Moja „Siedymnôstka”

Nó, tóż śleciało już szejśćdziesiónt lôt kiejech piyrszy rółz poszôł do szkoły, do tyj – łod terôzka – mojij „Siedymnôstki”. Bół ci to, gynał pamiyntóm, pyndziałek piyrszego wrzyśnia 1952r. Trzimôłech sie jednóm rynkóm mojij Mamulki a we drugij dziyrżółech srogô, wielgachnô tyta łod Frónckowiaka ze Krziżowyj. Wszyjske my bajtle wysztiglowane choby we niydziela, wosy ulizane, chocia tak by tak styrceli jak przodzij, jesce we łochrónce tela, co piyrszy rółz łostrziżóne bez golaca a niy – jak zawdy – bez ółma lebo Mamulka.
I blank wtynczôs niy miarkowôłech, co tyż to mie sie tam we tyj szuli przitrefi tela, co nôjważniyjsze to dló mie bóło ino to, co tyż to Mamulka wrajzióła do tyj łogrómnucnyj tyty? I ... kiej tak na isto we tyj szuli napocznymy ze tego nowygo elemyntôrza przi rechtorze cosik czytać? Bo jô już we łochrónce, we tyj naszyj szkółce przi szkole mocka poradziółech ślabikować.
Nó ale, wszyjske my nôjprzodzij niy poradziyli sie doczkać kiej zaglingô tyn piyrszy dló nôs szkólny zwónek. I yntlich zaglingôł a kwilka niyskorzij wlôz do izby maluśki rechtór, kiery sie Richat Depta mianowôł. Trza ino dopedzieć, co żôdnyj mamulki we klasie wtynczôs już niy bóło, żôdnô śnich rechtóra niy szterowała jak to jes terôzki.
Dló nôs siydmiólytnich bajtli Rechtór bół nikiej nasz starzik i tela ino ze tyj piyrszyj we mojim życiu lekcyji bocza, iże tyn nasz rechtór miôł ci diosecko szarłatny kichol, kiery łobciyrôł sznyptychlóm srogóm choby deka na starcynnym wertiko. Pôrã kwilek zetwało podwiyl naszô czelodka niy ucichła, i kiej tyn nasz – łod terôzka już wychówawca – napocznół gôdać. Niy za tela my to, same chopcy, jesce poradziyli spomiarkować ale czuli my, to wisiało we lufcie, iże we naszym życiu napoczło sie cosik blank nowygo, cosik festelnie na isto ważnego, cosik, co terôzki bez pôrã lôt bydzie snami szło podwiyl my niy dokulómy sie do łostatka siódmyj klasy. Tego ale my sie jesce tak do łostatka niy poradziyli wystawić. Przeca my same mieli dziepiyro siedym lôt a sam ci na nôs czekało jesce côłke niyskorzyjsze siedym lôt, pokiel sie ta naszô przigoda we nowyj szuli niy skóńcy, pokiel niy bydymy mieli tego zbyte i kiej bydymy już na tela sroge, coby już blank we krótkich galotkach niy lôtać ino łoblyc duge jak nasze łojce i starziki.
Nó, a niyskorzij, już po piyrszych lekcyjach trza sie bóło przed kamratóma tóm srogóm tytóm poasić. Jedna starka wtykła do kabzy jakiesik piyńć złotków, takich brónotnych, papiyrzannych a drugô juzaś jakosik szekulada abo apluzina. I jesce na łostatek przed, choby niydzielnym, łobiadym poszôłech ze Mamulkóm do tego samego Frónckowiaka na sroge, ale to richtik sroge lody wanilowe.
Niy miarkuja do łostatka eźli wszyjske szkolorze tak spóminajóm szkoła jak jô, ale do dzisiej, kiej przi łostatku czyrwnia dziecka sie ze szulplacu przi mojij „Siedymnostce” tracóm, robi mi sie tak jakosik jankornie i teskliwe. I niy poradza sie doczkać tego piyknego dnioszka we wrzyśniu kiej te wszyjske łochyntole przikludzóm sie po feryjach nazôd na tyn plac. Możno za mojich czasów inakszij to bóło, cowiek miôł mynij roztomajtych gracek jak terôzki iskuli tego tyż moc dziecek, pewnikiym wiynkszóścióm niy poradziyło sie doczkać na tyn piyrszy szkolny zwónek.
Wczorej tyż napocznół sie nowy szkolny rok niy ino we tyj mojij szuli ale wszandy naobkoło i we côłki Polsce. Mamulki prziwiydli wysztiglowane swoji dziecka do tyj „Siedymnôstki” tela, co już niy we krótkich galotkach, ale tyż niy ma już takigo ordnóngu jak kiejsik. Terôzki wszyjske te „moderne” mamulki muszóm sie wryć do klasy, muszóm styrceć pod ścianóm aże do łostatka piyrszych lekcyji, muszóm tym rechtoróm i rechtórkóm zawodzać jak plynckiyrz na szłapie, muszóm przimôwiać rechtoróm, bo przeca już łóne same wszyjske filipy pozjôdali i niy bydzie jim rechtor tuplikowôł, iże côrne jes côrne, bo przeca „Polska jes ... „ tfu! Moje dziecko jes nôjważniyjsze i niy bydzie bele lebioda rechtor rzóńdziół jak we szuli mô być! Mô być tak jak kcóm mamulki, a iże jes jich kielanôście tóż tyż kielanôście roztomajtych szimli wychowaniô bydzie sie tam roztopiyrzać.
Nó ale, niy ma co wynokwiać ino brać życie takim jakim łóne jes. A dziecka swojóm drógóm tak by tak bydóm gynał take same jak wszyjske dziecka łod czasu kiej ftosik wypokopiół ... szkoła. Bydóm wyrobiać, bydóm rechtoróm robić na łostuda, bydóm sie bawić a za kielanôście lôt przijńdzie jim na myślónek to co i mie: to byli nôjgryfniyjsze w życiu lata!!!
I czy to bydzie ta moja „Siedymnôstka”, abo lecy jakô inkszô szkoła, zawdy bydzie na stare lata cowiek wrôcôł do tych piyrszych lôt we piyrszyj swojij życiowyj szkole.