Fto jes zabrany, a fto biydny?

Wiycie, ftosik festelnie módry pedziôł bół, iże nasze życie jes pierónym krótke a przocieli mómy pierónym... mało. I to mie sie zdo na zicher prôwdóm. I beztóż tyż kciołbych terôzki łopedzieć jedyn fal, ftory sie przitrefiół kajsik za starego piyrwyj... a możno tyż i blank... niedôwno.
Rółzczasu łojciec fest pijynżnyj familiji, wzión swojigo synka na szykownisty ausflug, kajsik na wiyś, coby mu gynał pokôzać jak tak na isto żyjóm chudobne, biydne ludzie. Przetrôwiyli dwa dni we takim szykownym wiyjskim łobyńściu, ftore przinôleżało do ludzi, kierych wszyjske uważowali za festelnie biydnych.
We dródze powrótnij, już po tym ausflugu, łojciec spytôł sie swojigo synka:
– Nó, i rzyknij ty mi, jak ci sie spodobôł tyn nasz wander, te nasze smyki?
– Łooo, łojciec, tyn wander bół spanialisty i paradny!
– A widziôłeś, jak tak na zicher żyjóm biydne, festelnie chudobne ludzie? – spytôł synka łojciec.
– Ło, ja... widziołech, gynał widziôłech – łodpedziôł wartko synek.
– Nó, tóż rzyknij ty mi czegoś sie naumiôł na tym naszym ausflugu?
– Nó, łojciec! Merknółech, iże łóni, tam we tyj dziydzinie, majóm śtyry psiôki a my... ino jednego. – łodpedziôł synek. – My mómy srogi basing aże do półowy naszego łogrodu, a łóni mieli takô ci ino bystrzina, ftoryj łostatka blank niy idzie ujzdrzić.
– Nó, i.... ?
– My mómy, tatulku, importiyrówane, kónsztne łoświytlynie we tym naszym łogrodzie, a łoni juzaś majóm... gwiôzdy we nocy na niybie...
– Naszô, łojciec, wysiodka, naszô lauba sióngô ino do półowy naszyj parcyli, a łóni majóm przed sia côłki horizónt...
– Nó, ja, prôwda...
– My mómy, łojciec, maluśki kónsek ziymi do życiô, a łoni majóm zôgón naobkoło taki srogachny, iże weźrok hań-tam niy sióngô...
– Nó, synek, tyż prôwda, ale...
– My, tatulku, mómy sużóncych, kierzi nôs łobsugujóm, a łóni... bedinujóm inkszym... My tyż ci kupujymy jôdło, a łoni swoje jôdło uprôwiajóm...
– Nó, i ....
– Tatulku, my, dlô naszygo uchowaniô, łochróny mómy srogi mur naobkoło naszygo pósiadła, a łóni ci juzaś majóm mocka przocieli, ftorzi jich chrónióm...
Łojciec tego synka sztopnół zdymbiôły i blank nic niy poradziół łodpedzieć, niy poradziół rzyknóć słówecka ...
– Dziynkuja ci tatulku – rzyknół na łostatek tyn synek – coś mi pokôzôł, jake to my, tak na isto, sómy... biydne, i moc chudobne!