Ło prziwiónzaniu ... inakszij

I juzaś bez cufal spichnółech sie ze mojóm internecowóm kamratkóm, kierô – jak zawdy – miała mocka do połozprawianiô. Napoczła, Wiycie, rzóńdzić cosik ło prziwiónzaniu ale niy kamractwie, ino ło przisznalowaniu, krymplowaniu.
Już łod samygo narodzyniô sómy wszyjskie festelnie do wszyjskigo przibadane. Do ścianów, do gymbów, farbów i nôturów. Do tego tyż, iże ło rozwidnioku pozbywómy sie balastu, znacy sie – srómy, iże lekszij nóm sie lachnóńć we słónyczny wiater, iże kwiôtki trza podlôć i lecy kedy wpuścić chopa do swojigo łogródka. Tak ci sie plóncnie rutina, prziwyk i – „autómatizmus”. Ale naszô Adela blank niy kce być roboterym, chocia sómsiôdy prawióm, iże jes ci łóna festelnie arbajtnô i górliwô. We nôjgorszyjszym cufalu ale moge łóna – jak sama gôdô – przewekslować swoji łoprógramówanie.
Jak we kôżdô niydziela jeji zwiykowany kamrat Władek lôt 94 wylandowôł u nij na łobiydzie. Wlazuje ku nij zawdy po mszy świyntyj, po srogim drógóm ze parafijalnygo kościółka.
– Wiysz Ojgyn – łozprawiô mi Adela 73 – niy miarkuja blank po jakiymy sie tak dziyje, ale zawdy po mszy świyntyj jes ci łón festelnie łozgzukany. Zawdy tyż łozprawiô frechówne wice ło kropoczach, grómnicach i ... ło szpisach, takich lancach janiołów. Przibadałach sie już do Władka lôt 94 i jego fest gańbióncych szpasów, ze reszpektu wysuchuja tuplowanie łozprawianych berów, ale łostatnio uzdałach, co zaszprajcuja prociw ... rutinie.
Nó, i napoczło sie u Adeli 73.
– Władek, jeżeś możno prziwiónzany, przibadany do nudy? – pytô sie Władka lôt 94 naszô Adela.
– Jô? A kajż tyż tam!
– Tóż, zrobiymy cosik dzisiôj blank inakszij Władek ...
– Ja, ja ... seblyc ty Adela dló mie polekuśku swoji szwory, prziłodziynie – blank po lekuśku wyfucôł łozpolóny Władek lôt 94.
– Teee, chopie, ale niy bydziesz mie macôł i grajfowôł bele kaj?
– Forgot! Łobiycuja!
– Nó, tó jô cie przikrympluja do stołka, bo inakszij niy ziścisz, niy dodziyrżisz twojigo słówa.
– Wiysz Ojgyn, tyn mój Władek lôt 94 zarôzki przikwolół te niy kôżdydniówe żóndanie – gôwyńdzióła dalszij moja kamratka Adela. – Zasztopowałach ale mu szłapy pôskym łod mantlówy, juzaś sznórbyndlami spańtałach mu jego grace i przikrymplowałach do podpiyrki fatersztula. Zatym poszłach po mój bigelbret.
– Jezderkusie, babo, co tyż ty na isto robisz? – tropi sie Władek lôt 94.
– Yntlich na cosik musza pokłaść moje badki i cycynhaltry.
– Ło sto pierónów! ...
– Doczkej chopie, musza przecamć wszyjsko do porzóndku narychtować! – łodrzykła Adela Władkowi lôt 94.
– I wiysz Ojgyn, wniysłach wysuszóne pranie ze balkónu, szteknółach żelôzko do sztekra i wziynach sie do biglowaniô mojich badków. Kciałach pokôzać Władkowi jak na isto procne moge być spôłnianie rutinowych, zwykowych uczynków. Łón tak po prôwdzie sie festelnie bańtowôł, ale poświynciółach Ojgyn moje wysuszóne „antigwôłtki” i zaknyblówałach ci go do imyntu ....
– A jô – rzykła po jakimsik łoka mrziku – a jôch bóła rada, co mi łón niy macô badków, bo jô, miarkujesz Ojgyn, festelnie niy móm rada, i moc protystuja prociw ... „fetyszystóm”.