Dynkmal, i....

Deczko stare już, ale poczytejcie:

Ślecieli ci nóm wartko wszyjske szykowniste świynta môjowe, i Piyrszego Môja, i Świynto Fany, i Trzecigo Môja chocia.... ja, musza deczko to wszyjsko zwekslować. Niy bóło Piyrszego Môja, niy bóło Świynta Pracy abo – jak kcóm kieckowe – Świynta Józefa Robotnika (i te świynto tyż poradziyli sie łóne dlô sia habnóńć), ino bół fajer wysmycyniô na ółtôrze naszego Jana Pawła II. Niy bóło richticznego Świynta Kónstytucji 3 Môja, bo i te świynto nasze kieckowe „purpuraty” przełónacyli na swój szimel we świynto Przenôjświyntszyj Paniynki Królowyj Polski. Niy bóło świynta – jak to łoszkliwce gôdajóm –porynczyństwi kónajóncyj republiki, co tak po polskimu szło by pedzieć: świynta „testamentu konającej republiki”. Nôjważniyjsze ale bóło to, iże łod pióntku do strzody niy bóło blank gôdki ło .... smolyńskij katastrófie. I terôzki sztimuje mi sam artikel Paulka Wakuły, ftory Wóm we naszyj gôdce byda rzóńdziół.
We rócznica pogrzybu swojigo bracika Jarosław Małosrogi Kaczyński łómglôł, łosłabnół, i miasto na Krakowske Przedmiyście we Warszawie zakludziyli ci go do lazarytu. Leżôł ci łón tak łometlany roztomajtymi licami łod EKG, kiej usłyszôł niyśmiôłe klupanie do dźwiyrzy. Sztreknół deczko gowa ... i zdymbiôł.
– Jak ci leci? – spytôł Donald Tusk. I zarôzki wartko dociep:
– Abo lepszij nic niy gôdej, bo jesce cie szlag trefi!
Richtik, Kaczyński wyglóndôł choby zarôzki miôł wyprasknóńć.
– Czegóż to?! – forsknół niyrôd Jarosław Małosrogi.
– Wiysz! Kuknółech sam ino na kwilka, bo móm dobre nówiny! Na dniach mój minister kultóry łoznojmi kónkurs na dynkmal wszyjskich łofiarów katastrófy!
– Nó, i ...?
– A co ty na to? – spytôł Dónald.
Jarosław Małosrogi zacis gymba.
– Mie interesjyruje ino dynkmal Lecha Kaczyńskigo na przodku przed Pałacym Prezidynckim!
– Synk w tym, iże kónzyrwator zabytków sie niy zgôdzô. – muknół łostrzymnie Tusk.
– Jô już tam gynał miarkuja, fto sie niy zgôdzô! – bulknół prezes PiS-u. – To ta łoszkliwô baba Gronkiewicz-Waltz!
– Ino sie chopie niy nerwuj! – prymiyr ze hruzóm świdrzół na warijujóncy zapis EKG.
– Wypokopióła se łóna jakiesik „referyndóm”! – wrzesknół Kaczyński. – Po mojim trupie!
– Jak tak dalszij sie bydziesz aufryjgować, to fto wiy... – Tusk letko zruszół ramiynióma. – Łosobiście niy móm rôd sie w to miyszać, ale zdô mi sie idyjô dynkmalu „światła”. Miarkujesz chopie, take zubtylne, letke sztrale leflektorów przed palastym...
– Nigdy, za Boga niy! – Kaczyński jednym ruchym serwôł ze sia elektródy. – Dynkmal mô być taki, jak to forszlagowôł biszop Pieronek! – sióngnół po jakisik cajtóng i prziwołół: „Zasuć Prezidyncki Palast, a na wiyrszółku postawić dynkmal Lecha Kaczyńskigo, i go ... blank do łostatka łozłócić”!
– Jego eminyncjô mô łosobliwe wymiarkowani humóru... – próbowôł wszyjsko wytuplikować Tusk.
– Za to jô niy móm blank wymiarkowaniô humóru! – łodbulknół Kaczyński. – I beztóż tyż kôżdy miesiónc na Krakowskim Przedmiyściu bydymy robić włóśny dynkmal światła. Nóm niy potrza żodnych leflektorów, nóm styknie tulma ludzi ze fachtlami łozfaklowanymi na côłki karpyntel!