Pouczka...

Mróźny, zimowy wieczór sztramski, szykowny ale deczko zwiykowany chop przigôdôł we jakimsik szynku fajnisto, modo dziołcha, „laska” jak to terôzki take dziołchy mianujóm. Bóło to ło tela snadne, iże ta synczora uwidziała bez łokno jak tyn istny wylazowôł ze nowiuśkigo „Mercedesa 600”. Tak tyż bez spóry dyć tóż przijyna forszlag spólnygo spyndzyniô côłkij nocy. Tyn istny zebrôł jóm do swojij wili kajsik pod miastym. Gorzyjóncy kóminek, dobro „whisk”, klapsznita ze kawiyrym, teschnô muzyka, słówym wszyjsko ci gryfnie przimykało jich corôzki barzij ku szlafcimerowi. Łorôzki ci tyn chop dôł do wymiarkowaniô, coby wykludzić siemożno na maluśko rajzka, kajsik na luft do pobliskigo lasa. Dziołcha usuchła ci go, chocia niychyntnie, i zakludziyli sie tym „Mercym” na tako szykownô łónka, taki lyśny świetlok we pojstrzodku tego lasa. Tyn istny wycióńg ze gypeku sztuca, jyjgerskô flinta, zaandrygowôł jóm i rzyknół łostro:
– Seblykej sie! A zarôzki mi sie sam do kna seblykej!
Dziołcha, ździebko zlynkniónô zituacjóm, tóm côłkóm gôdkóm tego istnego, a jesce barzij dwadziestopiyńciogradusowym mrózym, wartko zrobiyła, co ci ji tyn istny kôzôł. Kiej już stôła sagusinkô i po bosoku na śniygu tyn szarmski chop, tyn istny łozkôzôł:
– A terôzki gibko kulej sznyjmana (bałwana)! – I skuli tego, coby niy prociwiała sie za tela, prasknół dwa razy ze tyj gywery w luft.
Dziołcha ciepła sie do turlikaniô śniygowych kuglów, i tak możno po godzinie, stôł już szykowny sznyjman, i to jak malówany. Miôł ci tyż łón jesce i śniygowe grace, i kichol ze kóńska gôłyńzi. Za to ta dziołcha blank ci ściyrpła łod tego mróza. Jeji kónszaft („klient”) skukôł, schróniół ta gywera, łowinół frela rubóm dekóm i zebrôł nazôd do tyj swoji wili. A tam ci juzaś gorzyjóncy kóminek, kawiyr, wrzawy grzóniec i mankulinô muzyka. Kiej ci już ta frela, ta szykownô świyrgołuszka łodzyskała mółwa piyrsze, co zrobiyła to bóło festelnie wyrycane pytani:
– A co to do dioska miało wszyjsko geldować!?
– Dzisz, moja ty roztomiyło i szykownô – łodpedziôł ze rułóm tyn istny chop. – Jô już ci jes lichy jak na chopa, jô już niy ma taki wizgryny, jô niy jeżech już ci taki sztramski we prykolu nale, dziynka tymu sznyjmanowi miynia, iże ta noc dzisiyjszô, ta piyknô noc łostanie ci we pamiyńci na côłke życie!