Przilôz ci rółz jedyn blóndin (ja, chop to bół!) do dochtora we krankynhałzie u nôs na Pawła.
– Panie dochtór, panie dochtór, jô ci móm ciyngiym srogô utropa: ani niy móm kamratów, żôdyn gizd niy kce symnóm gôdać. Kiej ino napoczynóm cosik ci łozprawiać, zarôzki wszyjskie pitajóm i łostowóm sóm.
Dochtór go łobadôł, gynał łorugowôł, kôzôł mu jesce pójńść na inksze łobadanie i na łostatek ukazowało sie, co tyn blóndin mô tyn „iloraz inteligyncji” aże 195! Na to tyn nasz dochtór gôdô:
– Wiycie panoczku, jô miarkuja po jakiymy żôdyn niy kce swami gôdać, wyście sóm dlô wszyjskich kamratów we szynku za móndre, za fest „inteligyntne”! Eźli miarkujecie, ło czym jô gôdóm?
– Nó, i co terôzki panie dochtorze, co terôzki?
– Możno jô wôm panoczku wyrzna jakiesik śćwierć filipa, śćwierć mózgu.
Chop sfornie przistôł na to i poszôł na ta łoperacjô.
Jakiesik dwa tydnie po tym wyrzinaniu, po tym lazarycie, tyn istny juzaś depce do tego swojigo dochtora:
– Panie dochtorze, jezderkusie! Jô już móm mojich kamratów, ciyngiym mie pytajóm na roztomajte balangi, ale jesce niy wszyjsko jest tak na zicher richtik. Môżno byście mie jesce śćwierć filipa, tego mózgu wyrznyli, ja?
Niy śleciało juzaś ze trzi tydnie i tyn istny, tyn blóndin uradowany witô sie na ceście ze tym dochtorym, klupie go tak po puklu i gôdô:
– Szykownie, fajniście mi żeście to panie dochtorze zrychtowali. Kôżdydziyń móm nowe frelki, jesce szumniyjsze balangi; bali i nowy ancug musiôłech sie lajstnóńć. Nó ale ... kiejbyście mi jesce wytargali, chlastli jesce śćwiartka, to bóło by gynał.
Co miôł dochtór pedzieć? Wzión go do sia do lazarytu i pajtnół jesce ta śćwiercina jejigo mózgu. Po jakimsik miesióncu dochtór trefiół na dródze tego chopa, tego jejigo pacijynta, ale jakosik takigo markotnego, jankornego. Pytô sie tego istnego tyn dochtór:
– Panoczku, a co to wóm sie stało? Coście taki markotny? Niy kce żôdyn swami gôdać, niy kce sznapsa szluknóńć, dziołchy tyż jakosik wóm niy przajóm ... bo możno sómeście terôzki za gupi, sómeście jakosik ipta, co?
– Niy, to niy ... wszyjsko jes do porzóndku tela, co jô wczorej dostôł ci tyn miesiónczny czôs, ciotka !!!
sobota, 29 września 2012
piątek, 28 września 2012
Bo starô niy mô rada biyru ...
Jô, nó ja, móm baba, ftorô niy mô rada, kiej jô słepia piwo. Kiejbyście słyszeli te jeji jamrowanie i górzke żôle, kiej ino sie lajstna taki jakisik maluśki, pomiyrny szejściópak jakigosik biyru. To ci jes u nij jakiś fant, fimel. Kiej ino wlazuja we jakô alyjka ze brówarym w gracy, zarôzki napoczynô sie ciepanie afków.
Ale, to przeca jô jes Panym tego dómu i niy dóm zwóli, coby baba, tyn „puch marny”, gôdała mi co móm robić, i beztóż tyż uzdołech kupować se piwo ino wtynczôs, kiej moja starô mô ... nocnô słóżba. Z poczóntku bóło wszyjsko jak przinoleżi ale po jakimsik czasie napoczła cosik podyjzdrzywać, bo już ci niy słepôłech piwa przi nij, a przeca nigdy bych sie go niy łodrzyknół. A i ze gymby mi zawdy capiyło jak ze dylinów we kaczmie na Listopada a terôzki niy. Ftoregoś dnioszka wszyjsko sie wydało. Nôjprzodzij kukła do mojigo szrancka na balkónie a niyskorzij jesce, wrôcajónc ze szychty, pogracała (co za uwziyntość i srogô stanówczość we kroczaniu ku prôwdzie) we naszym hasioku (a miyszkómy we swojij chałpie) i ... znodła dówody zbródni.
Jezderyny! Co sie wtynczôs dziôło! Jużech myślôł, iże jako sprawca dómu, gowa familiji byda musiôł zajmnóńć przinoleżny mi plac na sztrółdeklu przi dźwiyrzach. Efektym tego rómraju bóło to, iżech juzaś napocznół kupować, sprôwiać sie piwo lygalnie, ale ze narôżaniym sie na niychciane efekty „audio” i „wideo”. Ale nôjgorsze w tym wszyjskim jes to, iże jô babów nigdy i blank do łostatka niy spokopia. Móm mniymani, iże dziyń, w kierym chop spomiarkuje, zrozumi kobiyta, bydzie łostatnim dnioszkym naszyj cywilizacyji (eźli by to miôł być tyn 2012 rok, ło kierym sztyjc rzóndzóm roztomajte planieciôrze?).
Po jakiymu take łozwôżani, takô refleksjô? Anó, na mój łostatni gyburstak moja Elza sprawióła mi szejść szykownistych zajdli do piwa i taki kónsztmajsterski, stopieróński strzybny flaszynefner!!!
Ale, to przeca jô jes Panym tego dómu i niy dóm zwóli, coby baba, tyn „puch marny”, gôdała mi co móm robić, i beztóż tyż uzdołech kupować se piwo ino wtynczôs, kiej moja starô mô ... nocnô słóżba. Z poczóntku bóło wszyjsko jak przinoleżi ale po jakimsik czasie napoczła cosik podyjzdrzywać, bo już ci niy słepôłech piwa przi nij, a przeca nigdy bych sie go niy łodrzyknół. A i ze gymby mi zawdy capiyło jak ze dylinów we kaczmie na Listopada a terôzki niy. Ftoregoś dnioszka wszyjsko sie wydało. Nôjprzodzij kukła do mojigo szrancka na balkónie a niyskorzij jesce, wrôcajónc ze szychty, pogracała (co za uwziyntość i srogô stanówczość we kroczaniu ku prôwdzie) we naszym hasioku (a miyszkómy we swojij chałpie) i ... znodła dówody zbródni.
Jezderyny! Co sie wtynczôs dziôło! Jużech myślôł, iże jako sprawca dómu, gowa familiji byda musiôł zajmnóńć przinoleżny mi plac na sztrółdeklu przi dźwiyrzach. Efektym tego rómraju bóło to, iżech juzaś napocznół kupować, sprôwiać sie piwo lygalnie, ale ze narôżaniym sie na niychciane efekty „audio” i „wideo”. Ale nôjgorsze w tym wszyjskim jes to, iże jô babów nigdy i blank do łostatka niy spokopia. Móm mniymani, iże dziyń, w kierym chop spomiarkuje, zrozumi kobiyta, bydzie łostatnim dnioszkym naszyj cywilizacyji (eźli by to miôł być tyn 2012 rok, ło kierym sztyjc rzóndzóm roztomajte planieciôrze?).
Po jakiymu take łozwôżani, takô refleksjô? Anó, na mój łostatni gyburstak moja Elza sprawióła mi szejść szykownistych zajdli do piwa i taki kónsztmajsterski, stopieróński strzybny flaszynefner!!!
czwartek, 27 września 2012
Pónbóczek, dzioboł i ... biskup ...
Kiejsik sam jużech gôdôł ło fyrsztach, ło biskupach to terôzki możno ło Pônbôczku i dzioble. Jesce, kiejsik przodzij, kiej ludzie mieli we zocy i piykło i niybo, i iże dziobły i janieli łamżóm po ziymi, wylôz roz sóm Lucyfer na szpacyr. Kuko tak bele kaj i łoroz widzi ze łóddali Pónbóczka ze krykóm. Prziszoł ci Łón tak ku niymu, dzioboł kniksnół i rzóndzi:
– Mój ty Pónbóczku, jô sie kca nawrócić, hilfuja ludzióm jak ino poradza, ale łóne na mie zółwizół wszyjsko, co łoszkliwe, swolajóm. Chobych niy wiym co dobrygo robiół, to tak by tak bydóm Wóm Pónbóczku dziynkowali a niy mie! Już mie to pierónym dopolóło i tela!
Pónbóczek sie zachichrôł i pedziôł do Lucypera:
– Nó, tóż spróbujymy! Jô cosik zgobia złygo a ty cosik dobrygo; kuknymy co ludzie na to pedzóm.
I kiej tak sie łozprawiajóm idzie sam kole nich baba ze dzieckiym a we gracy dziyrży zbónek mlyka. Pónbóczek szkyrtnółł palcyskiym i ta kanka śleciała na ziym, strzaskała sie i bóło po mlyku.
Baba sie łozjargała, rozciepała i napoczła ryceć:
– Dioski pieróńskie, dziobły cy co, niech to wszyjsko diosi ebnóm, jakisik jancykryst mi szłapa podstawiół lebo co?
Wtynczôs prziloz dzioboł, poślepiôł te szkorupy, nalôł nazôd mlyka do tego zbónka i postawiół babie na dródze. Baba gawcy i blank łogupiała. Praskła na klynczki i rzykô:
– Pónbóczku roztomiyły, srogie dziynki za tyn cud!
A dzioboł tak kuknół i ze takim srogim jankorym pedziôł:
– Nó, i dzisz Pónbóczku jak to jes! A jô roz chocia prôwda pedziôł, pra?
I coby sam niy godać, cy do diosek, cy ftosik inkszy, żôdnymu sie niy wygodzi a już kiejsik żech usłyszôł, co:
Te srogie gôry, kiere nóm we żywobyciu jes nôjbarzij procno ustôć, rychtujóm sie zawdy ze nôjmyńszych ziôrek piôsku (co pedziôł bół już dôwno jedyn móndrok – Friedich Hebbel). I tak mieli my sam i Pónbóczka, i dziobła a terôzki raja na biskupa.
Biskup przikludziół sie do mojij „siedymnôstki” do jednyj katychytki Hanki na katyjmus i napocznół sie tych bajtli pytać:
– Fto jô jes?
Dziecka nic. Nó tóż napoczynô jim tuplikować:
– Łobejrzicie, móm tako srogo kryka, móm goldowy piestrzónek na palcysku, móm tako ci szpicato mycka, tyta na gowie ... nó, to fto jô jes?
Na, to mały Bercik dźwigo graca i gôdô:
– Jô sie tak miarkuja, coście sóm kapelónku na isto srogo kwolno rzić. Pokiel żeście sam ino do nôs wlejźli, ciyngiym sie czymsik kwolicie, pra?
– Mój ty Pónbóczku, jô sie kca nawrócić, hilfuja ludzióm jak ino poradza, ale łóne na mie zółwizół wszyjsko, co łoszkliwe, swolajóm. Chobych niy wiym co dobrygo robiół, to tak by tak bydóm Wóm Pónbóczku dziynkowali a niy mie! Już mie to pierónym dopolóło i tela!
Pónbóczek sie zachichrôł i pedziôł do Lucypera:
– Nó, tóż spróbujymy! Jô cosik zgobia złygo a ty cosik dobrygo; kuknymy co ludzie na to pedzóm.
I kiej tak sie łozprawiajóm idzie sam kole nich baba ze dzieckiym a we gracy dziyrży zbónek mlyka. Pónbóczek szkyrtnółł palcyskiym i ta kanka śleciała na ziym, strzaskała sie i bóło po mlyku.
Baba sie łozjargała, rozciepała i napoczła ryceć:
– Dioski pieróńskie, dziobły cy co, niech to wszyjsko diosi ebnóm, jakisik jancykryst mi szłapa podstawiół lebo co?
Wtynczôs prziloz dzioboł, poślepiôł te szkorupy, nalôł nazôd mlyka do tego zbónka i postawiół babie na dródze. Baba gawcy i blank łogupiała. Praskła na klynczki i rzykô:
– Pónbóczku roztomiyły, srogie dziynki za tyn cud!
A dzioboł tak kuknół i ze takim srogim jankorym pedziôł:
– Nó, i dzisz Pónbóczku jak to jes! A jô roz chocia prôwda pedziôł, pra?
I coby sam niy godać, cy do diosek, cy ftosik inkszy, żôdnymu sie niy wygodzi a już kiejsik żech usłyszôł, co:
Te srogie gôry, kiere nóm we żywobyciu jes nôjbarzij procno ustôć, rychtujóm sie zawdy ze nôjmyńszych ziôrek piôsku (co pedziôł bół już dôwno jedyn móndrok – Friedich Hebbel). I tak mieli my sam i Pónbóczka, i dziobła a terôzki raja na biskupa.
Biskup przikludziół sie do mojij „siedymnôstki” do jednyj katychytki Hanki na katyjmus i napocznół sie tych bajtli pytać:
– Fto jô jes?
Dziecka nic. Nó tóż napoczynô jim tuplikować:
– Łobejrzicie, móm tako srogo kryka, móm goldowy piestrzónek na palcysku, móm tako ci szpicato mycka, tyta na gowie ... nó, to fto jô jes?
Na, to mały Bercik dźwigo graca i gôdô:
– Jô sie tak miarkuja, coście sóm kapelónku na isto srogo kwolno rzić. Pokiel żeście sam ino do nôs wlejźli, ciyngiym sie czymsik kwolicie, pra?
środa, 26 września 2012
Pelcmantel i .... bober!
Wiycie! Kiejsik spichnółech sie we szynku ze kamratym ze ftorym żech do kupy ze niyjednego piekarszczoka chlyb ćkôł, łobsztalowali my sie jak zawdy po sznapsie i zajdlu piwa, i łorôz tyn kamrat, Jorguś napoczynô łozprawiać:
– Wiysz Ojgyn, moja starô sie zawinszowała, cobych ji spatrzoł na Dziecióntko telki pelcmantel ze afinych łogónów, ze małupicowych chwostów.
– Niy godej? I co Jorguś, poradzisz to ji lajstnóńć? Na isto poradzisz, ja ?
– Wiysz Ojgyn, dugoch medikowôł ażech prziszoł yntlich na te idy. Nale, to ino dô sie możno sporzóńdzić do kupy ze cia.
– Ja? Niy gôdej! Richtik?
– Ja Ojgyn. Ty môsz roztomajte kónszachty i kóndowity, i beztóż tyż bółbyś nôjlepszyjszym kamratym do tego, coch wypokopiół.
– Nó, tóż gôdej, a wartko mi to wytuplikuj! Możno i jô mojij staryj tyż cosik takigo wyłónaca.
– Nó, tóż dôwej pozór Ojgyn! Móm ci już dwa bilety tam a nazôd na fliger do Afriki, jedyn dupny miech, gywera i ... bobera. Miarkujesz, takigo, co to go kiejsik sztyjc we telewizyji pokazowali.
– Jakigo juzaś bobera?
– Nó, takigo ze tymi epnymi, biôłymi a fest łyskajóncymi zymbolami.
– Nó, miarkuja. Ale chopie! Fimlaś chyciół? A dyć każ ty tela małupiców nojńdziesz, coby ci stykło jejich chwostów na pelcmantel?
– Niy fandzol Ojgyn ino dowej dalszij pozór. Kiej my już dofurgnymy do tyj Afriki, karnymy sie zarôzki hań-tam kaj styrcóm te srogie „baobaby” po kierych fórt fyrtajóm te afy. Jô wlejza na sóm wiyrch stroma, blank na wiyrzchowisko i byda tyrpać astami. Małupice bydóm ślatywać na ziym, direkt ci na tego mojigo bobera, łón jim wartko uźre, bajsnie te jejich duge łogóny a ty drab te szwance wciepniesz do miecha. Nó, i to je ino tela, podwiyl niy nafolujesz blank połnygo miecha.
– Nó, ja toch jesce spokopiół. Ale, bo jô wiym?
– Nic sie niy trop Ojgyn wszyjsko bydzie do porzóndku, wartko sie z tym uwinymy.
Nó możno? Nale, rzyknij mi po kiego pieróna ci jesce ze sia ta srogo gywera?
– Anó, to jes nôjważniyjsze ....
– Niy miarkuja! Po jakiymu nôjważniyjsze?
– Wiysz Ojgyn, ta flinta to je skuli tego, iże kiejbych jô śleciôł ze tego „baobabu”, to ty ... zarôzki, wartko, w te pyndy musisz praskóńć ... bobera!
– Wiysz Ojgyn, moja starô sie zawinszowała, cobych ji spatrzoł na Dziecióntko telki pelcmantel ze afinych łogónów, ze małupicowych chwostów.
– Niy godej? I co Jorguś, poradzisz to ji lajstnóńć? Na isto poradzisz, ja ?
– Wiysz Ojgyn, dugoch medikowôł ażech prziszoł yntlich na te idy. Nale, to ino dô sie możno sporzóńdzić do kupy ze cia.
– Ja? Niy gôdej! Richtik?
– Ja Ojgyn. Ty môsz roztomajte kónszachty i kóndowity, i beztóż tyż bółbyś nôjlepszyjszym kamratym do tego, coch wypokopiół.
– Nó, tóż gôdej, a wartko mi to wytuplikuj! Możno i jô mojij staryj tyż cosik takigo wyłónaca.
– Nó, tóż dôwej pozór Ojgyn! Móm ci już dwa bilety tam a nazôd na fliger do Afriki, jedyn dupny miech, gywera i ... bobera. Miarkujesz, takigo, co to go kiejsik sztyjc we telewizyji pokazowali.
– Jakigo juzaś bobera?
– Nó, takigo ze tymi epnymi, biôłymi a fest łyskajóncymi zymbolami.
– Nó, miarkuja. Ale chopie! Fimlaś chyciół? A dyć każ ty tela małupiców nojńdziesz, coby ci stykło jejich chwostów na pelcmantel?
– Niy fandzol Ojgyn ino dowej dalszij pozór. Kiej my już dofurgnymy do tyj Afriki, karnymy sie zarôzki hań-tam kaj styrcóm te srogie „baobaby” po kierych fórt fyrtajóm te afy. Jô wlejza na sóm wiyrch stroma, blank na wiyrzchowisko i byda tyrpać astami. Małupice bydóm ślatywać na ziym, direkt ci na tego mojigo bobera, łón jim wartko uźre, bajsnie te jejich duge łogóny a ty drab te szwance wciepniesz do miecha. Nó, i to je ino tela, podwiyl niy nafolujesz blank połnygo miecha.
– Nó, ja toch jesce spokopiół. Ale, bo jô wiym?
– Nic sie niy trop Ojgyn wszyjsko bydzie do porzóndku, wartko sie z tym uwinymy.
Nó możno? Nale, rzyknij mi po kiego pieróna ci jesce ze sia ta srogo gywera?
– Anó, to jes nôjważniyjsze ....
– Niy miarkuja! Po jakiymu nôjważniyjsze?
– Wiysz Ojgyn, ta flinta to je skuli tego, iże kiejbych jô śleciôł ze tego „baobabu”, to ty ... zarôzki, wartko, w te pyndy musisz praskóńć ... bobera!
wtorek, 25 września 2012
Naszô gôdka ...
Co Pónbóczek robiół bez siedym dni, miarkujymy jesce ze katyjmusu. Nó ale łósmego dnioszka Pónbóczek łozdowôł wszyjskim nôrodóm na Ziymi jynzyki i dijalykty. Wszyjskim tela, co ino dlô Ślózoków... niy stykło.
Ślónzôki wziyni sie do kupy i poswali do Pónbóczka delegacyjô, coby sprawiół i wyglajchowôł swój fyjler.
Kiej ino Pónbóczek ujzdrzôł tych naszych ślónskich karlusów festelnie sie zgańbiół. Zatym ździebko pomedikowôł i na doczkaniu pedziół ku tym naszym chopcóm:
– Jezderkusie! Chopy, niy gorszcie sie na mie i wyboczcie mie starymu. To wszyjsko bez tyn pieróński bajzel ze Lucyperym, kiery mi sam we wszyjskim szteruje. Tóż ja, łod dzisioj bydziecie terôzki gôdać gynał tak jak... JO !
Ślónzôki wziyni sie do kupy i poswali do Pónbóczka delegacyjô, coby sprawiół i wyglajchowôł swój fyjler.
Kiej ino Pónbóczek ujzdrzôł tych naszych ślónskich karlusów festelnie sie zgańbiół. Zatym ździebko pomedikowôł i na doczkaniu pedziół ku tym naszym chopcóm:
– Jezderkusie! Chopy, niy gorszcie sie na mie i wyboczcie mie starymu. To wszyjsko bez tyn pieróński bajzel ze Lucyperym, kiery mi sam we wszyjskim szteruje. Tóż ja, łod dzisioj bydziecie terôzki gôdać gynał tak jak... JO !
poniedziałek, 24 września 2012
Moja życiowô filozofijô...
Cowiek ze zygôrkym w gracy znô pojyńcie czasu ...
ale cowiek ze dwióma zygôrkóma nigdy niy ma tego pewny!
Niy filuj tam, kaj żeś sie łobalół,
Kuknij tam, kajś sie kiołzdnół!
Zaziyrej na życie zawdy bez przôdniô szyba, a niy bez zdrzadełko wstyczne !
Ludzie mogóm wóntpić w to, co gôdôsz,
ale uwiyrzóm na zicher w to, co zrobisz.
Bydź miyły dlô ludzi, kiej kletrujesz sie po żdżeblach twojij karijyry,
bo moge być ci jich potrza przi ślazowaniu!
Nigdy cowieku sie niy sprawuj (niy tumacz),
Twojim kamratóm blank tego niy potrza a twoje wrogi tak by tak ci niy uwiyrzóm!
Kiej już na zicher szukôsz pomsty, wyradlij dwa ... groby! Jedyn dlô CIA!
Łopowoga, to niy brak strachu.
To kónszt zachowania sie we jejigo łóbliczu.
Miyj stôrani ło swój wzróst i to bez zglyndu na to, jak srogi bół twój łojciec!
ale cowiek ze dwióma zygôrkóma nigdy niy ma tego pewny!
Niy filuj tam, kaj żeś sie łobalół,
Kuknij tam, kajś sie kiołzdnół!
Zaziyrej na życie zawdy bez przôdniô szyba, a niy bez zdrzadełko wstyczne !
Ludzie mogóm wóntpić w to, co gôdôsz,
ale uwiyrzóm na zicher w to, co zrobisz.
Bydź miyły dlô ludzi, kiej kletrujesz sie po żdżeblach twojij karijyry,
bo moge być ci jich potrza przi ślazowaniu!
Nigdy cowieku sie niy sprawuj (niy tumacz),
Twojim kamratóm blank tego niy potrza a twoje wrogi tak by tak ci niy uwiyrzóm!
Kiej już na zicher szukôsz pomsty, wyradlij dwa ... groby! Jedyn dlô CIA!
Łopowoga, to niy brak strachu.
To kónszt zachowania sie we jejigo łóbliczu.
Miyj stôrani ło swój wzróst i to bez zglyndu na to, jak srogi bół twój łojciec!
niedziela, 23 września 2012
Ło piwie, ło słepaniu piwa ...
Bydzie terôzki sam nikiej u dochtora: nôjprzodzij łobjawy, zatym skuli cego to wszyjsko jes, i na łostatku jaki jes na ta niymoc medikamynt. Nó, tóż jadymy sam terôzki podle raje:
– Môsz copie zimne i poszpluchtane szłapy ... Pewnikiym dziyrżysz ta kufa szago ... Muszisz łobrócić tyn zajdel tak, coby jego gôra zaziyrała ku gipsdece!
– Môsz gorkie i mokre szłapy ... Pewnikiym ci fest po piwie na blaza nacisło ... Stóń se kole jakigosik psa i festelnie jamruj jaki to tyż łón jes niymoreśny!
– Piwo jes dlô cia pierônym za ciynkie, za słabe ... Moge być, co ty chopie môsz już prózny zajdel ... Napasztnij kogosik, coby ci fóndnół jesce jedna laga!
– Ściana na drugij zajcie szynku jes ugarniyrowano neónlampóma ... Prasknółeś na pukel na dyliny i zaziyrôsz terôzki na gipsdeka ... Prziknółtluj sie pociynglym z koplóm do szynkwasu !
– Môsz chopie we pycholu pôłno sztómli ... Prasknółeś, sfalółeś sie pyskiym na dyliny! ... Musisz juzaś przikrymplować pociynglym ze koplóm do tyjki !
– Piwo niy mô dlô cia żôdnego smaku i môsz jesce ku tymu łoszpluchtanô hymda ze przodku ... Niy łozewrziłeś pychola lebo przityknółeś ta szopa piwa niy do tyj richticznyj tajli gymby ... Pokwanckej sie do haźlika i tam ździebko poturnuj jak sie te piwo słepie!
– Dyliny zdôwajóm ci sie deczko niyłostre, niyrichtik je poradzisz ujzdrzić ... Gawcys sie na sóm spodek kufy ... Spytej jakigosik kamrata, coby ci fóndnół jesce jedna laga piwa!
– Te szynkowne dyliny festelnie ci sie kolybiómóm ... Cheba cie już ze tyj knajpy smycóm na luft ... Dej sie festelnie pozór eźli kludzóm cie do inkszego szynku abo kcóm cie wytrzaść na pychol za dźwiyrze !
– Wszandy naobkoło jes dziwocnie ćma ... Szynk już jes pewnikiym zawarty ... Wyszpekuluj, wycyrkluj ze gospodzkim, kaj tak na isto ty terôzki miyszkôsz!
– Taksa łorôz nafolowano jes jakimsik farbistym flapsym ... Wysłepôłeś możno wiyncyj piwa niźli poradzisz szczimać ... Zadekuj, zaszpóntuj na fest swój pychol, coby tego flapsu niy bóło jesce wiyncyj!
– Wszyjskie sie na cia gawcóm i chichrajóm sie choby nôjynte ... Pewnikiym tanciyrujesz na ladzie we tym szynku ... Musisz terôzki dôwać pozór, coby ślecieć gynał na jakigosik fetownego chopa, cobyś sie kostyrów niy szczaskôł!
– Piwo niy mô swojij zwykowyj farby, jes blank klar ... To niy ma piwo, to jes woda; ftosik cie kce blank do trzyźbości dokludzić ... Prasknij zarôzki chopie tego istnego kufóm bez łeb!
– Łómióm cie i targajóm grace, kichol môsz choby klómka łod zôkrysti i ino filip môsz blank klar ... Bóła festelno haja i szarpacka we szynku ... Przeprôszej terôzki wartko wszyjskich, kierych trefisz, coby ci juzaś chopie niy nadubali i niy ściorali cie do imyntu!
– Żôdnego naobkoło niy boczysz, żôdnego niy wiysz, a i tyn plac tyż ci sie zdô blank cudzy ... Trefiółeś niy na tyn fajer na kiery cie napytali ... Spytej sie gibko cy majóm sam piwo za kiere niy musisz bulić ani złocioka!
– Twoje śpiywanie to ino jes charcynie i wiskanie choby fto kota łobdziyrôł ze skóry ... Piwo pewnikiym jes za ciynkie, za słabe ... Szluknij sie dwa lebo trzi razy tela tego piwa i bydzie wszyjsko do porzóndku!
– Niy mogesz sie chopie spómnieć, zaboczółeś blank sztrofki ze tyj śpiywki ... Piwo jes festelnie sztramskie ... Zagrej sie na ciji lebo na luftowyj gitarze!
Kuknijcie! Mocka tego wszyjskigo sam idzie wytuplikować, wyeklerować coby chopy mieli anóng, coby chopy poradziyli sie wystawić – a baby tyż na isto do łostatka spomiarkowali – iże słepanie piwa niy jes tak blank ajnfach nikiej by sie to kómu zdało, prôwda chopy?
– Môsz copie zimne i poszpluchtane szłapy ... Pewnikiym dziyrżysz ta kufa szago ... Muszisz łobrócić tyn zajdel tak, coby jego gôra zaziyrała ku gipsdece!
– Môsz gorkie i mokre szłapy ... Pewnikiym ci fest po piwie na blaza nacisło ... Stóń se kole jakigosik psa i festelnie jamruj jaki to tyż łón jes niymoreśny!
– Piwo jes dlô cia pierônym za ciynkie, za słabe ... Moge być, co ty chopie môsz już prózny zajdel ... Napasztnij kogosik, coby ci fóndnół jesce jedna laga!
– Ściana na drugij zajcie szynku jes ugarniyrowano neónlampóma ... Prasknółeś na pukel na dyliny i zaziyrôsz terôzki na gipsdeka ... Prziknółtluj sie pociynglym z koplóm do szynkwasu !
– Môsz chopie we pycholu pôłno sztómli ... Prasknółeś, sfalółeś sie pyskiym na dyliny! ... Musisz juzaś przikrymplować pociynglym ze koplóm do tyjki !
– Piwo niy mô dlô cia żôdnego smaku i môsz jesce ku tymu łoszpluchtanô hymda ze przodku ... Niy łozewrziłeś pychola lebo przityknółeś ta szopa piwa niy do tyj richticznyj tajli gymby ... Pokwanckej sie do haźlika i tam ździebko poturnuj jak sie te piwo słepie!
– Dyliny zdôwajóm ci sie deczko niyłostre, niyrichtik je poradzisz ujzdrzić ... Gawcys sie na sóm spodek kufy ... Spytej jakigosik kamrata, coby ci fóndnół jesce jedna laga piwa!
– Te szynkowne dyliny festelnie ci sie kolybiómóm ... Cheba cie już ze tyj knajpy smycóm na luft ... Dej sie festelnie pozór eźli kludzóm cie do inkszego szynku abo kcóm cie wytrzaść na pychol za dźwiyrze !
– Wszandy naobkoło jes dziwocnie ćma ... Szynk już jes pewnikiym zawarty ... Wyszpekuluj, wycyrkluj ze gospodzkim, kaj tak na isto ty terôzki miyszkôsz!
– Taksa łorôz nafolowano jes jakimsik farbistym flapsym ... Wysłepôłeś możno wiyncyj piwa niźli poradzisz szczimać ... Zadekuj, zaszpóntuj na fest swój pychol, coby tego flapsu niy bóło jesce wiyncyj!
– Wszyjskie sie na cia gawcóm i chichrajóm sie choby nôjynte ... Pewnikiym tanciyrujesz na ladzie we tym szynku ... Musisz terôzki dôwać pozór, coby ślecieć gynał na jakigosik fetownego chopa, cobyś sie kostyrów niy szczaskôł!
– Piwo niy mô swojij zwykowyj farby, jes blank klar ... To niy ma piwo, to jes woda; ftosik cie kce blank do trzyźbości dokludzić ... Prasknij zarôzki chopie tego istnego kufóm bez łeb!
– Łómióm cie i targajóm grace, kichol môsz choby klómka łod zôkrysti i ino filip môsz blank klar ... Bóła festelno haja i szarpacka we szynku ... Przeprôszej terôzki wartko wszyjskich, kierych trefisz, coby ci juzaś chopie niy nadubali i niy ściorali cie do imyntu!
– Żôdnego naobkoło niy boczysz, żôdnego niy wiysz, a i tyn plac tyż ci sie zdô blank cudzy ... Trefiółeś niy na tyn fajer na kiery cie napytali ... Spytej sie gibko cy majóm sam piwo za kiere niy musisz bulić ani złocioka!
– Twoje śpiywanie to ino jes charcynie i wiskanie choby fto kota łobdziyrôł ze skóry ... Piwo pewnikiym jes za ciynkie, za słabe ... Szluknij sie dwa lebo trzi razy tela tego piwa i bydzie wszyjsko do porzóndku!
– Niy mogesz sie chopie spómnieć, zaboczółeś blank sztrofki ze tyj śpiywki ... Piwo jes festelnie sztramskie ... Zagrej sie na ciji lebo na luftowyj gitarze!
Kuknijcie! Mocka tego wszyjskigo sam idzie wytuplikować, wyeklerować coby chopy mieli anóng, coby chopy poradziyli sie wystawić – a baby tyż na isto do łostatka spomiarkowali – iże słepanie piwa niy jes tak blank ajnfach nikiej by sie to kómu zdało, prôwda chopy?
sobota, 22 września 2012
Klinika....
Rano, ćma ... nó, możno niy tak blank rano, bydzie wele połednia, we ślypiach ćmi mi sie jak sto diosków i moty ciyngiym furgajóm a szczyplawo chobych bez śtyry godziny durch gawcół sie we szwajsaparat, lynzyk nikiej zola z tryjtków a we gymbie smrodlawo chobych złyknół trzi tydnie niyprane fuzekle. Ku tymu we gowie briwy i cukrówy rómplujóm choby fto na szlagcojgu grôł.
Co tam byda wiela tuplikowôł. Przeca kôżdy porzómny chop to miarkuje. I tyż styknie, co rzykna, iże Bercik przipytôł mie na abszicfajer swojigo synka, kiery sie za dwa tydnie bydzie żyniół. Nic, ino cowiekowi sie zdô co zarôzki wykopyrtnie, świtnie abo ... dokulwito sie do Pyjtrowego szynku na piwo.
Łorôz glingo telefółn. Ludzie! Choby fto ściep ze trzecigo sztoku ze piytnôście piyrwyjszych kanków na mlyko. Abo, choby praskli żeleźnianne dźwiyrze we werku. Chnet umrzitniynty, blank niy mónter biera te cedzitko do dakla ... ale ze daleka, coby mi palica niy pukła ...
– Halo! Klinika ...?
– Jezderkusie! Jakô klinika? Cowiek niymocny, po chopsku, po gorzôle, ale coby zarôzki ci ze lazarytu glingali?
Ciepnółech dyć cedzitko na widołki i biera sie coby jakisik ómszlag sie na łeb prziflostrować.
Drrr, drrr, drrr... zasik telefółn.
– Halo, halo! Klinika ...?
– A dyć dejżysz ty pierónie pokój ze tóm klinikóm, bo kiejbych cie scopiół, miôł sam cie przi sia, to jakbych cie prasknół bez pysk, to byś sie na isto swojimi szłapami deknół!!!
I juzaś gichnółech cedzitko na widołki. Kwilka pokój. Możno ci już niy bydzie cowieka tyn diosecki łochyntol szterowôł? Możno udo sie mi trefić zeltrówkóm do szolki, coby chocia ździebko do tego chyrtónia nakidać podwiyl niy lajstna sie sznapsa ze piwym.
Drrr, drrr, drrr ... biera ta suchôwka i już kca gizdowi nazdać choby świni do grotka aże suchóm a tu Bercik zachrapociałym głósym, sztimóm choby tyn côłki Armstrong gôdô:
– Ojgyn, niy łodkłodej, doczkej kwilka. Jô cie ino kciôł spytać eźli szlukniesz jakigosik maluśkigo ... „klinika”?
Co tam byda wiela tuplikowôł. Przeca kôżdy porzómny chop to miarkuje. I tyż styknie, co rzykna, iże Bercik przipytôł mie na abszicfajer swojigo synka, kiery sie za dwa tydnie bydzie żyniół. Nic, ino cowiekowi sie zdô co zarôzki wykopyrtnie, świtnie abo ... dokulwito sie do Pyjtrowego szynku na piwo.
Łorôz glingo telefółn. Ludzie! Choby fto ściep ze trzecigo sztoku ze piytnôście piyrwyjszych kanków na mlyko. Abo, choby praskli żeleźnianne dźwiyrze we werku. Chnet umrzitniynty, blank niy mónter biera te cedzitko do dakla ... ale ze daleka, coby mi palica niy pukła ...
– Halo! Klinika ...?
– Jezderkusie! Jakô klinika? Cowiek niymocny, po chopsku, po gorzôle, ale coby zarôzki ci ze lazarytu glingali?
Ciepnółech dyć cedzitko na widołki i biera sie coby jakisik ómszlag sie na łeb prziflostrować.
Drrr, drrr, drrr... zasik telefółn.
– Halo, halo! Klinika ...?
– A dyć dejżysz ty pierónie pokój ze tóm klinikóm, bo kiejbych cie scopiół, miôł sam cie przi sia, to jakbych cie prasknół bez pysk, to byś sie na isto swojimi szłapami deknół!!!
I juzaś gichnółech cedzitko na widołki. Kwilka pokój. Możno ci już niy bydzie cowieka tyn diosecki łochyntol szterowôł? Możno udo sie mi trefić zeltrówkóm do szolki, coby chocia ździebko do tego chyrtónia nakidać podwiyl niy lajstna sie sznapsa ze piwym.
Drrr, drrr, drrr ... biera ta suchôwka i już kca gizdowi nazdać choby świni do grotka aże suchóm a tu Bercik zachrapociałym głósym, sztimóm choby tyn côłki Armstrong gôdô:
– Ojgyn, niy łodkłodej, doczkej kwilka. Jô cie ino kciôł spytać eźli szlukniesz jakigosik maluśkigo ... „klinika”?
piątek, 21 września 2012
Jajca na tygliku ...zecaj
Ja, ja, nôjprzodzij walyntynki a niyskorzij, kiej już cowiek, znacy chop, na isto łotuchnie, przijńdzie do sia, to moge być i tak jak we tym wicu:
Nałónczôs kiej baba rychtuje tymu swojimu chopowi śniôdanie (zecaj, szpigelajery) tyn chop nôgle wlôz do kuchyni i gôdô do tyj swojij babeczki:
– Opaternie ... opaternie! Dociep deczko masła! Ło mój ty Bożycku! Warzisz za tela narôz. Za tela!
Chebnij te jajca! Terôzki je chebnij! Potrza jesce wiyncyj masła! Ło mój ty Bożycku! Kaj terôzki znojdymy wiyncyj masła?
Dej pozór! Zarôzki ci sie te jajca przichycóm!
Łostróżnie! Łostróżnieeee! Pedziołech łostróżnie!
Ty to nigdy mie niy suchôsz, jak warzisz! Nigdy!
Chebnij je, chebnij zarôzki te jajca! Aboś ty łogupła! Sfiksowałaś do imyntu! Piere ci na dekel!
A niy przepómnij te jajca posolić!
Wiysz, iże zawdy przepóminôsz jajca posolić! Posól je, a zarôzki!
Sól babo, sól!
Babeczka tak filuje na swojigo chopa, wyblyszczô gały i rzóndzi:
– Chopie, co ze cia? Co cie chyciyło? Miynisz, co jô niy miarkuja jak sie parscy zecaj?
Na to chop już zmiyrnie i poleku łodrzyk:
– Niy, jô ino kciôłech ci pokôzać jak to wyglóndo, kiej jô lynkiyruja naszym autokiym a ty siedzisz wele!
Nałónczôs kiej baba rychtuje tymu swojimu chopowi śniôdanie (zecaj, szpigelajery) tyn chop nôgle wlôz do kuchyni i gôdô do tyj swojij babeczki:
– Opaternie ... opaternie! Dociep deczko masła! Ło mój ty Bożycku! Warzisz za tela narôz. Za tela!
Chebnij te jajca! Terôzki je chebnij! Potrza jesce wiyncyj masła! Ło mój ty Bożycku! Kaj terôzki znojdymy wiyncyj masła?
Dej pozór! Zarôzki ci sie te jajca przichycóm!
Łostróżnie! Łostróżnieeee! Pedziołech łostróżnie!
Ty to nigdy mie niy suchôsz, jak warzisz! Nigdy!
Chebnij je, chebnij zarôzki te jajca! Aboś ty łogupła! Sfiksowałaś do imyntu! Piere ci na dekel!
A niy przepómnij te jajca posolić!
Wiysz, iże zawdy przepóminôsz jajca posolić! Posól je, a zarôzki!
Sól babo, sól!
Babeczka tak filuje na swojigo chopa, wyblyszczô gały i rzóndzi:
– Chopie, co ze cia? Co cie chyciyło? Miynisz, co jô niy miarkuja jak sie parscy zecaj?
Na to chop już zmiyrnie i poleku łodrzyk:
– Niy, jô ino kciôłech ci pokôzać jak to wyglóndo, kiej jô lynkiyruja naszym autokiym a ty siedzisz wele!
czwartek, 20 września 2012
Eźli sóm baby łoszkliwe?
Wiycie, kiejsik naszpicowołech moji dakle i usłyszôłech takô (możno szpicatô?) gôdka. Gôwyndziyli chop ze swojóm ślubnóm babeczkóm.
Łóńskigo roka fajrowali łóni śtyrdziyści lôt po wiesieli, znacy rubinowe gody. Gościna bóła festelnie wydarzónô. Byli chnet wszyjskie przociele i familijanty. Po łodyjńściu byzuchantów chop tak gynał ci zmustrowoł ta swoja babeczka i rzyknół ku nij:
– Moja ty roztomiyło! Śtyrdziyści lôt tymu nazôd niy mielichmy nicego za tela, mieli my ino maluśke i jesce niy umyjblówane pomiyszkanie, niy mielichmy jesce gryfnistego autoka ani bali i telewizora. Nynali my na takim ci madracu pokładziónym na dylinach ...
Alech miôł ci kôżdô noc szumny zeks ze dwadziestopiyńciolytnióm, gorkóm, napolónóm i łostróm jak paprika chili blóndinóm.
– Nó, i? – pytô sie opaternie ta babeczka swojigo chopa.
– A terôzki mómy szykownisty dóm za trzista tysiyncy złotków – prawi dalszij chop. – Mómy trzi autoki po śtyrdziyści tysiyncy we wercie kôżdy, ku tymu srogi hamerikóński prykol wodny, basing na placu, „sauna” i trzi srogachne plazmówe telewizyjory.
– Nó, i co dalszij kcesz mi pedzieć chopecku? – pyto sie deczko znerwowano tóm gôdkóm baba.
– A terôzki – rzóndzi ze rułóm chop – śpia we nocy ze szejśćdziesiyńciólytnióm, siwiyjóncóm murchlóm we kieryj niy łostało nic ze dôwniyjszyj namiyntnóści...
Baba jak zaobycz pôłno zrozumiyniô dlô chopowych problymów kukła ci na niygo wyrozumie i libeźnie, i rzykła:
– Proszã cie bardzo, deptej kaj kcesz i wysznupej sie nowô, szykownisto, wizgyrno i gorko dwadziestopiyńciolytniô blóndina ...
– Ja? Gôdôsz? Na isto? – uradowôł sie chop.
– ... a jô już ci sie wystaróm ło to, cobyś juzaś nynôł we jakimsik tónim familoku na madracu pokładziónym na dylinach i coby cie juzaś niy bóło stôć ani na autok, ani bali i na blank maluśki telewizyjor !!!
Łóńskigo roka fajrowali łóni śtyrdziyści lôt po wiesieli, znacy rubinowe gody. Gościna bóła festelnie wydarzónô. Byli chnet wszyjskie przociele i familijanty. Po łodyjńściu byzuchantów chop tak gynał ci zmustrowoł ta swoja babeczka i rzyknół ku nij:
– Moja ty roztomiyło! Śtyrdziyści lôt tymu nazôd niy mielichmy nicego za tela, mieli my ino maluśke i jesce niy umyjblówane pomiyszkanie, niy mielichmy jesce gryfnistego autoka ani bali i telewizora. Nynali my na takim ci madracu pokładziónym na dylinach ...
Alech miôł ci kôżdô noc szumny zeks ze dwadziestopiyńciolytnióm, gorkóm, napolónóm i łostróm jak paprika chili blóndinóm.
– Nó, i? – pytô sie opaternie ta babeczka swojigo chopa.
– A terôzki mómy szykownisty dóm za trzista tysiyncy złotków – prawi dalszij chop. – Mómy trzi autoki po śtyrdziyści tysiyncy we wercie kôżdy, ku tymu srogi hamerikóński prykol wodny, basing na placu, „sauna” i trzi srogachne plazmówe telewizyjory.
– Nó, i co dalszij kcesz mi pedzieć chopecku? – pyto sie deczko znerwowano tóm gôdkóm baba.
– A terôzki – rzóndzi ze rułóm chop – śpia we nocy ze szejśćdziesiyńciólytnióm, siwiyjóncóm murchlóm we kieryj niy łostało nic ze dôwniyjszyj namiyntnóści...
Baba jak zaobycz pôłno zrozumiyniô dlô chopowych problymów kukła ci na niygo wyrozumie i libeźnie, i rzykła:
– Proszã cie bardzo, deptej kaj kcesz i wysznupej sie nowô, szykownisto, wizgyrno i gorko dwadziestopiyńciolytniô blóndina ...
– Ja? Gôdôsz? Na isto? – uradowôł sie chop.
– ... a jô już ci sie wystaróm ło to, cobyś juzaś nynôł we jakimsik tónim familoku na madracu pokładziónym na dylinach i coby cie juzaś niy bóło stôć ani na autok, ani bali i na blank maluśki telewizyjor !!!
środa, 19 września 2012
Dziynki...
Spómniało mi sie jak idzie rozeznować łod sia Polôka, Miymca lebo Amerikóna? Anó, to jes tak, dejcie pozór!
Kiej ftosik na dródze napasztnie Amerikóna i rzyknie do niygo:
– How do you do? To tyn zarôzki luftuje zymbiska, lachnie sie i gôdô:
– Good! Fine! All right! I’m feeling well!
Kiej ftosik juzaś sztopnie Miymca i sie go tyż spytô:
– Wie geht es Ihnen? To taki Miymiec zarôzki tyż gybis pokazuje i ze śmiychym rzóndzi:
– Fein! Gut! Groβartig! Wohl! „Gesund und monter!!!!
A kiej tak nagabnóńć, zaszterować Polôka:
– Co tam u ciebie, co słychać? Tóż zarôzki napocznie łozprawiać, iże go zymbiska targajóm, mô platfus, klamfadry i plynckiyrze, starô go ciyngiym nerwuje i świekra poradzi mu tak dopolić, coby móg jóm na suchyj aście hangnóć. Ku tymy jesce jejigo dziecka niy sóm usuchliwe a we robocie majster dowo mu nôjgorszô robota i pies łod tego łoszkliwca sómsiôda, ciyngiym mu srô na jejigo sztrółdekel.
I wiycie co jô wypokopiół sie kiejsik dôwnij? Ano, skuli tego coch mocka po świycie wandrowôł i moga rzyknóńć ło sia, iżech jest jakisik tam Ojropyjczyk. A juzaś beztóż, coch jes Polôk, musza być i wajała, szkamrała. I kiej tyż mie ftosik na dródze napasztnie:
– Ojgyn, i co tam u cia? Jak ci leci? Wartko mu poradza łodpedzieć:
– Dziynki! Corôzki gorzij!!!
I tak nikiej Miymiec lebo Amerikón krótko, znacy kurz und bindich, i jak echt Polôk – ździebko żech pojamrowôł, pra?
Kiej ftosik na dródze napasztnie Amerikóna i rzyknie do niygo:
– How do you do? To tyn zarôzki luftuje zymbiska, lachnie sie i gôdô:
– Good! Fine! All right! I’m feeling well!
Kiej ftosik juzaś sztopnie Miymca i sie go tyż spytô:
– Wie geht es Ihnen? To taki Miymiec zarôzki tyż gybis pokazuje i ze śmiychym rzóndzi:
– Fein! Gut! Groβartig! Wohl! „Gesund und monter!!!!
A kiej tak nagabnóńć, zaszterować Polôka:
– Co tam u ciebie, co słychać? Tóż zarôzki napocznie łozprawiać, iże go zymbiska targajóm, mô platfus, klamfadry i plynckiyrze, starô go ciyngiym nerwuje i świekra poradzi mu tak dopolić, coby móg jóm na suchyj aście hangnóć. Ku tymy jesce jejigo dziecka niy sóm usuchliwe a we robocie majster dowo mu nôjgorszô robota i pies łod tego łoszkliwca sómsiôda, ciyngiym mu srô na jejigo sztrółdekel.
I wiycie co jô wypokopiół sie kiejsik dôwnij? Ano, skuli tego coch mocka po świycie wandrowôł i moga rzyknóńć ło sia, iżech jest jakisik tam Ojropyjczyk. A juzaś beztóż, coch jes Polôk, musza być i wajała, szkamrała. I kiej tyż mie ftosik na dródze napasztnie:
– Ojgyn, i co tam u cia? Jak ci leci? Wartko mu poradza łodpedzieć:
– Dziynki! Corôzki gorzij!!!
I tak nikiej Miymiec lebo Amerikón krótko, znacy kurz und bindich, i jak echt Polôk – ździebko żech pojamrowôł, pra?
wtorek, 18 września 2012
Dwa ausgangi ....
Łojciec, a dyć rzyknijcie mi, co jes lepszij dó mie: móm sie łożynić abo niy?
– Wiysz synek to je tak – napoczynô tuplikowanie łojciec. – Zawdy môsz we swojim żywobyciu dwa ausgangi ze kôżdyj zituacyji. Terôzki tyż:
Abo terôzki sie łożynisz, abo pójńdziesz na stowka i łostaniesz wojôkiym.
I zaś môsz dwa ausgangi:
Kiej sie łożynisz, to môsz na zicher przedrzistane. Ale, kiej ty pójńdziesz ku wojokóm, zasik môsz dwa ausgangi:
Abo bydzie krucafuks chnetki wojna, abo ji blank niy bydzie.
Kiej ciwojny niy bydzie, to môsz przedrzistane. Nó ale, kiejby wojna bóła, juzaś môsz dwa ausgangi:
Abo cie weznóm do lazarytu haźliki pucować, lebo możno cie prziflostrujóm do tych srogich kanółnów.
Kiej cie zebieróm do lazarytu, to môsz juzaś przedrzistane. Ale, kiejby cie tak namiyniyli ku kanółnóm, to tyż juzaś môsz dwa ausgangi:
Abo cie zarôzki zatrzasnóm na wojnie, abo bydziesz jesce żół.
Kiej bydziesz żół, to môsz zółwizół przedrzistane. Ale, kieby cie zatrzaśli, to zaś môsz dwa ausgangi:
Abo cie pochowajóm we piôchu, abo we jakimsik lesie.
Eźli cie pochowajóm kajś we piôchu, to môsz na fest przedrzistane. Nale kiejby cie tak pochowali we lesie, to zasik môsz tuplowane ausgangi:
Abo wyrosnóm tam na cia blumy, abo możno jakisik strom.
Kiejby tak wyróśli na cia blumy, to môsz na zicher przedrzistane. Nó ale, kiej zaflancuje i wyrośnie na cia , twoijich zezwłókach strom, dubelt môsz juzasik dwa ausgangi:
Abo cie przełónacóm na bigelbrety, abo możno przemelajóm na szajspapiór.
Ło wiela ze cia zbajstlujóm bigelbrety, to môsz na zicher przedrzistane. Nó ale, pokiel cie przełónacóm na szjspapiór, zasik môsz dwa ausgangi:
Abo cie łobieszóm we chopskim haźliku abo możno inakszij – we babskim.
Eźli cie wciepnóm do chopskigo aptrytu, to môsz juzaś przedrzistane, a eźli do babskigfo haźlika – to môsz juzaś dwa ausgangi. .....
– Niy chichrać sie mi tam we winklu! Wy tam!
– Abo cie synek wychechlajóm ze zadku, abo wyszkyrtnóm ze ... przodku.
Kiej cie wyłónacóm ze zadku, to môsz na zicher festelnie przedrzistane. Nale, ... kiejby cie tak wymelali do imyntu ze przodku to ... dej sie synek pozór! To gynał tak chobyś sie chopie przodzij łożyniół !!!
– Wiysz synek to je tak – napoczynô tuplikowanie łojciec. – Zawdy môsz we swojim żywobyciu dwa ausgangi ze kôżdyj zituacyji. Terôzki tyż:
Abo terôzki sie łożynisz, abo pójńdziesz na stowka i łostaniesz wojôkiym.
I zaś môsz dwa ausgangi:
Kiej sie łożynisz, to môsz na zicher przedrzistane. Ale, kiej ty pójńdziesz ku wojokóm, zasik môsz dwa ausgangi:
Abo bydzie krucafuks chnetki wojna, abo ji blank niy bydzie.
Kiej ciwojny niy bydzie, to môsz przedrzistane. Nó ale, kiejby wojna bóła, juzaś môsz dwa ausgangi:
Abo cie weznóm do lazarytu haźliki pucować, lebo możno cie prziflostrujóm do tych srogich kanółnów.
Kiej cie zebieróm do lazarytu, to môsz juzaś przedrzistane. Ale, kiejby cie tak namiyniyli ku kanółnóm, to tyż juzaś môsz dwa ausgangi:
Abo cie zarôzki zatrzasnóm na wojnie, abo bydziesz jesce żół.
Kiej bydziesz żół, to môsz zółwizół przedrzistane. Ale, kieby cie zatrzaśli, to zaś môsz dwa ausgangi:
Abo cie pochowajóm we piôchu, abo we jakimsik lesie.
Eźli cie pochowajóm kajś we piôchu, to môsz na fest przedrzistane. Nale kiejby cie tak pochowali we lesie, to zasik môsz tuplowane ausgangi:
Abo wyrosnóm tam na cia blumy, abo możno jakisik strom.
Kiejby tak wyróśli na cia blumy, to môsz na zicher przedrzistane. Nó ale, kiej zaflancuje i wyrośnie na cia , twoijich zezwłókach strom, dubelt môsz juzasik dwa ausgangi:
Abo cie przełónacóm na bigelbrety, abo możno przemelajóm na szajspapiór.
Ło wiela ze cia zbajstlujóm bigelbrety, to môsz na zicher przedrzistane. Nó ale, pokiel cie przełónacóm na szjspapiór, zasik môsz dwa ausgangi:
Abo cie łobieszóm we chopskim haźliku abo możno inakszij – we babskim.
Eźli cie wciepnóm do chopskigo aptrytu, to môsz juzaś przedrzistane, a eźli do babskigfo haźlika – to môsz juzaś dwa ausgangi. .....
– Niy chichrać sie mi tam we winklu! Wy tam!
– Abo cie synek wychechlajóm ze zadku, abo wyszkyrtnóm ze ... przodku.
Kiej cie wyłónacóm ze zadku, to môsz na zicher festelnie przedrzistane. Nale, ... kiejby cie tak wymelali do imyntu ze przodku to ... dej sie synek pozór! To gynał tak chobyś sie chopie przodzij łożyniół !!!
poniedziałek, 17 września 2012
Czamu jô wyciep sekrytarka ?
Tak jakosik bez lato pizło mi... siónt lôt ale jakbych blank tego niy merknół, blank niy przifilowôł. Miôłech ino nôdziyja, co z rańca, przi śniôdaniu moja staro mi gryfnie powinszuje, możno i bydzie miała jakisik szykowny gyszynk dlô mie. Ale łóna mi ani pyrsk niy pedziała kiej wylazowała do robota a ło winszowaniu lebo gyszynku blank już niy bóło gôdki. Myślołech, iże chocia dziecka bydóm pamiyntać tela, co łóne tyż wećkały śniôdanie i niy łozwali sie ani słóweckiym.
Kiejech jechôł do roboty, czułech sie taki jakisik samótny i taki możno (jak ci to móndroki gôdajóm) – „niydowartościowany”. Kiejech ino wlôz do biura moja sekrytarka szykownie mi powinszowała na tyn mój gyburstak i na doczkaniu poczułech sie ło wiela lepszij. Ftoś jednakowóż łó mie pamiyntôł!
Miôłech mocka roboty i bakołech tak możno do drugij po połedniu. Kole tyj godziny wlazła rajn do biura ta moja sekrytarka i rzykła ku mie:
– Dzisiôj jes taki gryfny dziyń, na przidôwek jes wasz panoczku gyburstak, to możno wykludziyli by my sie tak do kupy do jakigosik restałrantu, zjedli wroz sztramski i szmektny łobiôd?
Zarozki żech sie zgódziół i to ci bóło nôjmilyjszô rzec, jako żech łod rańca usłyszôł. Pokwnckali my sie wroz do takigo na isto całbrownygo restałrantu, zjedlichmy szmektny łobiôd we przijymnyj atmósfyrze i wysłepali my pôrã lampusów wina. We dródze powrótnyj do biura ta moja roztomiyło sekrytarka pedziała mi jesce:
– Dzisiôj jes taki na isto piykny dziyń. Eźli my muszymy sie terôzki wrôcać nazôd do teg łoszkliwego biura?
– Nó, tak po prôwdzie, to niy muszymy! – łodpedziôłech dziołsze.
– Nó, to pódźmy dó mie – dała do wymiarkowaniô sekrytarka.
U nij szluknyli my sie jesce po bómbce kóniaku, połozprawiali deczko a łona na łostatek zasógiyrowała:
– Cheba niy môsz nic na prociw tymu, jeźli jô pójńda do drugij izby i przebleka sie we cosik barzij wygódnygo?
– Jezderkusie, nó przecamć! – zgodziółech sie bez kwilki wahaniô.
Poszła pomaluśku do drugij izby, a łobyrtała ku tymu łogibami jak jakosik Claudia Schiffer abo inkszo Naomi Campbell (tyż ci bóło łopolóno choby razinku przikludziyła sie ze Ygiptu) a po pôruch minutkach wylazła ze tabletym na kierym bóła szykownisto torta do kupy ze ... mojóm staróm, dzieckami i Świekróm. Wszyjskie mi piyknie zaśpiywali „Sto lôt” a jô... a jô... kurwa... siedziołech na zofie we samych fuzeklach !!!
Kiejech jechôł do roboty, czułech sie taki jakisik samótny i taki możno (jak ci to móndroki gôdajóm) – „niydowartościowany”. Kiejech ino wlôz do biura moja sekrytarka szykownie mi powinszowała na tyn mój gyburstak i na doczkaniu poczułech sie ło wiela lepszij. Ftoś jednakowóż łó mie pamiyntôł!
Miôłech mocka roboty i bakołech tak możno do drugij po połedniu. Kole tyj godziny wlazła rajn do biura ta moja sekrytarka i rzykła ku mie:
– Dzisiôj jes taki gryfny dziyń, na przidôwek jes wasz panoczku gyburstak, to możno wykludziyli by my sie tak do kupy do jakigosik restałrantu, zjedli wroz sztramski i szmektny łobiôd?
Zarozki żech sie zgódziół i to ci bóło nôjmilyjszô rzec, jako żech łod rańca usłyszôł. Pokwnckali my sie wroz do takigo na isto całbrownygo restałrantu, zjedlichmy szmektny łobiôd we przijymnyj atmósfyrze i wysłepali my pôrã lampusów wina. We dródze powrótnyj do biura ta moja roztomiyło sekrytarka pedziała mi jesce:
– Dzisiôj jes taki na isto piykny dziyń. Eźli my muszymy sie terôzki wrôcać nazôd do teg łoszkliwego biura?
– Nó, tak po prôwdzie, to niy muszymy! – łodpedziôłech dziołsze.
– Nó, to pódźmy dó mie – dała do wymiarkowaniô sekrytarka.
U nij szluknyli my sie jesce po bómbce kóniaku, połozprawiali deczko a łona na łostatek zasógiyrowała:
– Cheba niy môsz nic na prociw tymu, jeźli jô pójńda do drugij izby i przebleka sie we cosik barzij wygódnygo?
– Jezderkusie, nó przecamć! – zgodziółech sie bez kwilki wahaniô.
Poszła pomaluśku do drugij izby, a łobyrtała ku tymu łogibami jak jakosik Claudia Schiffer abo inkszo Naomi Campbell (tyż ci bóło łopolóno choby razinku przikludziyła sie ze Ygiptu) a po pôruch minutkach wylazła ze tabletym na kierym bóła szykownisto torta do kupy ze ... mojóm staróm, dzieckami i Świekróm. Wszyjskie mi piyknie zaśpiywali „Sto lôt” a jô... a jô... kurwa... siedziołech na zofie we samych fuzeklach !!!
niedziela, 16 września 2012
Sprawónki ...
Blank na dyrgocóncych szłapach Jarosław Małosrogi Kaczyński wróciół nazôd ze swojich piyrszych w życiu przedsia sprawónków.
– Fajniście bóło, prôwda? – zapewnióła azistujóncô mu we tyj eksztrymalnyj impryzie Beata Szydło. – Ino za tela bóło tam dziynnikôrzy.
– Przikludziyli sie naskwoł skuli wôs panoczku prezesie – przipómniała wiceprzewodniczóncô PiS-u. – Kcieli na zicher uwidzieć, jak tyż to ujawniół pón, panoczku prezesie, sago prôwda ło reskiyrowaniu Polskóm Tuska.
– Kilo jabek śtyry złocioki! Tytka cukry 6,60! Dziesiyńć jajec 7,90! – Kaczyński ze szadyndrojńdóm wykłôdôł na tisz kolyjny towôr ze słómiónki. – Za mojich czasów wszyjsko bóło mocka tóńsze!
– Wy, panoczku prezesie, przipómnieliście Tuskowi, na czym tak prôwdóm spolygô ajnfachowe żywobycie – dociepła przichlybnie posłanka ze Chrzanowa. – Niy lajstliście sie ino panoczku prezesie ... gazu!
– Boch blank ci niy wiedziôł, eźli biere sie go do flaszki abo tyż na wôga! – wymówiół sie Małosrogi Kaczyński.
– Ja, ja ... kiejsik bół prózny kilszrank, a dzisiej jes pôłny koszyk! To ci jes richticzny polityczny „marketing”! – fascyniyrowała sie Beata Kempa. – Na zicher we nôjbliższyjszym welónku ludzie wystawióm Tuskowi rechnóng!
– Ale, ale ... kaj jes tyn mój rechnóng za te sprawónki? – przerwôł jij Kaczyński.
– Musza go łoddać naszyj buchalteryji. Wciepnymy go kost finansjyrówaniô partyji politycznych.
– Za Boga niy! – prezes PiS kuknół na ta swoja protygówanô choby na idjółtka. – Przecamć zabulółech ze włóśnyj kabzy, a rechnóng môcie zarôzki poswać ... Tuskowi ... ale tak, coby wszyjske ło tym gynał wiedzieli!
– Spanialiście! – zaszeptłała ze umiyłówaniym Beata Szydło.
– E tam, ganc ajnfach – łodpedziôł pomiyrnie Jarosław Małosrogi Kaczyński.
Posłanka deczko sie zawahała.
– Wybôczóm mi łóni, panie prezesie ... ale jô jednygo niy poradza spokopić. Po jakiego dioska, panoczku, spómnieliście ło tóńszych sprawónkach we „Biedronce”? Przecamć ludzie cheba niy mieli miarkować, iże łobralichmy naskwol nôjdrogszy sklep we dziylnicy ...
– A po jakiymu niy?
– Bo, to wyglóndô na jakosik ryklama roztomajtych markytów. Włóściciyle małych sztandów bydóm sie gorszyć, bydóm mieć żôl, kiej kóntmany ustanóm u nich robić sprawónki....
– A dyć kaj tam! – lachnół sie pod fusiskiym Kaczyński. – „Ciymny lud to wszyjsko ... kupi! – jak pedziôł nasz móndrok Kurski.
A jô juzaś prziszołech na te idy, kiejech przeczytôł artikel Pawła Wakuły we takim cajtóngu „Angora”.
– Fajniście bóło, prôwda? – zapewnióła azistujóncô mu we tyj eksztrymalnyj impryzie Beata Szydło. – Ino za tela bóło tam dziynnikôrzy.
– Przikludziyli sie naskwoł skuli wôs panoczku prezesie – przipómniała wiceprzewodniczóncô PiS-u. – Kcieli na zicher uwidzieć, jak tyż to ujawniół pón, panoczku prezesie, sago prôwda ło reskiyrowaniu Polskóm Tuska.
– Kilo jabek śtyry złocioki! Tytka cukry 6,60! Dziesiyńć jajec 7,90! – Kaczyński ze szadyndrojńdóm wykłôdôł na tisz kolyjny towôr ze słómiónki. – Za mojich czasów wszyjsko bóło mocka tóńsze!
– Wy, panoczku prezesie, przipómnieliście Tuskowi, na czym tak prôwdóm spolygô ajnfachowe żywobycie – dociepła przichlybnie posłanka ze Chrzanowa. – Niy lajstliście sie ino panoczku prezesie ... gazu!
– Boch blank ci niy wiedziôł, eźli biere sie go do flaszki abo tyż na wôga! – wymówiół sie Małosrogi Kaczyński.
– Ja, ja ... kiejsik bół prózny kilszrank, a dzisiej jes pôłny koszyk! To ci jes richticzny polityczny „marketing”! – fascyniyrowała sie Beata Kempa. – Na zicher we nôjbliższyjszym welónku ludzie wystawióm Tuskowi rechnóng!
– Ale, ale ... kaj jes tyn mój rechnóng za te sprawónki? – przerwôł jij Kaczyński.
– Musza go łoddać naszyj buchalteryji. Wciepnymy go kost finansjyrówaniô partyji politycznych.
– Za Boga niy! – prezes PiS kuknół na ta swoja protygówanô choby na idjółtka. – Przecamć zabulółech ze włóśnyj kabzy, a rechnóng môcie zarôzki poswać ... Tuskowi ... ale tak, coby wszyjske ło tym gynał wiedzieli!
– Spanialiście! – zaszeptłała ze umiyłówaniym Beata Szydło.
– E tam, ganc ajnfach – łodpedziôł pomiyrnie Jarosław Małosrogi Kaczyński.
Posłanka deczko sie zawahała.
– Wybôczóm mi łóni, panie prezesie ... ale jô jednygo niy poradza spokopić. Po jakiego dioska, panoczku, spómnieliście ło tóńszych sprawónkach we „Biedronce”? Przecamć ludzie cheba niy mieli miarkować, iże łobralichmy naskwol nôjdrogszy sklep we dziylnicy ...
– A po jakiymu niy?
– Bo, to wyglóndô na jakosik ryklama roztomajtych markytów. Włóściciyle małych sztandów bydóm sie gorszyć, bydóm mieć żôl, kiej kóntmany ustanóm u nich robić sprawónki....
– A dyć kaj tam! – lachnół sie pod fusiskiym Kaczyński. – „Ciymny lud to wszyjsko ... kupi! – jak pedziôł nasz móndrok Kurski.
A jô juzaś prziszołech na te idy, kiejech przeczytôł artikel Pawła Wakuły we takim cajtóngu „Angora”.
sobota, 15 września 2012
Cygany i inksze miglance ...
Rómónów i inkszych Cyganów tyż nóm sie latoś w Chorzowie rozplynióło. Jużci niy ino na Wolce, ale i do nôs na Pnioki sie kwanckajóm. Klupióm do dźwiyrzy, a kiej sie jejim nic niy do, to i posmarkajóm sztrołdeka i czasym côłkiym po polskimu sprzezywajóm. Wycytôłech kiejsik tako fraszołka, kierô mi sie festelnie spodobała:
„W cyntrum miasta dniô kôżdygo,
Trefisz wdycki co nowygo:
Jedyn żebrze, drugi prosi,
Cygón rzyko, szkartka nosi.
Tyn zbiyrô na łoperacyjô,
Drugi dzieckóm na kolacyjo,
Juzaś inkszy coś sprzedowo
I kasyta wcisko nowo.
Sztyjc promocjo, sztyjc żybranie,
Sprzedowanie, warjowanie!
Już łod tego biere sranie !!!”
Dôwnij to po placach elwry i lajermany łamziyli. Nale łóni to i swój hónor mieli, niy ino coby na fecht gymzić, ale i ludziska przed familokami zabawić.
„W cyntrum miasta dniô kôżdygo,
Trefisz wdycki co nowygo:
Jedyn żebrze, drugi prosi,
Cygón rzyko, szkartka nosi.
Tyn zbiyrô na łoperacyjô,
Drugi dzieckóm na kolacyjo,
Juzaś inkszy coś sprzedowo
I kasyta wcisko nowo.
Sztyjc promocjo, sztyjc żybranie,
Sprzedowanie, warjowanie!
Już łod tego biere sranie !!!”
Dôwnij to po placach elwry i lajermany łamziyli. Nale łóni to i swój hónor mieli, niy ino coby na fecht gymzić, ale i ludziska przed familokami zabawić.
piątek, 14 września 2012
Ynglyndery...
Rozczasu na łodwieczerz jedyn taki ynglynderski lord John przikwanckôł sie do drugigo lorda Jamesa. Zicnyli sie tak do kupy i napoczli polekuśku szlukać tyn ichni tyj, tyn zwykowy „five o'clock". Tak po jakisik kwilce lord John pytô sie lorda Jamesa:
– A kaj tyż to sie podziôła lady Mary?
– Lady Mary leży kajsik tam na górze – łodpedziôł ze rułóm lord James.
– Tedyć, jô wlejza tam dó nij na kwilka – gôdô Lord John i opaternie wstôwo.
Wlazuje po maluśku po słodach i po łoka mrziku straciół sie za dźwiyrzami jednyj ze izbów we zómku u lorda Jamesa. Po jakisik dugszyj kwilce wrôcô sie nazôd, dyszkretnie poprôwiô swoji prziłodziyni i siadô po milczóncku naprociw lorda Johna. Gôdka jakosik sie niy klyji, totyż dźwigô szolka ku gymbie i szluko kapka tyju. Zatym, wykrziwiô gymba ze łobrzidzyniym i rzóndzi:
– Tyn tyj jes ci jakisik łoziómbióny!
Na to ci tyn côłki lord James łodrzykô ze takim langy lajtóngym:
– Nó niytyboże, nic dziwnygo, przeca śleciało już bez trzi dni jak lady Mary sie ... zemrziło!!!
– A kaj tyż to sie podziôła lady Mary?
– Lady Mary leży kajsik tam na górze – łodpedziôł ze rułóm lord James.
– Tedyć, jô wlejza tam dó nij na kwilka – gôdô Lord John i opaternie wstôwo.
Wlazuje po maluśku po słodach i po łoka mrziku straciół sie za dźwiyrzami jednyj ze izbów we zómku u lorda Jamesa. Po jakisik dugszyj kwilce wrôcô sie nazôd, dyszkretnie poprôwiô swoji prziłodziyni i siadô po milczóncku naprociw lorda Johna. Gôdka jakosik sie niy klyji, totyż dźwigô szolka ku gymbie i szluko kapka tyju. Zatym, wykrziwiô gymba ze łobrzidzyniym i rzóndzi:
– Tyn tyj jes ci jakisik łoziómbióny!
Na to ci tyn côłki lord James łodrzykô ze takim langy lajtóngym:
– Nó niytyboże, nic dziwnygo, przeca śleciało już bez trzi dni jak lady Mary sie ... zemrziło!!!
czwartek, 13 września 2012
Wytrzyźbiôłka ...
Co to jes wytrzyźbiôłka miarkuje pewnikiym kôżdy Polôk (coby już niy gôdać ło samtyjszych, ło Ślónzôkach). Ale, niy kôżdymu tyn przimusowy hotyl sie na isto zdô. Bo dejcie sie pozór! Taki na tyn przikłôd Ynglynder abo Szkot. Kiej ci łóne kcóm sie karnóńć na zapióntek, na ichni weekend sam dó nôs do Polski (festelnie ci łóne majóm rade Kraków abo Warszawa), to jejich flugblaty, te ci blank moderne fóldery łostrzygajóm, alarmiyrujóm przed niymi, znacy przed wytrzyćbiółkóma. Rzóndzóm jim, coby słepać gorzôła ino kajsik we hotylu abo we zakamracónyj chałupie; Pónbóczku bróń, coby pod żôdnóm zołgówkóm niy wylazować po słepaniu ze chałupy. A ludzie, ftore mieli już przileżitość trefić we Polsce do wytrzyźbiółki łopisujóm ta przigoda jak cosik podanego na tref ze UFO: cowiek opaternie, poleku detro hulicóm, ze srogóm uciychóm jscy kaj mu sie ino rzywnie zdo, a tu łoroz blank kole ze takigo dziwokigo, blyskajóncygo autoka wyskôkuje pôruch łoblecónych na modro stwórzyni, kiere gôdajóm do sia takim jakisik zgrzitajóncym głósym.
– Zwobiajóm cie rajn, do strzodka, a nastympnie przekludzajóm cie do czegosik, co do złudzyniô przipóminô pomieszczynie na jakisik inkszyj planycie. – tak ci mi łozprawiôł kiejsik jedyn mody karlus Michael ze Manchesteru, Brington abo Glassgow, kiery na same spómniynie napoczynô sie jónkać i szwandrusić.
– To na isto prôwdziwo hruza i festelnô sumeryjô – prawi z bobkami w galotach dalszij. – Nôjprzodzij fóndnóm ci brałza, ale woda, kiero śnij ciurlikô jes blank zimnô. Zatym przikrymplujóm ci twoje grace do côrnego prykola skórzannymi pôskami. Bez łoka mrzik ze twogóm, iże to jakisik ekszperimynt biólogicny abo napoczniyńcie jakijsik „sadomasochistycznyj” órgiji. Dalszij to już jes ino jesce gorzij, ganc ajnfach cowiek leży côłkimi godzinóma, kamratctwo take ci barzij łoszkliwe, niy ma piwa ani telewizora. A na przidowek z rańca wystôwiajóm ci za wszyjsko pierónym srogi rechnóng.
– A próbowaliście panoczku dowiedzieć sie, uzdać kaj żeście tak na isto sóm? – pytóm sie tego istnego.
– Plac Jana. Wszyjskie powtôrzali: plac Jana – na dźwiynk tych ci słówecek Michael skulół sie we zeslu. – Na wszeli zdarzyni próbowołech ci sie sóm do wszyjskigo prziznać, ale żôdyn niy rozumiôł, niy miarkowôł po ynglicku. Powtôrzali mi ino ciyngiym: okej, okej. Nôjgorszyjsze, iże mie niy kcieli tamstela wypuścić, niy kcieli mie uwólnić aże do czasu ... kiejech wytrzyźbiôł.
Michael chytô sie za palica i łobyrto nióm ze niydowiyrzaniym:
– To jes łokropiczne, sprzyczne ze prawami cowieka!
– A po jakiymu sprzyczne ze prawami cowieka? – pytóm sie go opaternie.
– A dyć niy błoznujcie panoczku. Fto to widziôł, wypuszczać blank trzyźbygo zagranicznygo, tym barzij ynglickigo turisty na hulica ło siódmyj ło szaroku. Tóż to dyć żysz diosecke bestwiynie sie i krziwdowanie. Przeca jô niy po to sie sam ze mojimi kamratami do waszygo kraju przikulwitôł, coby być ... do kna, blank trzyźby!!! – nerwuje sie festelnie tyn côłki Michael ze Manchesteru, Brington abo Glassgow.
– Zwobiajóm cie rajn, do strzodka, a nastympnie przekludzajóm cie do czegosik, co do złudzyniô przipóminô pomieszczynie na jakisik inkszyj planycie. – tak ci mi łozprawiôł kiejsik jedyn mody karlus Michael ze Manchesteru, Brington abo Glassgow, kiery na same spómniynie napoczynô sie jónkać i szwandrusić.
– To na isto prôwdziwo hruza i festelnô sumeryjô – prawi z bobkami w galotach dalszij. – Nôjprzodzij fóndnóm ci brałza, ale woda, kiero śnij ciurlikô jes blank zimnô. Zatym przikrymplujóm ci twoje grace do côrnego prykola skórzannymi pôskami. Bez łoka mrzik ze twogóm, iże to jakisik ekszperimynt biólogicny abo napoczniyńcie jakijsik „sadomasochistycznyj” órgiji. Dalszij to już jes ino jesce gorzij, ganc ajnfach cowiek leży côłkimi godzinóma, kamratctwo take ci barzij łoszkliwe, niy ma piwa ani telewizora. A na przidowek z rańca wystôwiajóm ci za wszyjsko pierónym srogi rechnóng.
– A próbowaliście panoczku dowiedzieć sie, uzdać kaj żeście tak na isto sóm? – pytóm sie tego istnego.
– Plac Jana. Wszyjskie powtôrzali: plac Jana – na dźwiynk tych ci słówecek Michael skulół sie we zeslu. – Na wszeli zdarzyni próbowołech ci sie sóm do wszyjskigo prziznać, ale żôdyn niy rozumiôł, niy miarkowôł po ynglicku. Powtôrzali mi ino ciyngiym: okej, okej. Nôjgorszyjsze, iże mie niy kcieli tamstela wypuścić, niy kcieli mie uwólnić aże do czasu ... kiejech wytrzyźbiôł.
Michael chytô sie za palica i łobyrto nióm ze niydowiyrzaniym:
– To jes łokropiczne, sprzyczne ze prawami cowieka!
– A po jakiymu sprzyczne ze prawami cowieka? – pytóm sie go opaternie.
– A dyć niy błoznujcie panoczku. Fto to widziôł, wypuszczać blank trzyźbygo zagranicznygo, tym barzij ynglickigo turisty na hulica ło siódmyj ło szaroku. Tóż to dyć żysz diosecke bestwiynie sie i krziwdowanie. Przeca jô niy po to sie sam ze mojimi kamratami do waszygo kraju przikulwitôł, coby być ... do kna, blank trzyźby!!! – nerwuje sie festelnie tyn côłki Michael ze Manchesteru, Brington abo Glassgow.
środa, 12 września 2012
Śniôdanie....
Kiejsik ci dwa kamraty, Antek i Bercik chyciyli sie roboty na wsi. Nó, i dobrze. Porobiyli tak pôrã godzin a sam łorôzki jedyn śnich, Bercik, sie kajsik straciół, kajsik sie do imyntu zapodziôł. Nó, tóż tyn drugi, znacy antek, poszoł go szukać i kajsik po pôruch minutkach kuknół a sam ci tyn piyrszy ze kamratów styrcy przi haźliku i takim srogim knebulcym kwyrlô i kwyrlô choby nôjynty.
– Hej, Bercik, co ty tam tak kwyrlosz? – pytô sie kamrata Antek.
– A dyć dzisz, iże jô sam cosik sznupia, zuchtóm, hledóm – łodpedziôł Bercik. – Szaket mi sam do tego aptrytu skipnół i niy poradza go znojść.
– A smól to, przecamć niy bydziesz go, terôzki po tym jak ci śleciôł do tego haźlika, na sia nosiół, pra?
– Anó, môsz prawie. Ino dzisz, we kabzi tego szaketa miôłech moje śniôdanie – łodpedzioł ze rułóm Bercik i sznupôł dalszij.
– Hej, Bercik, co ty tam tak kwyrlosz? – pytô sie kamrata Antek.
– A dyć dzisz, iże jô sam cosik sznupia, zuchtóm, hledóm – łodpedziôł Bercik. – Szaket mi sam do tego aptrytu skipnół i niy poradza go znojść.
– A smól to, przecamć niy bydziesz go, terôzki po tym jak ci śleciôł do tego haźlika, na sia nosiół, pra?
– Anó, môsz prawie. Ino dzisz, we kabzi tego szaketa miôłech moje śniôdanie – łodpedzioł ze rułóm Bercik i sznupôł dalszij.
wtorek, 11 września 2012
Rozpamiyntej, rozwôż to ... a twoji włôśne życie na isto kiejsik podziynkuje ci za to!
Ale, zawdy na wiesna (i niy ino na wiesna), jes tyż czas coby deczko poślynczeć, pomedikować ło inkszych rzecach; ło tym kaj my sóm, i kaj cióngnymy, a tak po prôwdzie ... chopie! ... babo! Rozpamiyntej, rozwôż to, co terôzki Ci rzykna a ... twoji włôśne życie na isto kiejsik podziynkuje ci za to!
– Dzisiôj mómy srogsze budónki i szyrsze drógi, ale niższyjszô strzimałość i wynższyjsze horizónty.
– Wydôwómy na wszyjsko wiyncyj, ale mynij sie radujymy.
– Mómy srogsze chałupy, ale myńsze familije. Mómy wiyncyj ulekcyniô, ale mynij czasu.
– Na isto wiyncyj wiymy, ale mynij poradzymy spokopić.
– Mómy wiyncyj medikamyntów, ale mynij zdrowiô.
– Powiynkszylichmy już ci to, co posiôdómy, ale pomyńszómy nasze werty.
– Gôdómy mocka, przajymy maluśko – niynôwidzymy ... czynsto.
– Pofurgli my, ludzie ze tyj Ziymi na Miesiónczek tam a nazôd, ale procno nóm przyjńść na drugo zajta hulicy abo na inkszy sztok, coby gynał poznać naszych sómsiôdów.
– Fasnyli my już „Kosmos”, ale procnie nóm zójńść do naszygo wnóntrza.
– Mômy corôzki srogsze geltaki, ale na isto myńsze werty „moralne”.
– Fóngujymy we czasach srogszych lałfpasów i dobrôwóli, ale myńszych uciychów.
– Mómy moc jôdła, ale maluśko wertów łodżywczych.
– Fóngujymy we czasach, kiej potrza dwiuch gyhaltów na wycug, na jôdło i kust naszyj familije, ale szajdóngów jes corozki wiyncyj.
– Żyjymy w czasach gryfnistych chałupów, ale ... corôzki wiyncyj chałpów jes roztrzaskanych.
Beztóż tyż forszlaguja dzisiôj Wóm wszyjskim do kupy, i kôżdymu przedsiã:
– Niy trzimej nicego na niykożdydniówô przileżitość, bo przeca kôżdy dziyń jes ci takóm niykożdydniówóm przileżitościóm.
– Szukej wiydzy, czytej wiyncyj, zicnij sie przed familokiym i dziwej sie na widoki i niy medikuj ło swojich potrzybach.
– Przetrôw, spyndzej wiyncyj czasu ze swojóm familijóm i przocielami, jydz twoji umiyłowane jôdło, nawiydzej miyjsca, place, kiere na isto môsz jesce festelnie rôd. Życie przeca jes takim lyńcuchym łoka mrzików przijymnóści a niy ino gyfechtym ło przeżycie.
– Używej kristalówych lampusów. Niy łostawiej swojich nôjlepszyjszych parfinów na lepszyjszo przileżitość. Używej jich, kiej ino môsz na to szkrabka.
– Wyciep ze swojigo słównika take ałsdruki jak: „kieregoś dnia” abo „kiejsik”.
– Naszkryflej yntlich tyn brif, kiery kciôłeś już „kiejsik” napisać.
– Rzyknij swojij familiji i przocielóm jak festelnie môsz jich wszyjskich rôd.
– Niy łodkłôdej niczego, co ci poradzi prziniyść uśmiych i zadowolynie.
– Kôżdy dziyń, kôżdô godzina, kôżdô minutka jes naprôwda niypotkanô. I blank niy przijńdziesz na to, podwiyl niy bydzie to twoja łostaniô minutka.
– Eźli jeżeś k’tymu fest zajimany, coby podziylić sie tym ze kimsik, kogo môsz na isto rôd i gôdôsz terôzki do sia: „wyprôwia to kiej indzij”, to pomedikuj ino, iże te „kiej indzij” moge już nigdy niy nadyjńść!
– Dzisiôj mómy srogsze budónki i szyrsze drógi, ale niższyjszô strzimałość i wynższyjsze horizónty.
– Wydôwómy na wszyjsko wiyncyj, ale mynij sie radujymy.
– Mómy srogsze chałupy, ale myńsze familije. Mómy wiyncyj ulekcyniô, ale mynij czasu.
– Na isto wiyncyj wiymy, ale mynij poradzymy spokopić.
– Mómy wiyncyj medikamyntów, ale mynij zdrowiô.
– Powiynkszylichmy już ci to, co posiôdómy, ale pomyńszómy nasze werty.
– Gôdómy mocka, przajymy maluśko – niynôwidzymy ... czynsto.
– Pofurgli my, ludzie ze tyj Ziymi na Miesiónczek tam a nazôd, ale procno nóm przyjńść na drugo zajta hulicy abo na inkszy sztok, coby gynał poznać naszych sómsiôdów.
– Fasnyli my już „Kosmos”, ale procnie nóm zójńść do naszygo wnóntrza.
– Mômy corôzki srogsze geltaki, ale na isto myńsze werty „moralne”.
– Fóngujymy we czasach srogszych lałfpasów i dobrôwóli, ale myńszych uciychów.
– Mómy moc jôdła, ale maluśko wertów łodżywczych.
– Fóngujymy we czasach, kiej potrza dwiuch gyhaltów na wycug, na jôdło i kust naszyj familije, ale szajdóngów jes corozki wiyncyj.
– Żyjymy w czasach gryfnistych chałupów, ale ... corôzki wiyncyj chałpów jes roztrzaskanych.
Beztóż tyż forszlaguja dzisiôj Wóm wszyjskim do kupy, i kôżdymu przedsiã:
– Niy trzimej nicego na niykożdydniówô przileżitość, bo przeca kôżdy dziyń jes ci takóm niykożdydniówóm przileżitościóm.
– Szukej wiydzy, czytej wiyncyj, zicnij sie przed familokiym i dziwej sie na widoki i niy medikuj ło swojich potrzybach.
– Przetrôw, spyndzej wiyncyj czasu ze swojóm familijóm i przocielami, jydz twoji umiyłowane jôdło, nawiydzej miyjsca, place, kiere na isto môsz jesce festelnie rôd. Życie przeca jes takim lyńcuchym łoka mrzików przijymnóści a niy ino gyfechtym ło przeżycie.
– Używej kristalówych lampusów. Niy łostawiej swojich nôjlepszyjszych parfinów na lepszyjszo przileżitość. Używej jich, kiej ino môsz na to szkrabka.
– Wyciep ze swojigo słównika take ałsdruki jak: „kieregoś dnia” abo „kiejsik”.
– Naszkryflej yntlich tyn brif, kiery kciôłeś już „kiejsik” napisać.
– Rzyknij swojij familiji i przocielóm jak festelnie môsz jich wszyjskich rôd.
– Niy łodkłôdej niczego, co ci poradzi prziniyść uśmiych i zadowolynie.
– Kôżdy dziyń, kôżdô godzina, kôżdô minutka jes naprôwda niypotkanô. I blank niy przijńdziesz na to, podwiyl niy bydzie to twoja łostaniô minutka.
– Eźli jeżeś k’tymu fest zajimany, coby podziylić sie tym ze kimsik, kogo môsz na isto rôd i gôdôsz terôzki do sia: „wyprôwia to kiej indzij”, to pomedikuj ino, iże te „kiej indzij” moge już nigdy niy nadyjńść!
poniedziałek, 10 września 2012
Pónbóczek, dzioboł i ... biskup ...
Kiejech sam już gôdôł ło fyrsztach, ło biskupach to terôzki możno ło Pônbôczku i dzioble. Jesce, kiejsik przodzij, kiej ludzie mieli we zocy i piykło i niybo, i iże dziobły i janieli łamżóm po ziymi, wylôz roz sóm Lucyfer na szpacyr. Kuko tak bele kaj i łoroz widzi ze łóddali Pónbóczka ze krykóm. Prziszoł ci Łón tak ku niymu, dzioboł kniksnół i rzóndzi:
– Mój ty Pónbóczku, jô sie kca nawrócić, hilfuja ludzióm jak ino poradza, ale łóne na mie zółwizół wszyjsko co łoszkliwe, swolajóm. Chobych niy wiym co dobrygo robiół, to tak by tak bydółm Wóm Pónbóczku dziynkowali a niy mie! Już mie to pierónym dopolóło i tela!
Pónbóczek sie zachichrôł i pedziôł do Lucypera:
– Nó, óoż spróbujymy! Jô cosik zgobia złygo a ty cosik dobrygo; kuknymy co ludzie na to pedzóm.
I kiej tak sie łozprawiajóm idzie sam kole nich baba ze dzieckiym a we gracy dziyrży zbónek mlyka. Pónbóczek szkyrtnółł palcyskiym i ta kanka śleciała na ziym, strzaskała sie i bóło po mlyku.
Baba sie łozjargała, rozciepała i napoczła ryceć:
– Dioski pieróńskie, dziobły cy co, niech to wszyjsko diosi ebnóm, jakisik jancykryst mi szłapa podstawiół lebo co?
Wtynczôs prziloz dzioboł, poślepiôł te szkorupy, nalôł nazôd mlyka do tego zbónka i postawiół babie na dródze. Baba gawcy i blank łogupiała. Praskła na klynczki i rzykô:
– Pónbóczku roztomiyły, srogie dziynki za tyn cud!
A dzioboł tak kuknół i ze tel]]akim srogim jankorym pedziôł:
– Nó, i dzisz Pónbóczku jak to jes! A jô roz chocia prôwda pedziôł, pra?
I coby sam niy godać, cy do diosek, cy ftosik inkszy, żôdnymu sie niy wygodzi a już kiejsik żech usłyszôł, co:
Te srogie gôry, kiere nóm we żywobyciu jes nôjbarzij procno ustôć, rychtujóm sie zawdy ze nôjmyńszych ziôrek piôsku (co pedziôł bół już dôweno jedyn móndrok – Friedich Hebbel). Iat mieli mysam i Pónbóczka, i dziobła a terôzki raja na biskupa.
Biskup przikludziół sie do mojij „siedymnôstki” do jednyj katychytki Hanki na katyjmus i napocznół sie tych bajtli pytać:
– Fto jô jes?
Dziecka nic. Nó tóż napoczynô jim tuplikować:
– Łobejrzicie, móm tako srogo kryka, móm goldowy piestrzónek na palcysku, móm tako ci szpicato mycka, tyta na gowie ... nó, to fto jô jes?
Na, to mały Bercik dźwigo graca i gôdô:
– Jô sie tak miarkuja, coście sóm kapelónku na isto srogo kwolno rzić. Pokiel żeście sam ino do nôs wlejźli, ciyngiym sie czymsik kwolicie, pra?
– Mój ty Pónbóczku, jô sie kca nawrócić, hilfuja ludzióm jak ino poradza, ale łóne na mie zółwizół wszyjsko co łoszkliwe, swolajóm. Chobych niy wiym co dobrygo robiół, to tak by tak bydółm Wóm Pónbóczku dziynkowali a niy mie! Już mie to pierónym dopolóło i tela!
Pónbóczek sie zachichrôł i pedziôł do Lucypera:
– Nó, óoż spróbujymy! Jô cosik zgobia złygo a ty cosik dobrygo; kuknymy co ludzie na to pedzóm.
I kiej tak sie łozprawiajóm idzie sam kole nich baba ze dzieckiym a we gracy dziyrży zbónek mlyka. Pónbóczek szkyrtnółł palcyskiym i ta kanka śleciała na ziym, strzaskała sie i bóło po mlyku.
Baba sie łozjargała, rozciepała i napoczła ryceć:
– Dioski pieróńskie, dziobły cy co, niech to wszyjsko diosi ebnóm, jakisik jancykryst mi szłapa podstawiół lebo co?
Wtynczôs prziloz dzioboł, poślepiôł te szkorupy, nalôł nazôd mlyka do tego zbónka i postawiół babie na dródze. Baba gawcy i blank łogupiała. Praskła na klynczki i rzykô:
– Pónbóczku roztomiyły, srogie dziynki za tyn cud!
A dzioboł tak kuknół i ze tel]]akim srogim jankorym pedziôł:
– Nó, i dzisz Pónbóczku jak to jes! A jô roz chocia prôwda pedziôł, pra?
I coby sam niy godać, cy do diosek, cy ftosik inkszy, żôdnymu sie niy wygodzi a już kiejsik żech usłyszôł, co:
Te srogie gôry, kiere nóm we żywobyciu jes nôjbarzij procno ustôć, rychtujóm sie zawdy ze nôjmyńszych ziôrek piôsku (co pedziôł bół już dôweno jedyn móndrok – Friedich Hebbel). Iat mieli mysam i Pónbóczka, i dziobła a terôzki raja na biskupa.
Biskup przikludziół sie do mojij „siedymnôstki” do jednyj katychytki Hanki na katyjmus i napocznół sie tych bajtli pytać:
– Fto jô jes?
Dziecka nic. Nó tóż napoczynô jim tuplikować:
– Łobejrzicie, móm tako srogo kryka, móm goldowy piestrzónek na palcysku, móm tako ci szpicato mycka, tyta na gowie ... nó, to fto jô jes?
Na, to mały Bercik dźwigo graca i gôdô:
– Jô sie tak miarkuja, coście sóm kapelónku na isto srogo kwolno rzić. Pokiel żeście sam ino do nôs wlejźli, ciyngiym sie czymsik kwolicie, pra?
niedziela, 9 września 2012
Pônbóczek .... i Żyd
Kiejsik ci sie trefiyli na banhowie: nasz prawy katolicki kapelónek do kupy ze żydowskim rabinym. Łoba musieli wypruć do Warszawy. Tak tyż jejim sie jesce przidarziło, co musieli kludzić sie do tyj Warszawy we jednym kupyju. Jakiesik poranôście minutek nic do sia niy gôdali ale, skuli tego, co jim sie setnie mierzło, napoczli dyszkutiyrować, rajcować i fedrować gôdkóm choby – łodpuść mi tyn grzych Pónbóczku – te nasze syjmowe posły ze tym Jarosławym Srogim, jejigo hetmanym Edgarym Perónowym abo tyż i tóm Nelly, kiero gôdô we szejściuch lynzykach tela ... co łorôz. Na łostatek napoczli gôdać ło jejich ryligiach, ło jejich wiyrzyniać i ło tym, cym łóne sóm inksze jedna łod drugij.
– Jaki jes u wôs zizdym hiyrarchii – pytô sie rabin.
– A po jakiymu sie łóni mie ło to pytajóm? – gôdô tyn nasz katolicki kapelónek.
– Nó, jake sóm u wôs słody do karijyry, cym idzie u wôs łostać? – pytô Żyd.
– Nôjprzodzij sam u nôs to idzie być wikarym, takim kapelónkiym do wszyjskigo.
– A niyskorzij, to kim jesce ? – pytô sie juzaś Żyd.
– Anó, niyskorzij to idzie łostać farorzym, kiej ino tak bydzie kciôł nasz biskup. – gôdô na to kapelónek.
– Gôdajóm łóni farorzym, ja? – niy dôwo pokój tyn rabin. – A jesce niyskorzij, po farorzowaniu, to cym ?
– A niyskorzij to idzie łostać u nôs biskupym – wiedzóm łóni, ja? – gôdô ci tyn nasz kapelónek.
– Tyż gryfnie, tyż szykownie, nó ale jesce niyskorzij to cym ? – pytô dociyrny rabin.
– Nó, po biskupie to już ino kardynałym !
– He, he, a zatym cym jesce? – frechownie sie pyto tyn rabin.
– Nó, jesce niyskorzij to mogóm takigo kardynôła wywelować bali i na samygo papiyża ! – miarkujóm łóni?
– Na papiyża, na papiyża ... a jesce niyskorzij to co ? – tyn rabin jes już festelnie łoszkliwy i wrazidlaty.
– Nó, cheba łóni niy miarkujóm, co nasz ksiynżoszek, nasz kapelónek, biskup, kardynôł i na łostatek papiyż moge łostać samym Pónbóczkiym ? – pytô sie kapelónek i już ci go mory bieróm.
– A dzisz go, a miarkujecie kapelónku, a ... u nôs to sie jednymu przitrefiyło !!!
– Jaki jes u wôs zizdym hiyrarchii – pytô sie rabin.
– A po jakiymu sie łóni mie ło to pytajóm? – gôdô tyn nasz katolicki kapelónek.
– Nó, jake sóm u wôs słody do karijyry, cym idzie u wôs łostać? – pytô Żyd.
– Nôjprzodzij sam u nôs to idzie być wikarym, takim kapelónkiym do wszyjskigo.
– A niyskorzij, to kim jesce ? – pytô sie juzaś Żyd.
– Anó, niyskorzij to idzie łostać farorzym, kiej ino tak bydzie kciôł nasz biskup. – gôdô na to kapelónek.
– Gôdajóm łóni farorzym, ja? – niy dôwo pokój tyn rabin. – A jesce niyskorzij, po farorzowaniu, to cym ?
– A niyskorzij to idzie łostać u nôs biskupym – wiedzóm łóni, ja? – gôdô ci tyn nasz kapelónek.
– Tyż gryfnie, tyż szykownie, nó ale jesce niyskorzij to cym ? – pytô dociyrny rabin.
– Nó, po biskupie to już ino kardynałym !
– He, he, a zatym cym jesce? – frechownie sie pyto tyn rabin.
– Nó, jesce niyskorzij to mogóm takigo kardynôła wywelować bali i na samygo papiyża ! – miarkujóm łóni?
– Na papiyża, na papiyża ... a jesce niyskorzij to co ? – tyn rabin jes już festelnie łoszkliwy i wrazidlaty.
– Nó, cheba łóni niy miarkujóm, co nasz ksiynżoszek, nasz kapelónek, biskup, kardynôł i na łostatek papiyż moge łostać samym Pónbóczkiym ? – pytô sie kapelónek i już ci go mory bieróm.
– A dzisz go, a miarkujecie kapelónku, a ... u nôs to sie jednymu przitrefiyło !!!
sobota, 8 września 2012
Pouczka...
Mróźny, zimowy wieczór sztramski, szykowny ale deczko zwiykowany chop przigôdôł we jakimsik szynku fajnisto, modo dziołcha, „laska” jak to terôzki take dziołchy mianujóm. Bóło to ło tela snadne, iże ta synczora uwidziała bez łokno jak tyn istny wylazowôł ze nowiuśkigo „Mercedesa 600”. Tak tyż bez spóry dyć tóż przijyna forszlag spólnygo spyndzyniô côłkij nocy. Tyn istny zebrôł jóm do swojij wili kajsik pod miastym. Gorzyjóncy kóminek, dobro „whisk”, klapsznita ze kawiyrym, teschnô muzyka, słówym wszyjsko ci gryfnie przimykało jich corôzki barzij ku szlafcimerowi. Łorôzki ci tyn chop dôł do wymiarkowaniô, coby wykludzić siemożno na maluśko rajzka, kajsik na luft do pobliskigo lasa. Dziołcha usuchła ci go, chocia niychyntnie, i zakludziyli sie tym „Mercym” na tako szykownô łónka, taki lyśny świetlok we pojstrzodku tego lasa. Tyn istny wycióńg ze gypeku sztuca, jyjgerskô flinta, zaandrygowôł jóm i rzyknół łostro:
– Seblykej sie! A zarôzki mi sie sam do kna seblykej!
Dziołcha, ździebko zlynkniónô zituacjóm, tóm côłkóm gôdkóm tego istnego, a jesce barzij dwadziestopiyńciogradusowym mrózym, wartko zrobiyła, co ci ji tyn istny kôzôł. Kiej już stôła sagusinkô i po bosoku na śniygu tyn szarmski chop, tyn istny łozkôzôł:
– A terôzki gibko kulej sznyjmana (bałwana)! – I skuli tego, coby niy prociwiała sie za tela, prasknół dwa razy ze tyj gywery w luft.
Dziołcha ciepła sie do turlikaniô śniygowych kuglów, i tak możno po godzinie, stôł już szykowny sznyjman, i to jak malówany. Miôł ci tyż łón jesce i śniygowe grace, i kichol ze kóńska gôłyńzi. Za to ta dziołcha blank ci ściyrpła łod tego mróza. Jeji kónszaft („klient”) skukôł, schróniół ta gywera, łowinół frela rubóm dekóm i zebrôł nazôd do tyj swoji wili. A tam ci juzaś gorzyjóncy kóminek, kawiyr, wrzawy grzóniec i mankulinô muzyka. Kiej ci już ta frela, ta szykownô świyrgołuszka łodzyskała mółwa piyrsze, co zrobiyła to bóło festelnie wyrycane pytani:
– A co to do dioska miało wszyjsko geldować!?
– Dzisz, moja ty roztomiyło i szykownô – łodpedziôł ze rułóm tyn istny chop. – Jô już ci jes lichy jak na chopa, jô już niy ma taki wizgryny, jô niy jeżech już ci taki sztramski we prykolu nale, dziynka tymu sznyjmanowi miynia, iże ta noc dzisiyjszô, ta piyknô noc łostanie ci we pamiyńci na côłke życie!
– Seblykej sie! A zarôzki mi sie sam do kna seblykej!
Dziołcha, ździebko zlynkniónô zituacjóm, tóm côłkóm gôdkóm tego istnego, a jesce barzij dwadziestopiyńciogradusowym mrózym, wartko zrobiyła, co ci ji tyn istny kôzôł. Kiej już stôła sagusinkô i po bosoku na śniygu tyn szarmski chop, tyn istny łozkôzôł:
– A terôzki gibko kulej sznyjmana (bałwana)! – I skuli tego, coby niy prociwiała sie za tela, prasknół dwa razy ze tyj gywery w luft.
Dziołcha ciepła sie do turlikaniô śniygowych kuglów, i tak możno po godzinie, stôł już szykowny sznyjman, i to jak malówany. Miôł ci tyż łón jesce i śniygowe grace, i kichol ze kóńska gôłyńzi. Za to ta dziołcha blank ci ściyrpła łod tego mróza. Jeji kónszaft („klient”) skukôł, schróniół ta gywera, łowinół frela rubóm dekóm i zebrôł nazôd do tyj swoji wili. A tam ci juzaś gorzyjóncy kóminek, kawiyr, wrzawy grzóniec i mankulinô muzyka. Kiej ci już ta frela, ta szykownô świyrgołuszka łodzyskała mółwa piyrsze, co zrobiyła to bóło festelnie wyrycane pytani:
– A co to do dioska miało wszyjsko geldować!?
– Dzisz, moja ty roztomiyło i szykownô – łodpedziôł ze rułóm tyn istny chop. – Jô już ci jes lichy jak na chopa, jô już niy ma taki wizgryny, jô niy jeżech już ci taki sztramski we prykolu nale, dziynka tymu sznyjmanowi miynia, iże ta noc dzisiyjszô, ta piyknô noc łostanie ci we pamiyńci na côłke życie!
piątek, 7 września 2012
Pies...
Rółz do jednego istnego, Bercika łod Majzlinyj prziszôł jego kamrat Jorguś. Prziszôł, i łod szweli, łod proga pado do Bercika:
– Suchej ino Bercik, kuknij sam drabko bez łokno, bo cosik mi sie zdô, iże twojigo psiôka ałtok na śmiyrć przejechôł !
Bercik kuknół bez te łokno i gôdô:
– A dyś skany? To przeca niy jes mój Azor.
– Nó, ale przifiluj, podziwej se gynał! – pado na to Jorguś. – To juścić jes twój pies. Przeca mô taki sóm côrny chwost ze biôłymi flekami, flekaty dakle....
– Jezderkusie Jorguś. Dyć ci gôdóm, co to niy ma mój Azor ! – pado Bercik już fest znerwowany.
Kuknół ale jesce rółz i ze rułóm gôdô:
– Nó, możno to i sztimuje, mój Azor miôł côrny trółdel, côrny łogón ze biôłymi flekami, miôł tyż flekaty dakle, ale niy bół ci aże taki ... plaskaty!
– Suchej ino Bercik, kuknij sam drabko bez łokno, bo cosik mi sie zdô, iże twojigo psiôka ałtok na śmiyrć przejechôł !
Bercik kuknół bez te łokno i gôdô:
– A dyś skany? To przeca niy jes mój Azor.
– Nó, ale przifiluj, podziwej se gynał! – pado na to Jorguś. – To juścić jes twój pies. Przeca mô taki sóm côrny chwost ze biôłymi flekami, flekaty dakle....
– Jezderkusie Jorguś. Dyć ci gôdóm, co to niy ma mój Azor ! – pado Bercik już fest znerwowany.
Kuknół ale jesce rółz i ze rułóm gôdô:
– Nó, możno to i sztimuje, mój Azor miôł côrny trółdel, côrny łogón ze biôłymi flekami, miôł tyż flekaty dakle, ale niy bół ci aże taki ... plaskaty!
czwartek, 6 września 2012
Idzie sie dogôdać.
Rôłz tyż te moje dwa kamraty Acik i Lojzik poszli sie do szynku coby cosik deczko pojeść. Siedli sie wele stoła i łobsztalowali sie po ajsbajnie. Nie zetwało pôrã minutek i tyn gospodzki przismycół jim te łobsztalowane ajsbajny tela, co jedyn bół myńszy a drugi deczko wiynkszyjszy. Acik zarôzki łapnół tyn sporszy i wrajziół sie go na swój talyrz.
– Poleku, poleku – pado na to Acik. – a po jakiymu razinku tyś sie tyn sporszy nafolowôł na twój talyrz?
– A ty, a ty jak byś zrobiół, kiejbyś bół na mojim placu? – pyto sie Lojzik.
– Nó, jo to bych pewnikiym wzión sie przodzij tyn myńszy !
– Nó, i dzisz! Coż to kcesz? Jô sie zarôzki tak spomiarkowôł i beztoch zarôzki –coby sam miyndzy nami niy bóło bajzlu – wziónech sie tyn sporszy!
– Poleku, poleku – pado na to Acik. – a po jakiymu razinku tyś sie tyn sporszy nafolowôł na twój talyrz?
– A ty, a ty jak byś zrobiół, kiejbyś bół na mojim placu? – pyto sie Lojzik.
– Nó, jo to bych pewnikiym wzión sie przodzij tyn myńszy !
– Nó, i dzisz! Coż to kcesz? Jô sie zarôzki tak spomiarkowôł i beztoch zarôzki –coby sam miyndzy nami niy bóło bajzlu – wziónech sie tyn sporszy!
środa, 5 września 2012
Fto sam reskiyruje
Powadziyli sie festelnie wszyjskie do kupy tajle cowieka. Niy poradziyli blank przijńść dran, fto tak na isto wszyjskim reskiyruje.
– Przeca to klar, iże jô – mrónknół filip. – Jô to wszycka ruguja, łobadóm.
– Belafastry, plytnie ! – szprajcli grace. – My sam robiymy nôjwiyncyj ... zarobiómy, przismycymy do dóm geltak ...
– A, kaj tam – westchnyli szłapy. – Przeca to my tu reskiyrujymy, uzdowómy kaj pójńdymy, we jakim kiyrónku i tam tyż zawdy kroczómy.
– A psinco prôwda! – łodezwali sie ślypia. – My sam sóm szefóma, my ino wszyjsko poradzymy ujzdrzić i tak po prôwdzie nic nóm niy sorknie, ani niy śmietnie.
– To wszyjsko gówno prôwda – rzykła na to trownica. – To jô tu byda sprawiała, regirowôła, bo jô wyrôbióm wóm wszyjskim enyrgiô, procnie bakóm i wszyjsko, co wećkocie – trôwiã. Bezymie padniecie jak sznity na asfalcie ...
– O niy! Jô sam byda na isto szefym – nôgle łodezwała sie dupa, ftorô do terôzka blank nic niy gôdała. – Pedziałach, i tela!
Śmiych ci sie zrobiół taki, iże côłke ciało niy poradziyło sie do kupy pozbiyrać, niy poradzióło ze tego chichranio przijńść do sia.
– Nó, tóż dobra – łodpedziała na te chichry rzić. – Kiej tak, kiej sie wóm to niy zdô, to bydzie sztrejk i tela!
Nó, i tyż ci ta rzić ustała robić, co dó nij przinôleżało. Śleciało pôrã godzin. Filipa chyciół fiber, dostôł gorónczki. Grace blank łoklapnyli. Szłapy zegli sie we kolanach. Gały wylejźli côłkiym na wiyrch. Trownica napoczła belować i blank łobaniała ze wysiyłku, ze ansztryngowaniô sie. Wartko tyż wszyjskie sie dogôdali i rozmówiyli. Nôjważniyszym, znacy szefym łostała DUPA!
Bo, moji roztomiyli. Tak to już na tym świycie jes, iże na isto tyn ino moge być szefym, co gówno robi! Prôwda? Miarkujecie to?
– Przeca to klar, iże jô – mrónknół filip. – Jô to wszycka ruguja, łobadóm.
– Belafastry, plytnie ! – szprajcli grace. – My sam robiymy nôjwiyncyj ... zarobiómy, przismycymy do dóm geltak ...
– A, kaj tam – westchnyli szłapy. – Przeca to my tu reskiyrujymy, uzdowómy kaj pójńdymy, we jakim kiyrónku i tam tyż zawdy kroczómy.
– A psinco prôwda! – łodezwali sie ślypia. – My sam sóm szefóma, my ino wszyjsko poradzymy ujzdrzić i tak po prôwdzie nic nóm niy sorknie, ani niy śmietnie.
– To wszyjsko gówno prôwda – rzykła na to trownica. – To jô tu byda sprawiała, regirowôła, bo jô wyrôbióm wóm wszyjskim enyrgiô, procnie bakóm i wszyjsko, co wećkocie – trôwiã. Bezymie padniecie jak sznity na asfalcie ...
– O niy! Jô sam byda na isto szefym – nôgle łodezwała sie dupa, ftorô do terôzka blank nic niy gôdała. – Pedziałach, i tela!
Śmiych ci sie zrobiół taki, iże côłke ciało niy poradziyło sie do kupy pozbiyrać, niy poradzióło ze tego chichranio przijńść do sia.
– Nó, tóż dobra – łodpedziała na te chichry rzić. – Kiej tak, kiej sie wóm to niy zdô, to bydzie sztrejk i tela!
Nó, i tyż ci ta rzić ustała robić, co dó nij przinôleżało. Śleciało pôrã godzin. Filipa chyciół fiber, dostôł gorónczki. Grace blank łoklapnyli. Szłapy zegli sie we kolanach. Gały wylejźli côłkiym na wiyrch. Trownica napoczła belować i blank łobaniała ze wysiyłku, ze ansztryngowaniô sie. Wartko tyż wszyjskie sie dogôdali i rozmówiyli. Nôjważniyszym, znacy szefym łostała DUPA!
Bo, moji roztomiyli. Tak to już na tym świycie jes, iże na isto tyn ino moge być szefym, co gówno robi! Prôwda? Miarkujecie to?
wtorek, 4 września 2012
Mosztrich....
To sie przitrefiyło jesce przed wojnóm, za staryj Polski. Lojzik i Bercik pojechali sie rôz bankóm ze Chorzowa za granica do Bytónia. Poszpacyrowali sie po tym mieście ździebko, poswańdali sie bele kaj i na łostatek wlejźli sie do gryfnego szynku coby cosik pojeść abo ino zmaszkycić. Zicli sie przi stole a kole nich siedziôł jedyn istny, kiery ćkoł ze srogim smacyskiym wuszt na gorko. A kole tego wusztu miôł na talyrzu cosik takigo gelbowego we kierym ciyngiym tyn wuszt tónkoł i tónkoł.
Lojzik tak kuko, tak zaziyro na tego chopa kole jejich stoła i gôdô do Bercika:
– Ty, Bercik, kuknij se ino, co tyn chop tam ćko? To musi być pieronym dobre, kiej tego tak maluśko na tyn talyrz dowajóm. Jô bych tak kciôł tego ździebko liznóńć, wzióńć na skosztónek !
– Coś ty! Jô móm jesce ino jedna marka, to jóm sie niy werci wydôwać, pra?
– Ja, werci sie, werci – łopdedziôł Lojzik. Weznymy sie ino tego tam gelbowego i sie ździebko pomaszkycymy.
Jak uzdali, tak tyż i zrobiyli. Podeptali do szynkwasu i łobsztalowali sie u tyj kaczmorki za côłko marka tego żółtygo, co to miôł tyn istny tam na talyrzu. Kaczmorka wziyna srogi talyrz i chlastła jim tam tako côłko kelnia, côłko miarka tego, co sie chopy łobsztalowali. Lojzik piyrszy wzión srogo łeżka i łyknół sie tego maszkytu, ale tak do porzóndku. A, iże to boło pieronym łostre, to mu aże płaczki ze slypiów polecieli. Bercik, jak to ujzdrzoł, to tyż pedziôł Lojzikowi:
– Niy trôp sie, niy musisz ślimtać skuli tyj gupij marki. Zółwizół niy bóła to twoja marka ino m o j a !
Lojzik tak kuko, tak zaziyro na tego chopa kole jejich stoła i gôdô do Bercika:
– Ty, Bercik, kuknij se ino, co tyn chop tam ćko? To musi być pieronym dobre, kiej tego tak maluśko na tyn talyrz dowajóm. Jô bych tak kciôł tego ździebko liznóńć, wzióńć na skosztónek !
– Coś ty! Jô móm jesce ino jedna marka, to jóm sie niy werci wydôwać, pra?
– Ja, werci sie, werci – łopdedziôł Lojzik. Weznymy sie ino tego tam gelbowego i sie ździebko pomaszkycymy.
Jak uzdali, tak tyż i zrobiyli. Podeptali do szynkwasu i łobsztalowali sie u tyj kaczmorki za côłko marka tego żółtygo, co to miôł tyn istny tam na talyrzu. Kaczmorka wziyna srogi talyrz i chlastła jim tam tako côłko kelnia, côłko miarka tego, co sie chopy łobsztalowali. Lojzik piyrszy wzión srogo łeżka i łyknół sie tego maszkytu, ale tak do porzóndku. A, iże to boło pieronym łostre, to mu aże płaczki ze slypiów polecieli. Bercik, jak to ujzdrzoł, to tyż pedziôł Lojzikowi:
– Niy trôp sie, niy musisz ślimtać skuli tyj gupij marki. Zółwizół niy bóła to twoja marka ino m o j a !
poniedziałek, 3 września 2012
Moja „Siedymnôstka”
Nó, tóż śleciało już szejśćdziesiónt lôt kiejech piyrszy rółz poszôł do szkoły, do tyj – łod terôzka – mojij „Siedymnôstki”. Bół ci to, gynał pamiyntóm, pyndziałek piyrszego wrzyśnia 1952r. Trzimôłech sie jednóm rynkóm mojij Mamulki a we drugij dziyrżółech srogô, wielgachnô tyta łod Frónckowiaka ze Krziżowyj. Wszyjske my bajtle wysztiglowane choby we niydziela, wosy ulizane, chocia tak by tak styrceli jak przodzij, jesce we łochrónce tela, co piyrszy rółz łostrziżóne bez golaca a niy – jak zawdy – bez ółma lebo Mamulka.
I blank wtynczôs niy miarkowôłech, co tyż to mie sie tam we tyj szuli przitrefi tela, co nôjważniyjsze to dló mie bóło ino to, co tyż to Mamulka wrajzióła do tyj łogrómnucnyj tyty? I ... kiej tak na isto we tyj szuli napocznymy ze tego nowygo elemyntôrza przi rechtorze cosik czytać? Bo jô już we łochrónce, we tyj naszyj szkółce przi szkole mocka poradziółech ślabikować.
Nó ale, wszyjske my nôjprzodzij niy poradziyli sie doczkać kiej zaglingô tyn piyrszy dló nôs szkólny zwónek. I yntlich zaglingôł a kwilka niyskorzij wlôz do izby maluśki rechtór, kiery sie Richat Depta mianowôł. Trza ino dopedzieć, co żôdnyj mamulki we klasie wtynczôs już niy bóło, żôdnô śnich rechtóra niy szterowała jak to jes terôzki.
Dló nôs siydmiólytnich bajtli Rechtór bół nikiej nasz starzik i tela ino ze tyj piyrszyj we mojim życiu lekcyji bocza, iże tyn nasz rechtór miôł ci diosecko szarłatny kichol, kiery łobciyrôł sznyptychlóm srogóm choby deka na starcynnym wertiko. Pôrã kwilek zetwało podwiyl naszô czelodka niy ucichła, i kiej tyn nasz – łod terôzka już wychówawca – napocznół gôdać. Niy za tela my to, same chopcy, jesce poradziyli spomiarkować ale czuli my, to wisiało we lufcie, iże we naszym życiu napoczło sie cosik blank nowygo, cosik festelnie na isto ważnego, cosik, co terôzki bez pôrã lôt bydzie snami szło podwiyl my niy dokulómy sie do łostatka siódmyj klasy. Tego ale my sie jesce tak do łostatka niy poradziyli wystawić. Przeca my same mieli dziepiyro siedym lôt a sam ci na nôs czekało jesce côłke niyskorzyjsze siedym lôt, pokiel sie ta naszô przigoda we nowyj szuli niy skóńcy, pokiel niy bydymy mieli tego zbyte i kiej bydymy już na tela sroge, coby już blank we krótkich galotkach niy lôtać ino łoblyc duge jak nasze łojce i starziki.
Nó, a niyskorzij, już po piyrszych lekcyjach trza sie bóło przed kamratóma tóm srogóm tytóm poasić. Jedna starka wtykła do kabzy jakiesik piyńć złotków, takich brónotnych, papiyrzannych a drugô juzaś jakosik szekulada abo apluzina. I jesce na łostatek przed, choby niydzielnym, łobiadym poszôłech ze Mamulkóm do tego samego Frónckowiaka na sroge, ale to richtik sroge lody wanilowe.
Niy miarkuja do łostatka eźli wszyjske szkolorze tak spóminajóm szkoła jak jô, ale do dzisiej, kiej przi łostatku czyrwnia dziecka sie ze szulplacu przi mojij „Siedymnostce” tracóm, robi mi sie tak jakosik jankornie i teskliwe. I niy poradza sie doczkać tego piyknego dnioszka we wrzyśniu kiej te wszyjske łochyntole przikludzóm sie po feryjach nazôd na tyn plac. Możno za mojich czasów inakszij to bóło, cowiek miôł mynij roztomajtych gracek jak terôzki iskuli tego tyż moc dziecek, pewnikiym wiynkszóścióm niy poradziyło sie doczkać na tyn piyrszy szkolny zwónek.
Wczorej tyż napocznół sie nowy szkolny rok niy ino we tyj mojij szuli ale wszandy naobkoło i we côłki Polsce. Mamulki prziwiydli wysztiglowane swoji dziecka do tyj „Siedymnôstki” tela, co już niy we krótkich galotkach, ale tyż niy ma już takigo ordnóngu jak kiejsik. Terôzki wszyjske te „moderne” mamulki muszóm sie wryć do klasy, muszóm styrceć pod ścianóm aże do łostatka piyrszych lekcyji, muszóm tym rechtoróm i rechtórkóm zawodzać jak plynckiyrz na szłapie, muszóm przimôwiać rechtoróm, bo przeca już łóne same wszyjske filipy pozjôdali i niy bydzie jim rechtor tuplikowôł, iże côrne jes côrne, bo przeca „Polska jes ... „ tfu! Moje dziecko jes nôjważniyjsze i niy bydzie bele lebioda rechtor rzóńdziół jak we szuli mô być! Mô być tak jak kcóm mamulki, a iże jes jich kielanôście tóż tyż kielanôście roztomajtych szimli wychowaniô bydzie sie tam roztopiyrzać.
Nó ale, niy ma co wynokwiać ino brać życie takim jakim łóne jes. A dziecka swojóm drógóm tak by tak bydóm gynał take same jak wszyjske dziecka łod czasu kiej ftosik wypokopiół ... szkoła. Bydóm wyrobiać, bydóm rechtoróm robić na łostuda, bydóm sie bawić a za kielanôście lôt przijńdzie jim na myślónek to co i mie: to byli nôjgryfniyjsze w życiu lata!!!
I czy to bydzie ta moja „Siedymnôstka”, abo lecy jakô inkszô szkoła, zawdy bydzie na stare lata cowiek wrôcôł do tych piyrszych lôt we piyrszyj swojij życiowyj szkole.
I blank wtynczôs niy miarkowôłech, co tyż to mie sie tam we tyj szuli przitrefi tela, co nôjważniyjsze to dló mie bóło ino to, co tyż to Mamulka wrajzióła do tyj łogrómnucnyj tyty? I ... kiej tak na isto we tyj szuli napocznymy ze tego nowygo elemyntôrza przi rechtorze cosik czytać? Bo jô już we łochrónce, we tyj naszyj szkółce przi szkole mocka poradziółech ślabikować.
Nó ale, wszyjske my nôjprzodzij niy poradziyli sie doczkać kiej zaglingô tyn piyrszy dló nôs szkólny zwónek. I yntlich zaglingôł a kwilka niyskorzij wlôz do izby maluśki rechtór, kiery sie Richat Depta mianowôł. Trza ino dopedzieć, co żôdnyj mamulki we klasie wtynczôs już niy bóło, żôdnô śnich rechtóra niy szterowała jak to jes terôzki.
Dló nôs siydmiólytnich bajtli Rechtór bół nikiej nasz starzik i tela ino ze tyj piyrszyj we mojim życiu lekcyji bocza, iże tyn nasz rechtór miôł ci diosecko szarłatny kichol, kiery łobciyrôł sznyptychlóm srogóm choby deka na starcynnym wertiko. Pôrã kwilek zetwało podwiyl naszô czelodka niy ucichła, i kiej tyn nasz – łod terôzka już wychówawca – napocznół gôdać. Niy za tela my to, same chopcy, jesce poradziyli spomiarkować ale czuli my, to wisiało we lufcie, iże we naszym życiu napoczło sie cosik blank nowygo, cosik festelnie na isto ważnego, cosik, co terôzki bez pôrã lôt bydzie snami szło podwiyl my niy dokulómy sie do łostatka siódmyj klasy. Tego ale my sie jesce tak do łostatka niy poradziyli wystawić. Przeca my same mieli dziepiyro siedym lôt a sam ci na nôs czekało jesce côłke niyskorzyjsze siedym lôt, pokiel sie ta naszô przigoda we nowyj szuli niy skóńcy, pokiel niy bydymy mieli tego zbyte i kiej bydymy już na tela sroge, coby już blank we krótkich galotkach niy lôtać ino łoblyc duge jak nasze łojce i starziki.
Nó, a niyskorzij, już po piyrszych lekcyjach trza sie bóło przed kamratóma tóm srogóm tytóm poasić. Jedna starka wtykła do kabzy jakiesik piyńć złotków, takich brónotnych, papiyrzannych a drugô juzaś jakosik szekulada abo apluzina. I jesce na łostatek przed, choby niydzielnym, łobiadym poszôłech ze Mamulkóm do tego samego Frónckowiaka na sroge, ale to richtik sroge lody wanilowe.
Niy miarkuja do łostatka eźli wszyjske szkolorze tak spóminajóm szkoła jak jô, ale do dzisiej, kiej przi łostatku czyrwnia dziecka sie ze szulplacu przi mojij „Siedymnostce” tracóm, robi mi sie tak jakosik jankornie i teskliwe. I niy poradza sie doczkać tego piyknego dnioszka we wrzyśniu kiej te wszyjske łochyntole przikludzóm sie po feryjach nazôd na tyn plac. Możno za mojich czasów inakszij to bóło, cowiek miôł mynij roztomajtych gracek jak terôzki iskuli tego tyż moc dziecek, pewnikiym wiynkszóścióm niy poradziyło sie doczkać na tyn piyrszy szkolny zwónek.
Wczorej tyż napocznół sie nowy szkolny rok niy ino we tyj mojij szuli ale wszandy naobkoło i we côłki Polsce. Mamulki prziwiydli wysztiglowane swoji dziecka do tyj „Siedymnôstki” tela, co już niy we krótkich galotkach, ale tyż niy ma już takigo ordnóngu jak kiejsik. Terôzki wszyjske te „moderne” mamulki muszóm sie wryć do klasy, muszóm styrceć pod ścianóm aże do łostatka piyrszych lekcyji, muszóm tym rechtoróm i rechtórkóm zawodzać jak plynckiyrz na szłapie, muszóm przimôwiać rechtoróm, bo przeca już łóne same wszyjske filipy pozjôdali i niy bydzie jim rechtor tuplikowôł, iże côrne jes côrne, bo przeca „Polska jes ... „ tfu! Moje dziecko jes nôjważniyjsze i niy bydzie bele lebioda rechtor rzóńdziół jak we szuli mô być! Mô być tak jak kcóm mamulki, a iże jes jich kielanôście tóż tyż kielanôście roztomajtych szimli wychowaniô bydzie sie tam roztopiyrzać.
Nó ale, niy ma co wynokwiać ino brać życie takim jakim łóne jes. A dziecka swojóm drógóm tak by tak bydóm gynał take same jak wszyjske dziecka łod czasu kiej ftosik wypokopiół ... szkoła. Bydóm wyrobiać, bydóm rechtoróm robić na łostuda, bydóm sie bawić a za kielanôście lôt przijńdzie jim na myślónek to co i mie: to byli nôjgryfniyjsze w życiu lata!!!
I czy to bydzie ta moja „Siedymnôstka”, abo lecy jakô inkszô szkoła, zawdy bydzie na stare lata cowiek wrôcôł do tych piyrszych lôt we piyrszyj swojij życiowyj szkole.
niedziela, 2 września 2012
Co to jes sukcys, mieć wziyńci? Abo: życie sztrichuje ring...
To idzie blank ajnfach wyeklerować. Dejcie pozór!
– Dlô śpikola trzi lata starego, sukcysym jes niy naprać już do galot!
– Dlô dzieciôka dwanôście lôt starego, sukcysym jes mieć mocka przocieli.
– Dlô modzioka łoziymnôście lôt starego, sukcysym jes mieć już „prawo jazdy”.
– Dlô modzioka dwadzieścia lôt starego, sukcysym jes swadźbiynie, pôrzynie sie (uprawianie seksu).
– Dlô cowieka kajsik kole trzidziyści piyńć lôt starego, sukcysym jes mieć już moc pijyndzy.
I sztrichujymy terôzki ring naobkoło ...
– Dlô cowieka piyńćdziesiónt lôt starego, sukcysym jes ... jesce mieć pijóndze.
– Dlô knakra szejśćdziesiónt lôt starego sukcysym, jes jesce swadźbiynie, porzynie sie (uprawianie seksu).
– Dlô starego purta siedymdziesiónt lôt starego sukcysym, jes mieć jesce „prawo jazdy”.
– Dlô starzika siedymdziesiónt piyńć lôt starego sukcysym, jes mieć jesce (żywych) przocieli.
– Dlô zwiykowanygo cowieka łoziymdziesiónt lôt starego sukcysym, jes ... niy naprać do galot!
I tak ci nasze życie zakryńcióło kółecko, prôwda?
– Dlô śpikola trzi lata starego, sukcysym jes niy naprać już do galot!
– Dlô dzieciôka dwanôście lôt starego, sukcysym jes mieć mocka przocieli.
– Dlô modzioka łoziymnôście lôt starego, sukcysym jes mieć już „prawo jazdy”.
– Dlô modzioka dwadzieścia lôt starego, sukcysym jes swadźbiynie, pôrzynie sie (uprawianie seksu).
– Dlô cowieka kajsik kole trzidziyści piyńć lôt starego, sukcysym jes mieć już moc pijyndzy.
I sztrichujymy terôzki ring naobkoło ...
– Dlô cowieka piyńćdziesiónt lôt starego, sukcysym jes ... jesce mieć pijóndze.
– Dlô knakra szejśćdziesiónt lôt starego sukcysym, jes jesce swadźbiynie, porzynie sie (uprawianie seksu).
– Dlô starego purta siedymdziesiónt lôt starego sukcysym, jes mieć jesce „prawo jazdy”.
– Dlô starzika siedymdziesiónt piyńć lôt starego sukcysym, jes mieć jesce (żywych) przocieli.
– Dlô zwiykowanygo cowieka łoziymdziesiónt lôt starego sukcysym, jes ... niy naprać do galot!
I tak ci nasze życie zakryńcióło kółecko, prôwda?
sobota, 1 września 2012
Wic... polityczny...
Morze, sroge wele, wiater. Srogô kana, łódka. Driny na tyj kanie Pón Jezusek, nasz papiyż i Tusk. Łorôz tyn szif napoczynô sie tynóńć. Pón Jezusek gôdô:
– Jô wylazuja!
Dónald Tusk:
– To jô na zicher tyż!
Łoba dokulwitali sie do jakisik wyspy. Nó, i Pón Jezusek pytô sie Tuska:
– A co ze... papiyżym?
Tusk ino zruszół ramiynióma i rzyknół:
– Niy miarkuja! Pewnikym sie bulknół, sie utopiół...
– To tyś niy pedziôł jimu, swojimu papiyżowi – pytô Pón Jezusek – kaj sóm te bergi, po kierych idzie przyjńść?
– Jake bergi? Pón Jezusku, jake bergi? – pytô Tusk.
– Jô wylazuja!
Dónald Tusk:
– To jô na zicher tyż!
Łoba dokulwitali sie do jakisik wyspy. Nó, i Pón Jezusek pytô sie Tuska:
– A co ze... papiyżym?
Tusk ino zruszół ramiynióma i rzyknół:
– Niy miarkuja! Pewnikym sie bulknół, sie utopiół...
– To tyś niy pedziôł jimu, swojimu papiyżowi – pytô Pón Jezusek – kaj sóm te bergi, po kierych idzie przyjńść?
– Jake bergi? Pón Jezusku, jake bergi? – pytô Tusk.
Subskrybuj:
Posty (Atom)