Wytrzyźbiôłka ...

Co to jes wytrzyźbiôłka miarkuje pewnikiym kôżdy Polôk (coby już niy gôdać ło samtyjszych, ło Ślónzôkach). Ale, niy kôżdymu tyn przimusowy hotyl sie na isto zdô. Bo dejcie sie pozór! Taki na tyn przikłôd Ynglynder abo Szkot. Kiej ci łóne kcóm sie karnóńć na zapióntek, na ichni weekend sam dó nôs do Polski (festelnie ci łóne majóm rade Kraków abo Warszawa), to jejich flugblaty, te ci blank moderne fóldery łostrzygajóm, alarmiyrujóm przed niymi, znacy przed wytrzyćbiółkóma. Rzóndzóm jim, coby słepać gorzôła ino kajsik we hotylu abo we zakamracónyj chałupie; Pónbóczku bróń, coby pod żôdnóm zołgówkóm niy wylazować po słepaniu ze chałupy. A ludzie, ftore mieli już przileżitość trefić we Polsce do wytrzyźbiółki łopisujóm ta przigoda jak cosik podanego na tref ze UFO: cowiek opaternie, poleku detro hulicóm, ze srogóm uciychóm jscy kaj mu sie ino rzywnie zdo, a tu łoroz blank kole ze takigo dziwokigo, blyskajóncygo autoka wyskôkuje pôruch łoblecónych na modro stwórzyni, kiere gôdajóm do sia takim jakisik zgrzitajóncym głósym.
– Zwobiajóm cie rajn, do strzodka, a nastympnie przekludzajóm cie do czegosik, co do złudzyniô przipóminô pomieszczynie na jakisik inkszyj planycie. – tak ci mi łozprawiôł kiejsik jedyn mody karlus Michael ze Manchesteru, Brington abo Glassgow, kiery na same spómniynie napoczynô sie jónkać i szwandrusić.
– To na isto prôwdziwo hruza i festelnô sumeryjô – prawi z bobkami w galotach dalszij. – Nôjprzodzij fóndnóm ci brałza, ale woda, kiero śnij ciurlikô jes blank zimnô. Zatym przikrymplujóm ci twoje grace do côrnego prykola skórzannymi pôskami. Bez łoka mrzik ze twogóm, iże to jakisik ekszperimynt biólogicny abo napoczniyńcie jakijsik „sadomasochistycznyj” órgiji. Dalszij to już jes ino jesce gorzij, ganc ajnfach cowiek leży côłkimi godzinóma, kamratctwo take ci barzij łoszkliwe, niy ma piwa ani telewizora. A na przidowek z rańca wystôwiajóm ci za wszyjsko pierónym srogi rechnóng.
– A próbowaliście panoczku dowiedzieć sie, uzdać kaj żeście tak na isto sóm? – pytóm sie tego istnego.
– Plac Jana. Wszyjskie powtôrzali: plac Jana – na dźwiynk tych ci słówecek Michael skulół sie we zeslu. – Na wszeli zdarzyni próbowołech ci sie sóm do wszyjskigo prziznać, ale żôdyn niy rozumiôł, niy miarkowôł po ynglicku. Powtôrzali mi ino ciyngiym: okej, okej. Nôjgorszyjsze, iże mie niy kcieli tamstela wypuścić, niy kcieli mie uwólnić aże do czasu ... kiejech wytrzyźbiôł.
Michael chytô sie za palica i łobyrto nióm ze niydowiyrzaniym:
– To jes łokropiczne, sprzyczne ze prawami cowieka!
– A po jakiymu sprzyczne ze prawami cowieka? – pytóm sie go opaternie.
– A dyć niy błoznujcie panoczku. Fto to widziôł, wypuszczać blank trzyźbygo zagranicznygo, tym barzij ynglickigo turisty na hulica ło siódmyj ło szaroku. Tóż to dyć żysz diosecke bestwiynie sie i krziwdowanie. Przeca jô niy po to sie sam ze mojimi kamratami do waszygo kraju przikulwitôł, coby być ... do kna, blank trzyźby!!! – nerwuje sie festelnie tyn côłki Michael ze Manchesteru, Brington abo Glassgow.