Wiycie, jô tam niy móm za tela rôd łajzić po lesie i zbiyrać grziby. Ale, kiejsik i mie sie cosik takigo przitrefióło tela, co barzij wicne bóło to we rzeczywistóści niźli we łozprawianiu.
Kiejsik, możno we wrzyśniu łóńskigo roku wrôcôłech ze lasa dziyrżónc w rynce paradnie znejdzióny bezmała na chodniczku dości srogi paryzolik (kania czubajka – jak mianujóm tyn grzib Polôki). I trefiółech ale, jednego mojigo znajómygo szpacyrnika.
– Jezderkusie! Przeca to gadówa, bedłka! – wrzesknół. – Mô przeca piyrze pod spodkiym huta!
Niy kciało mi sie śniym diszkutjyrówać ... ze ignórantym ... na tyma tego szmektnygo wertu paryzolika uparszczónego na masełku, toch ino mrónknół:
– Nóóóó ...
– To po jakiego pieróna pón to zbiyrôsz? – niy dôwôł za wygranô.
– To dlô mojij staryj – łodmrónknółech. I kiej wyblyscół ślypia dodôłech jesce:
– Łona sie na tym niy rozumi; znô sie na grzibach nikiej ciga na łorganach ...
Łodfandzolół sie i zdało mi sie, co byda miôł pokój ...
Za pôra dni cylnółech go juzaś we lesie. Szołech sie tak blank polekuśku, łozwiónzywôłech we filipie festelnie ważny próblym egzystyncjónalni i beztóż wydôwôłech sie festelnie zamyjślóny. Łobleczóny bółech razinku we côrny tres i czôrne galoty.
– A cóż wyście panoczku taki jankorny? – zagôdnół.
Wejzdrzôłech na niygo deczko niyrôd, iże szteruje mie we mojim zastaraniu ale spómniôłech se łostatniô naszô łozprôwka i łodmrónknółech ze szpuszczónym weźrokiym:
– Żałóba móm ...
– A co sie stało? – zapytôł zaciykawióny.
– Moja starô ... zagiździóła sie grzibami ... – muknółech i poszołech dalszij.
Stôł na chodniczku ze łozdziawiónym pycholym jesce dugo, dugo ...
Ciykawe ... eźli zgłósi zawiadómiynie ło móżliwóści popełniyniô przestympstwa ?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl