Tyż podzim...

Jedyn mój stary kamrat spómniôł mi kiejsik przi sznapsie ło roztomajtych ci naszych dzieckowych grackach, ło tym, co my za bajtli bajstlowali. Niyftore ze tych gracków szło zrobić na dworze, niyftore, kiej już dyszcz siómpiół, to ino we chałpie, ale tyż przi tyj przileżitości to i mie sie spómnieli fale, jak to dôwnij, za starego piyrwyj, grało sie na placu we klipa, fyrtało sie ze rajfóm, ringiym na drucie, smyndzióło sie kalfaskami abo, już na łodwieczerz, już we chałpie, bajstlowało sie sroge szpile we cymbergaja. Nó, niyftorzi, te starszyjsze synki, kiej pichli faterkowi pôra szachtli sztrachecli, to bajstlowali take szczylanie z kluca. Szczylało sie tyż kalichlorkiym (kiery szło sie lajstnóńć we japtyce) abo karbidym w biksach (nó, to barzij na Zilwestra, lebo na Wielkanoc, ale kiej indzij tyż) a na podzim, to musowo byli kalfaski i smyndzóne w nich driny kobzole we liściach.
Nó ale, do kalfasek liściô musieli być blank suche, bo inakszij festelnie sie smyndzióło a kartofle sie niy upiykli. Terôzki możno niy idzie tela tych kalfasek bajstlować, bo lakfarby i inksze fizymatynta sóm we „plastikowych” biksach, a na kalfaska musiała być putnia, biksa blaszannô, we kieryj sie borowalo dziury, przipinało jakosik keta lebo drót, folowało kupowato liścio ... sztrachecle i hajda ... rozfaklować do mola i smyndzić aże niyftore ficywyrty tyrali ze krykami za tymi bajtlami, kiere ta łostuda bajstlowali. Te starszyjsze gizdole, kiere już sie za dziołchami łoglóndali, to brali pôra kartofli do neca, namôwiali jako gryfnô frela i deptali na szachta, za zegródki, wszandy tam, kaj ci jich żôdyn niy móg szterować, łodgrowali roztomajte kónsztiki i łobmacowali te dziołchy i grajfowali tam, kaj słóńce niy kukô. Zbiyrali tyż sie liścio, grochowiny i inksze habozi, kiere szło na takô fojerka naściubić i hajda...
Opaternie, deczko podmuchać w ta fojerka, ... miało sie smyndzić, ale niy pôlić srogim łogniym. Niyskorzij wciepowało sie kobzole, zasuło jesce liścióma i ... trza bóło doczkać ... Terôzki szło przerobiać take Wiycie, „prace ręczne”, abo jak to łoszkliwce gôdali „łobiycanki, macanki a gupiymu styrcy ! Nó, wiycie co, pra? A niyskorzij, te ufifrane fresy, te palcyska zgorane z tego łognia ze fojery i ta uciecha, kiej dziołcha sama kciała na drugi dziyń juzaś pójńść na szachta, na hołda, na „balzamgórka” abo kaj ino cowiek, co tam cowiek? modziok, ftory już napoczynôł miarkować, po jakymu nasz dobry Pónbóczek stwórzół dwie zorty ludzi: chopców i dziołchy.
Pierónie! A terôzki tela modzioków siupnie we tych modernych „kafyjach internytowych” i ani niy pogracô, ani kajsik niy pokusikuje, bo ino wciepuje bez mobilnioki te ichnie SMS-y lebo diosek wiy co jesce. Przeca, eźli moge to być jakô uciecha dlô synka i dlô dziołchy, kiej niy idzie pomacać, pogracać kaj we wiycie a jô miarkuja, a ino co moge jim we palcyska trefić, to jake knefle ze „kómórki” lebo kómputra?
Niy, jô możno jes stary knaker, ale jakosik niy poradza sie forsztelować, niy poradza sie wystawić, coby moje palcyska przi szykownyj, gryfnyj i ku tymu jesce modyj dziołsze ino po kneflikach lôtali, i to niy kneflikach łod cycynhaltra, jakli, ... nó, przeca Wiycie, przecaście jesce tyż tego niy przepómnieli jak to sie kiejskik bajstlowało, pra? Cosik mi sie belóntajóm sam mode lata, a kôżde lata majóm swoji uciechy, prôwda? Terôzki jô tyż barzij móm rôd dobre piwo i laga, ku tymu jesce ździebko poszkacić niźli... chocia ... jesce mi na śniku roztomajte gupoty przilazujóm! Nó, i styknie!
Nó, tóż jesce blank na łostatek, cosik takigo gryfnego, richtich na podzim:
„I ty nie jesteś z uroków odarta,
Jesienna poro smutku i niemocy,
Gdy innych ptaków kończy się już warta
I kogut tylko skrzeczy o północy;
Gdy słońce, gasnąć, w mgłach posępnych tonie
I rzuca niwom długie, żółte smugi,
A wyrobnica biada na zagonie,
Że dzień tak krótki, a wieczór tak długi...
I tyś nie brzydka, szara druhno zimy,
Wiodąca z sobą melancholię dziką
Strojna w błękitne chat wieśniaczych dymy
I głośna rogów myśliwskich muzyką,
Gdy w zwaloną drzew trupami knieję
Ze sforą wyżłów prowadzisz szlachcica
I grzmią dwururki, i starka się leje,
I płomień ognisk krwawo barwi lica.”
To napisôł Wiktor Gomulicki i chnet bydzie, bydóm niyftorzi fajrować jednygo szykownygo świyntygo, św. Huberta. bydzie srogi fest – Hubertus. Ale to już możno byda rzondziół inkszym razym.