Pônbóczek .... i Żyd

Kiejsik ci sie trefiyli na banhowie: nasz prawy katolicki kapelónek do kupy ze żydowskim rabinym. Łoba musieli wypruć do Warszawy. Tak tyż jejim sie jesce przidarziło, co musieli kludzić sie do tyj Warszawy we jednym kupyju. Jakiesik poranôście minutek nic do sia niy gôdali ale, skuli tego, co jim sie setnie mierzło, napoczli dyszkutiyrować, rajcować i fedrować gôdkóm choby – łodpuść mi tyn grzych Pónbóczku – te nasze syjmowe posły ze tym Jarosławym Srogim, jejigo hetmanym Edgarym Perónowym abo tyż i tóm Nelly, kiero gôdô we szejściuch lynzykach tela ... co łorôz. Na łostatek napoczli gôdać ło jejich ryligiach, ło jejich wiyrzyniać i ło tym, cym łóne sóm inksze jedna łod drugij.
– Jaki jes u wôs zizdym hiyrarchii – pytô sie rabin.
– A po jakiymu sie łóni mie ło to pytajóm? – gôdô tyn nasz katolicki kapelónek.
– Nó, jake sóm u wôs słody do karijyry, cym idzie u wôs łostać? – pytô Żyd.
– Nôjprzodzij sam u nôs to idzie być wikarym, takim kapelónkiym do wszyjskigo.
– A niyskorzij, to kim jesce ? – pytô sie juzaś Żyd.
– Anó, niyskorzij to idzie łostać farorzym, kiej ino tak bydzie kciôł nasz biskup. – gôdô na to kapelónek.
– Gôdajóm łóni farorzym, ja? – niy dôwo pokój tyn rabin. – A jesce niyskorzij, po farorzowaniu, to cym ?
– A niyskorzij to idzie łostać u nôs biskupym – wiedzóm łóni, ja? – gôdô ci tyn nasz kapelónek.
– Tyż gryfnie, tyż szykownie, nó ale jesce niyskorzij to cym ? – pytô dociyrny rabin.
– Nó, po biskupie to już ino kardynałym !
– He, he, a zatym cym jesce? – frechownie sie pyto tyn rabin.
– Nó, jesce niyskorzij to mogóm takigo kardynôła wywelować bali i na samygo papiyża ! – miarkujóm łóni?
– Na papiyża, na papiyża ... a jesce niyskorzij to co ? – tyn rabin jes już festelnie łoszkliwy i wrazidlaty.
– Nó, cheba łóni niy miarkujóm, co nasz ksiynżoszek, nasz kapelónek, biskup, kardynôł i na łostatek papiyż moge łostać samym Pónbóczkiym ? – pytô sie kapelónek i już ci go mory bieróm.
– A dzisz go, a miarkujecie kapelónku, a ... u nôs to sie jednymu przitrefiyło !!!