Wiycie! Kiej tak gynał podziwać sie, badnóńć na ta naszô telewizyjô, to idzie ło gowa przijńść. A łosobliwie kiej sie sztyjc i jednym ciyngiym łoglóndô... ta samô lajera, te same ryklamy. Niy trza durch deptać do knapszaftu, do roztomajtych dochtorów, styknie ino lajstnóńć sie jedyn ze ryklamiyrówanych wszandy i fórt medikamyntów, i cowiek już jes mónter. A nôjbarzij, to ci mie rajcujóm pile, kropki i wszelijake dijyty na to, coby ściepować ze basiska. Ino po jakiymu na sztrekach, na naszych hulicach idzie ujzdrzić corôzki wiyncyj spaśnych babów ze jesce rubszymi dzieckóma? Ja, jô miarkuja, iżech już ło tym niyrółz berôł, ale terôzki kciôłech wrółz pedzieć ło ściepowaniu ze basiska, ło tym eźli idzie skutnie ściynknóńć abo niy. I jak ci to robióm chopy, a jak bieróm sie ku tymu baby. Tóż dejcie pozór!
Wiycie! Moja Elza zakludzióła sie kiejsik na tref klubu babów, ftore ciyngiym sie tropióm łodchudzaniym, sztyjc robióm wszyjsko, coby ślecieć ze basiska. Na tym trefie (jak mi to niyskorzij łozprawiała moja babeczka) wszyjske ciyngiym łozprawiajóm jak tyż dobrze jim to idzie, jak jim sie darzi, i jak stopieróńskô spiyrô je jejich familijô. Ino jedna śnich, festelnie rubô, wstôwo i łoszkliwie łoznôjmiô, dôwo do wymiarkowaniô, iże druk, coby niy zawiyść swojich nôjbliższyjszych sprôwiô, iże miasto ściepnóńć z wôgi – jesce barzij sie rubnie.
– Jak to? Po jakiymu? – dziwujóm sie kamratki.
– Anó to jes tak: piekã kołoc, mój chop wećko kóńszczecek, ceruszka kónsek i synek tyż maluśki kónsek. Łostała wiycie półowa tego kołoca.
– I co? Pewnikiym cie kusi, wôbi cie?
– Anó, festelnie wôbi, ale zjôdóm po kryjóncku jesce ino maluśki kónszczecek. Nó, możno dwa.
– Przecamć dwa kónski to jesce niy drama ...
– Ja, ja, ino na drugi dziyń wstôwóm i już łod rozwidnioka zaziyróm, gawca sie na tyn kołoc ... Zjôdóm jesce jedyn maluśki kónsek. I dziepiyro mi wtynczôs styknie.
– Hmm ... nó, ale bali i łod trzech maluskich kónszczyczków niy przibiere sie za tela.
– Ja, ja ... ale wtynczôs razinku czuja tyn srogi druk, ta presyjô, jak mój chop łoboczy, iże z tego, co łostało łod wczorej jô tela wećkała, to bydzie festelnie zawiydzióny.
– Nó, cóż tyż ...
– ... i skuli tego wećkóm to wszyjsko do łostatka, wartko piekã jesce jedyn kołoc i zjôdóm śniego półowa...
Nó, a terôzki możno jak to jes u chopów.
Wiycie! Terôzki mómy we telewizyji, i to na wszyjskich kanalach, mocka ryklamów, ftore namôwiajóm nôs do ściepowania ze wôgi, do tego modernego łodchudzaniô. Nó, i niy ino baby chytajóm sie na te belakwastry, bo lecy kedy znôjdzie sie i chop gupielok. Tak tyż bydzie we tym cufalu.
Glingô chop do fyrmy, kierô reklamiyruje ściepowanie ze wôgi i po krótkich gôdce łobsztalowôł se paket ło mianie „5 kilo bez piyńć dni.”
Na drugi dziyń zwónek przi dźwiyrzach, przed niymi szykownistô blóndina, kajsik kole dwadzieścia lôt starô, duge nogi, pôłno pióntka (i to fedrujóncô), a na sia, króm tunków i tabulki na karku, niy miała nic. Sagusiyńkô! Dziołcha przestawióła sie, iże robi we fyrmie i tego pakytu „5 kilo bez 5 dni”.
A na tyj jeji tabulece taki napis:
„Móm na miano Kaśka. Kiej mie chycisz – byda twoja!”
Chop puściół sie w te piynty za tóm blóndinóm, pogzuł ci za nióm choby szus. Po pôruch kilomyjtrach i jakichsik ci szwerach i turbacyjach przi napoczniyńciu, na łostatek chyciół ci ta swoja nadgroda. Zituacyjô powtôrzô sie bez kolyjne śtyry dni. Chop wlazuje na wôga i ze zadowolyniym wymiarkowôł, iże richtik ściep za basiska côłke piyńć kilo. Nó, tóż glingô juzaś do tyj fyrmy i tóm razóm łobsztalowôł se pakyt – „10 kilo bez 5 dni”.
Na drugi dziyń ta samô lajera: we dźwiyrzach stowo jesce gryfniyjszô dziôłcha, nôjszykowniyjszô, nôjbarzij zeksównô jakô widziôł we życiu. I tak jak przodzij niy mô ci łóna na sia nic króm tunków i tabulki na karku:
„Gôdej mi Yjwa. Jak mie chycisz – byda do łostatka twoja!”
Ta ale frela mô jednakowóż kóndycyjô choby Ymil Zatopek, tak iże tymu chopowi niyletko, festelnie procnie jes jóm chycić i ta côłkô gónitwa, ścigani zetwała mocka dugszij. Na łostatku jednakowóż wykazuje sie, co nadgroda bóła we wercie tego nadludzkigo wysiyłku... I juzaś ta samô lajera bez śtyry dni i po tym żyniyńciu chop stowo na wôdze, blank zadowolóny... ściep ze wôgi łobiycane 10 kilo.
Nó, tóż terôzki uzdôł, iże pójńdzie na côłkość i zwóni do fyrmy trzeci rółz. Łobsztalowôł se paket „25 kilo bez 5 dni.”
Baba, kierô łodebrała telefółn pytô sie go ale:
– Sómeście panoczku isty tego, coście łobsztalowali? To jes nasz nôjprocniyjszy, nôjgorszyjszy prógram!
– Ja, ja... tego razinku na isto kca, jeżech pewny, iże tego kca! Côłke lata niy czułech sie tak sztramsko jak terôzki!
Na drugi dziyń zwónek u dźwiyrzi. Przed niymi stoji srogi, zwality, musklaty dwametrowy chop, ftory mô na sia ino różowe tryjtki i tabulka:
„ Jeżech Franc. Jak jô cie chopie chyca – bydziesz MÓJ!”
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl