Seta i....

Wlazuje jedyn istny do szynku i łod proga sztaluje laga:
– Setka, i cosik na zagrycha!
Ółber przinosi łobsztalowanô laga, chop to szluknół, zajôd i dôdô do ółbra:
– Kciôłbych za tyn łobsztalónek zapłacić.
A kelner ze rułóm na to:
– Nic panoczku niy musicie bulić, to wszyjsko na kost fyrmy.
Na drugi dziyń tyn istny przilôz juzaś do tego szynku, łobsztalowôł dwie sety gorzôły i ku tymu zagrycha. I juzaś kciôł zapłacić ale ółber juzaś mu łodpedziôł, iże to wszyjsko na kost fyrmy. Tóż tyż tyn istny wybrôł sie do kupy ze côłkóm familijóm we niydziela do tego restourantu. Wećkali galantny łobiôd, zarôzki po łobiedzie dziecka wećkali wety, znacy nachtisz, baba tego istnego wysłepała flaszka wina, a łón se łobsztalowôł jesce pół litra. Kiej prziszło do placyniô, ółber łodmówiół przijmniyncia pijyndzy, i rzyknół, co to juzaś wszyjsko jes na kost fyrmy. Tyn istny niy szczimôł i pytô sie gospodzkigo:
– Panie ółber, jym, słepia sam już trzeci dziyń i jescech za nic ani fynika niy zabulół. Mogecie mi to wyeklerować po jakiymu?
– To jes panoczku ganc ajnfach – łodpedziôł kelner. – Widzicie panoczku, pod tamtym srogim kwiôtkym tego chopa i ta baba?
– Anó, widza, panie ółber.
– Nó tóż wóm rzykna, panie gryfny, iże to jes moja baba, tyn chop, to mój szef, łod pierdoli moja baba, a jô... jego gyszeft!