Alpy

Wiycie! Terôzki tak ci sie już porobióło, iże kôżdy fto mô chocia ździebko jakigosik interesu wykludzô sie bez zima ze familijóm kajsik we Alpy, Dolomity abo kaj tam jesce. I sam mi sie terôzki spómniôł taki jedyn fal, kiery sie przitrefiół bół mojimu jednymu kamratowi Brunowi. Łón mi – przi sznapsie i zajdlu biyru – mocka eklerowôł, jak tyż to ci bóło łóńskigo roku u niygo we jego familiji, kiej sie już bez zima, na dwa tydnie wykludziyli kajsik we góry, we te corôzki modniyjksze u tych naszych angyjberów – Alpy. Byli we Tyrolu we dziydzinie Ellmau, Brixen i Going kajsik pod Wilder Kaiser we Kitzbüheler Alpen. Abo możno i we tyrólskim Zillertal we rygiónie Fügen ...
– Wiysz Ojgyn, moje ci problymy napoczynajóm sie zarôzki po przecucyniu, po pozganianiu dziywek ze ślypiów. Mój synek Jorguś za piyrsze: blank niy kce stować ze prykola. Co jô musza przi tym szczimać niy byda sam terôzki ci łozprawiôł. Ku tymu tyn gizdóń blank niy kce jeździć na tych nartach, i to już jes na isto gorzij, bo – coby mu wytuplikować jake to jes gryfne – napoczynómy pieróńsko diskusyjo i rajcowanie. Kôżdy snôs mô cosik do pejdzyniô i furgajóm take ałsdruki jak: świyży luft, rojbrowanie na lufcie, inksze dziecka to majóm rade ... , po pierónie my sam sie kludziyli, i take tam inksze. Nó ale, na łostatek jô i moja starô mómy prawie, nó i deptómy! – ekleruje Bruno.
– To miarkuja co już łod napoczniyńcio wywczasów niy môsz letko, prôwda?
– To jesce nic, to jes jesce pinkel – rzóndzi dalszij Bruno. – Jorguś wlece, knyso sie za nami i faróni pod kicholym. A przeca jô gynał miarkuja, co muszymy sie festelnie uwijać, bo mój kamrat Hajna wrôz ze swojóm familijóm czekô na nôs pod haszplym, pod aufcugym. Już po dródze miarkujymy, iże moja łostawióła we hotylu nasze abónamynty, te ichnie „skipassy”. Muszymy sie wrócić nazôd.
– Nó, to mieliście diosecki mazel! – gôdóm tak deczko opaternie.
– Ja, mazel. Jô ino musiôł dziób zawrzić, postrzimać siech musiôł, coby jij niy ciepnóńć ryjda i niy napocznóńć juzaś ło tym, iże to jes „chaos i zapóminalstwo we spółczysnych czasach, i to zawdy u inkszych a nigdy u mie”!
Ale musza tyż być jesce cicho z pyskiym i to beztóż, iże wczorej na łodwieczerz przepómniôłech postawić Marijkowe szczewiki na hajcóng. Łostawiółech je na laubie, bez co moja roztomiyłô babecka musiała łobuć mokre charboły i terôzki ciyngiym wisko pod fusiskiym swojã starô śpiywka: „eźli-jô-sama-czegosik-niy-zrobia-to-żôdyn-za-mie-niy-zdziałô!”
– Chopie, to jô ci na isto blank nicego niy zowiszcza Bruno!
– E tam, dej pozór, Hajna niy poradzi sie już nôs doczkać – cióndnie dalszij Bruno. – Łóni sie nigdy niy zniyskorzóm, nikaj niy przijńdóm za niyskoro. Sóm deczko znerwowane, bo bóła ci festelno piździawica a czekali łod dosik dôwna.
– Nó, to aleście już yntlich mógli sie terôzki wykludzić na ta góra, prôwda?
– Nó mogli my. Tela, co dziołszce łod Hajny śleciała makówa ze tego łorcykowygo haszpla bez co Hajna musiôł po nia sjechać i łodstoć juzaś swoje we raji do tego aufcuga. Nó, tóż czekómy na niygo na wiyrchu a sam ... jesce srogszô piździawica i ku tymu festelny wiater.
– Nó, cufali to aże za tela ‘eście mieli.
– Nó, i na łostatek gibómy sakóm-pakóm do jesce jednego, inkszego haszpla, kiery nóm dozwóli sjechać sie blank inkszóm drógóm, gryfniyjszóm turóm. Jes już popołednie, tura jes szykowno tela, iże na spodku niy czekô na nôs już blank żodyn aufcug, żodyn haszpel i muszymy do ałtoka Hajnela deptać, pyndalować piechty kajsik kole dwa kilomyjtry.
– Jezderkusie! Juzaś cosik sie wóm przitrefiyło? – pytóm sie gryfnie i chichrać mi sie kce jak sto diosków.
– Nó, uzdali my, co terôzki łoba ze Hajnelym pójńdymy po tyn altok, a nasze baby z dzieckóma wlejzóm sie kajś do kaczmy i szluknóm sie tyju. Cyl bół blank ofyn. Dójńdymy łoba ze Hajnóm do jego auta i dojadymy niym do mojigo. Tam ściepna moje szczewiki i yntlich sie siedna na rzici, coby deczko łoddychnóńć. A dziyń bół na isto zimny i terôzki jesce napoczło suć śniygym. Wsiadómy do Hajnelowego ałtoka, jadymy do mojigo. Jô wysiadóm ... do łoboczynia hnedki we szynku, kaj możno i my łoba szluknymy sie cosik gorkigo ... Hajna łodjyżdżo.
– Tóż już môcie po łopresyji, pra?
Bruno tak choby mie blank niy słyszôł – rzóndzi dalszij.
– Sióngóm do kabzy po klucyki, gracóm w jednyj kabzi jupki, drugij, w galotach, we trzecij ... we żodnyj kabzi niy znodech tych klucyków. Niy ma, bo jich niy moge być! Ja, sóm, ale we jakli mojij staryj. Przeca łóna je mô, bo z rańca łóna jechała autym ...
Nó ale, wiycie przeca, iże niy ma tak, coby niy mogło być jesce gorzij. Trza ino bez tyn mobilniok zaglingać do Hajny, coby mi łod mojij Elzy prziwióz te kluce, wtynczôs jô pojada wartko do tego naszygo szynku, coby sie tego tyju ze procyntóma szluknóńć. Telefółn, mój mobilniok ... sióngóm, grajfuja do mojij wnótrznyj kabzy we watówie – niy ma!
– Jerónie łognisty! Tyż by tyn mój mobilniok Elza miała? Niy, niy, skukołech go do inkszyj kabzi, bo wyszarpani go ze wnótrznyj kabzi przi tyraniu na tych nartach jes gyferlich ... musiôłbych rozepnóńć côłko jakla ...
Bruno sie dychnół, szluknół sznapsa, bo my już bez tyn czôs wlejzli do naszygo gryfnego szynku, do Breka. Jô nic niy gôdóm ino doczkóm co łon dalszij bydzie rzóndziół.
– Wyjmnółech tyn mobilniok ze kabzi i jużech jes fertik, coby zaglingać do Hajny ale ... na tym gryfnym farbistym „wyświetlaczu” widza ino roztomajte piski i fleki jake sóm po wylywanyj wodzie ... Spómniało mi sie co wczorej tyn mój mobilniok ślecioł mi we głymboki śniyg i musił sie łon wtynczôs festelnie i do imyntu stoplać.
.......
– I takech se stôł łopluszczek uszlóndrany we tym śniygu, kiery suł corôzki barzij, ze zmarzniyntymi i ściyrpniyntymi szłapami we narciarskich, ciynżkich charbołach kole mojigo zawartego volkswagena. A we palicy tyrało mi pytani, na kiere na isto niy idzie łodpedzieć: skóndsi jô jutro wezna siyły i szwóng coby ło rozwidnioku juzaś przimówiać mojimu Jorgusiowi, iże werci sie stować z rańca, bo trowić, spyndzić czas na śniygu ze sznyjkufami na szłapach to jes przeca nôjgalantniyjszô idyjô na tym świycie!!!