Wiycie, móm ci kamrata, ftorego wszyjske naobkoło (i to niy ino te mamzele we tych mohyrowych kapelkach) mianujóm: panoczkiym dochtorym. Ale, tak po prowdzie, to łón ci jes blank ajnfachowym łowczorzym, kuśpikiym ... możno tyż dlô niyftorych weteryniôrzym. Nó, styknie co rzykna, iże lyczół, kurjyrówôł już nôjroztomajtsze dingsbómse, zarówno wpodle gadziny, jak i pojstrzód ludzi. Rôz łostoł ci bół łobsztalowany bali do chowaniô gónsiónów kalifórnijskich, ale sóm to prziznôł, cufal bół procny, bo łobjawy byli niyjedoznaczni, a pacijynty blank niy do gôdki. Ale przinôjmni niygróźne jak sroge byki, rozkokocóne i zegziołe kyndrozy, starzik Ymil i jimu podane. Jednakowóż nôjgróźniyjszóm bestyjóm, ze kieróm miôł do czyniyniô tyn mój kamrat wykôzôł sie być ... kot. Kocik, psia jego mać ... richtik, to kociô mać. Ta mać. Niyiste.
Ważne bóło to, iże tyn kot trefiół do tego mojigo kamrata ze przikrym cufalym, znacy sie ze naderwanym jajcym. Włôściciylówi, niy mairkuja po jakiymu, stôło ło to, coby tyn jego kocur łostôł dalszij ...hmmm ... chopym. Pewnikiym bez ta solidarność tych tam ... nó, niyiste. Prosiół zatym mojigo kamrata ło szykowne heftniyńcie, przisznajdowanie tego jajca i wyflyjgowanie go. Wydôwało sie, iże to pikuś ... nó, pón Pikuś. Skiż tego, iże jednakowóż tyn kot łod poczóntku uwziyńcie bróniół dostympu do swoji nadszarpniyntyj mynskości i szterowôł, przebródziół choby ino wstympnym zoglyndzinóm, tyn mój kamrat uzdoł, co tego kota bydzie musiôł uspać. Skuli tego trza bóło nôjprzodzij kota chycić i dać mu szprica, abo zwôbić kónsztgrifym i skłónić go, przeprzić możno do zeżarciô richticznygo medikamyntu skukanego we kocim jôdle. Ale beztóż, co tyn kot zarôzki przi napoczniyńciu pitnół włôściciylowi i, skôkajónc ściykle po côłkim pomiyszkaniu, dôwôł wyraz swojimu niyzadowolniyniu, wydôwało sie lekszij tego kota łostawić sóm na sóm ze nafolowanymi medikamyntym na spanie – leberkami (bezmać koty majóm leberka rade) niźli chytać go łokiyłznać. Łóstôł ci dyć żysz tyn kot we kamractwie wóntróby a moj kamrat ze tym istnym poszli wrółz na taki „разговор”, na łozprowki przi zimym piwie ... hica bóła wtynczôs niymiyłósiyrno.
Po jakimsik czasie chopy spómnieli sie ło richticznym cylu tego byzuchu i poszli wrółz kuknóńć do izby kaj łostawiyli kota. Uważowali, iże tyn łoszkliwy kot już szykowniście nynô.
Ale niy! Niy, niy i jesce rółz niy! Niy ze tym kotym take nómery. Kot czekôł prziwachowany na szranku i w te piynty po łozewrziciu dźwiyrzy szafnół skok swojigo życiô. Łodbiół sie łod szkuciatyj palicy mojigo kamrata i wyrwôł ci sie na wolność i śleboda. Wyrwôł sie, i to ofyn, do kupy ze kudłami mojigo kamrata. A łoczóm blank zdymbiôłych chopów ukôzało sie na isto makabrycnie ugarniyrówane pomiyszczyni, ja tóż, côłkie łobciepane łozdrzazganymi leberkami ...
Tym knifym bóło ganc klar, iże szimel nómero dwa blank sie niy sprôwdziół. Przinależało zatym tego kota chycić. Ale nôjsómprzód go jesce znojść. Zajynô to cosik kole śtyruch godzin. Blank niywiela, bo kot niy bół przecamć we nôjlepszyj kóndycyji i niy poradziół daleko pitnóńć, zadekowôł sie pod krzôkiym waholdera (jałowca) i cichuśko ci tam siedziôł. Kiejby go niy wyzdradziół pies, niy znodli by go tak gibko ... nó, dobra, ale tego znejdzónego kota trza bóło jesce fasnóńć. Skuli tego, iże te fałeszne i łoszkliwe stwórzynia majóm jesc pazurska i poradzóm śnich korzystać, mój kamrat do kupy ze tym istnym posużyli sie dekóm. Kot wyzoloł, wyciorôł jich we tym iglatym jałówcu, potargôł do imyntu deka, jejich łobleczyni i niyłycki kónsek kamratowyj skóry ... i pitnół juzaś. Na srogi strom. Mój kamrat przismycól nec na fisze, kasarka, wlôz za tym kotym, chyciół go, zamelało sie na stromie, śleciała na ziym kasarka, za nióm mój kamrat, a na niygo tyn kot, ftory zarôzki sie poderwôł i ... juzaś drapsnół kaj go ślypia poniyśli.
Verfluchte – wrzesknół mój kamrat. – Wartki jes ci pierón. I poszôł zabindować i łopatrzić roztoliczne boloki żgane, targane, drôpane i bajsniynte.
Kot beztynczôs zadekowôł sie we budzie łod psa. Pies stôł wele i piskôł ja nôjynty ale strachôł sie podyjńść, coby sam już niy gôdać ło wykurzyniu gizda-kota.
Tu „нада” ino jakimsik knifym – pedziôł mój kamrat. Zatym zaszperowôł wyjńście bolóm, dlô uważowaniô prziklapnół jesce bergóm, a ze zadku tyj budy wyrznół wónskô dziura, łoblyk na graca rubo makówa, wzión szprica ze kropkami na spanie i dziabnół rajn na cheb tref. Na szlag łozlygnół sie dziki wrzesk, nôjprzodzi koci, bo ściykło berdyjô bóła użganô, a zarôzki za tym wrzesknół mój kamrat, bo ta dioseckô stwóra przeżriła makówa i użarła kamratowi kónsek palcyska. Cosik sie tam jednakowóż musiało sie tymu kocurowi dostać do kwie, bo dôł sie wysmycyć ze tyj budy. A możno ino markiyrowôł, bo kej mój kamrat ugibôł sie ze zorgóm nad tym jego „organem”, nad tymi jajcami, tyn (znacy sie kot a niy łorgan) wypolół w góra i użar jesce kamratowi kónsek dakla.
– Łożesz ty, w morde praskniynty kaczy ch.. na mysich szłapach i ze rybim łogónym – zawrzesknół tyn mój kamrat i swinół kota, i skrymplowôł go, spańtôł jak rolszinka, powiesiół na gipsdece we zicherowyj zdelce łod wszyjskigo i poszôł do drugij izby przisznajdować sie użarte ucho, ftore szczysnym cufalym kot wyforskôł. Po tym zabiygu, jak tyż i po ganc gynał „wydezynfekowaniu” dakla i palcysków (znacy wysłepaniu côłkigo szpritu i poszmarowaniu boloków flaszkóm) we blank szykownyj launie wróciół sie nazôd do kota. Kot spôł jak przinoleżało. Yntlich. Bez pôra minutek mój kamrat ringowôł sie sóm ze sia ze mwstliwóm szkrabkóm zbajstlowaniô ze kota – koczki, znacy samury, ale gibko przipómniôł se ło swojij przirodzónyj miyłóści do gadziny nó i ... ło łobiycanych bez włóściciyla kota pijóndzach. Umiyniół se ale, zbajstlować kotu maluśki szpas, i nałónczôs przisznajdowania kocurowi jego klyjnotów łostawiół pierónym dugo nić, kiero przidinksowôł do napasowanygo halsbandu ze hóndelajnóm. He, he, he ... terôzki, coby kota zasztopować, zahaltować stykło pocióngnóńć letko za ta hóndelajna a kocik stôwôł sie lynkliwy jak łowiycka.
To znacy, tak sie to wszyjsko wypokopiół tyn mój kamrat, ale tyn kot zarôzki po łocucyniy sie łodgryz nić i wyfuknół ze szwóngym bez łokno. Bez zawrzite łokno. Co prziwiydłó kamrata ku tymu, iże dlô niyftorych blank ci niy werci sie poświyncać, bo niy dosik, iże idzie nachytać po pysku (we tym razinku cufalu pazurskóma), to jesce ze takim rizikówaniym włóśnygo zdrowiô – retowanô perzółna zółwizół dô upusta swojimu festelnymu pragniyniu popsowania, potrajtaniô wszyjskigo. Kot wkarowôł gynał pod przejyżdżajónce pod łoknami
sroge lastauto!!!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl