (co pedziôł bół już dôwno jedyn móndrok – Friedich Hebbel). I tak mieli my sam i Pónbóczka, i dziobła a terôzki raja na biskupa.
Biskup przikludziół sie do mojij „siedymnôstki” do jednyj katychytki Hanki na katyjmus i napocznół sie tych bajtli pytać:
– Fto jô jes?
Dziecka nic. Nó tóż napoczynô jim tuplikować:
– Łobejrzicie, móm tako srogo kryka, móm goldowy piestrzónek na palcysku, móm tako ci szpicato mycka, tyta na gowie ... nó, to fto jô jes?
Na, to mały Bercik dźwigo graca i gôdô:
– Jô sie tak miarkuja, coście sóm kapelónku na isto srogo kwolno rzić. Pokiel żeście sam ino do nôs wlejźli, ciyngiym sie czymsik kwolicie, pra?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl