Dociyrny dzieciôk...

Mody łojciec idzie ze swojim synkiym na szpacyr. Łorôz tyn łojciec potknół sie i snerwowany mrónknół pod fusiskiym „dupa”!
– Tatulku, a cóżeście to rzykli? – pyto tyn jego synecek.
– Eee, tam... pedziołech... du... dudus... – łodrzykô łojciec po łoka mrziku.
– Tatulku, a co to jes tyn duduś? – pyto wrazicki synecek.
– Ee... miarkujesz, to jes takô gadzina, taki zwiyrzôk...
– Tatulku! A jak tak na isto wyglóndô ta gadzina?
– Nó, synek, mô łóne szłapecki i krotke klepyty...
– Tatulku! A co jedzóm take dudusie? – niy dowo pokój tyn bajtel.
– Eee, nóóó... nó, jedzóm roztomajte ółbsty i gymizy... – łodrzykô łojciec.
– Tatulku, tatulku! A majóm te dudusie swoji dziecka?
– Nóóó... cheba ja...
– Tatulku, tatulku! To znacy, iże te dudusie sie łozmnôżajóm, prôwda?
– Ja, synek, cheba ja...
– Tatulku! A jak sie mianujóm dziecka łod tych dudusi? – pytô dalszij tyn śpikol.
– Nó... eee... dudusióntka...
– Tatulku! A jak wyglóndajóm te dudusióntka?
– Tyż, synek, majóm grace i szłapecki... gunał jak te sroge, majoryntne...
– Tatulku, tatulku! A co jedzóm te maluske dudusióntka?
– Nó... eee, słepióm mlyko...
– Tatulku! A kaj te maluśke dudusióntka... miyszkajóm?
– DUPA! Dupa! Pedziôłech skorzij DUPA...