Sherlok Holmes ze swojim kamratym dochtorym Watsonem wypuściół sie do lasa. Kiejsik we nocy Sherlok Holmes budzi tego swojigo kamrata Watsona i pytô sie go po cichuśku:
– Mój nôjmilyjszy Watsónie, eli tyj jużeś sie łocuciół, abo jesce nynôsz?
– Niy, jô już niy śpia...
– A co ty chopie widzisz nad sia, na górze, mój roztomiyły Watsonie?
– Jô, jô widza milijółny gwiôzdów, mój ty roztomiyły Sherloku.
– I co ci to wszyjsko gôdô, mój roztomiyły Watsónie?
– Ano, to wszyjsko zależy jak ci na to kuknóńć: ze astrónómicznygo pónktu widzyniô gôdô mi to, iże sóm tam kajsik milijółny galaktyków ze milijardóma gwiôzdów; ze planieciorskigo (astrólógicznygo) pónktu widzyniô miarkuja, co wlazujymy we znak Byka; ze meteorologicznygo pónktu widzyniô, rzyko mi to, iże jes srogô szanza na dobro launa jutro; ze takigo juzaś futurystycznygo pónktu widzyniô miynia, iże kiejsik ludzie bydóm furgać ku gwiôzdóm... A cóż tyż to do cia gôdô, mój ty roztomiyły Sherloku?
– Mie to gôdô, mój roztomiyły Watsónie, iże ftosik ci nóm podpierdolół nasz celt, nasz moderny „namiot”!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl