Tak ci mie jakosik terôzki łostatnio na podzim chycióło, coby sztyjc szkryflać ło latach, ftore już dôwno nóm śmiytli, ftore przefurgli ci nóm kajsik tak miyndzy palcyskóma, i to anichmy sie pozdali. I tak mi sie to poskłôdało, coch ciyngiym wajôł, jamrowôł jak tyż to tyn czas gibko fyrlo, jak podany jes na rzyka, ftorô płynie i jak to ... chopy ... mómy ciyngiym z górki. Ale trefiółech we internecu na jedna zwiykowanô już kamratka Adela (tak ło sia miarkuje), ftorô juzaś niy zaziyrô do zadku ino durch i jednym ciyngiym sie raduje tym, co jes naobkoło. Możno tyż terôzki spróbuja pedzieć po naszymu to, co Łóna naszkryflała bóła kiejsik na swojim internecowym „blogu”.
Łozsiywanie prziroków i szarmu babeczkóm nôjlepszij wylazuje we landszafcie górskim abo na ... płôchcie. We kôżdym razie na wycióńgniyńcie gracy muszóm być „roztocza”, take wiycie prykolowe pajynczôki. Abo gryfniste ruske bónkry na lajtóngu Mołotowa, ftore idzie natrefić we Roztoczu Wschodniym lebo tyż we zituacyji, kaj róla grô nôskórek abo chopski naplytek, ftory przecamć tyż mô tyn nôskórek, kiery jes srogachnym maszkytym dlô tych prykolowych pajynczôków. Jednakowóż we jednym i drugim cufalu rachujóm sie na łostatku sroge abzace, ftore babksô łysta ślachytnie szlangujóm i sprôwiajóm, iże płôchta na prykolu stôwô sie rynbanóm na ftoryj niyrółz łodbywô sie WKKW, znacy Wszechstrónny Kónkurs Kónia Wiyrzchowygo.
Ku tymu jesce baby łozsiywajóm swój przirok do kupy ze inkszymi, bo tyż ze tulmy azistyntek i sekrytarek nôjlekszij wybić sie bez sroge abzace, szpana szłapy i prosty sznit na sztrymfach, ftory idzie na pozdel szłapy. Łod piynty do ćmoka półrzitków, jaki dôwô ciyń knap kiecki. Prziroki nôjbarzij rajcownie łozsiywajóncyj abzacowe wdziynki babeczki chytajóm we łoka mrziku prezesy, dyrechtory, kerowniki. We jankornyj cichóści zaplycza, szpajchra, lyjamtu jes tyż ci te rajcowanie medikowane bez ajnfachowych arbajterów, a niyskorzij przedstôwiane we fantazyjach nałónczôs kóntaktu i kuplowaniô sie ze Ernóm abo jakóm inkszóm Marijkóm na plaskatyj zoli.
– Wiym jô na isto cosik ło tym – pisze naszô Adela – bo mój przociel Władek lôt 94 zaskoczół mie swojóm próśbóm.
– Adela! A łobuj ty te twoje gryfne szczewiki na srogim abzacu.
– A cóżeś ty jaki? Na jakiego pieróna?
– Bo tak barzij intynziwnie łosiywôsz swój rajc.
– Ale to doskwiyrne, dej pokój chopie lôt 94!
– Przecamć niy po to roztopiyrzôłech sie łókciami, dyćby cie przigôdać i do łostatka szafnóńć, cobyś terôzki miała muki i afki śmigała!
– Snadnóm rzecóm zmachlowałach Władkowi lôt 94 krach i srogô haja, bo tak przecamć żôdyn dżyntylmyn, żôdyn kawaliyr sie niy zachowuje na płôchcie we prykolu. – rzóńdzióła dalszij Adela. – I chociach już dôwno stracióła złudzynia, markiyróng co do szumnoty Władka lôt 94 we kôżdydniowym łobyciu, to dyć żysz mie to sztyjc szteruje. W kôżdym bóńdź razie Władek lôt 94 dôł mi tyż przijńść na to, iże coby richtik szafnóńć „korporacyjnô” baba na srogich abzacach, chop musi sie fest roztopiyrzać. Łokiyć szmajchlyrza, absztyfikanta mô być twardy, zielazny i niyugnyty, zatôpiać sie musi we szpeku kónkurynta, zniynôgła wylazować bokym i razinku musi być łón zawdy przitómny. Łokiyć ważny jes tyż na prykolowyj płôchcie, bo przecamć róncz baba jes już na tych abzacach, to przinoleżi sie coby we rywanżu chop bół festelnie ... wizgyrny i ku tymu srogi gibczok!
Nó, i naszyj Adeli dzisiôj sie udało, miała mazel. Władek lôt 94 łobuł szczewiki na srogich abzacach!!!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl