Rółz do jednego istnego, Bercika łod Majzlinyj prziszôł jego kamrat Jorguś. Prziszôł, i łod szweli, łod proga pado do Bercika:
– Suchej ino Bercik, kuknij sam drabko bez łokno, bo cosik mi sie zdô, iże twojigo psiôka ałtok na śmiyrć przejechôł !
Bercik kuknół bez te łokno i gôdô:
– A dyś skany? To przeca niy jes mój Azor.
– Nó, ale przifiluj, podziwej se gynał! – pado na to Jorguś. – To juścić jes twój pies. Przeca mô taki sóm côrny chwost ze biôłymi flekami, flekaty dakle....
– Jezderkusie Jorguś. Dyć ci gôdóm, co to niy ma mój Azor ! – pado Bercik już fest znerwowany.
Kuknół ale jesce rółz i ze rułóm gôdô:
– Nó, możno to i sztimuje, mój Azor miôł côrny trółdel, côrny łogón ze biôłymi flekami, miôł tyż flekaty dakle, ale niy bół ci aże taki ... plaskaty!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl