Biblijkowy potop, tela co spółczyśnie....

Po wieluch, wieluch latach felowaniô, kiej Pónbóczek bół kajsik fórt, kuknół ci łón zatym na ziym i stwiyrdziół, dôł inkszym do wymiarkowaniô, iże festelnie moc szpetnie sie dziyje na ziymi. Ludzie byli blank skapiałe i popsowane, a ku tymu jesce chyntliwe ku gwôłtowi. Tóż tyż uzdôł, iże juzaś wypiytności jakisik potop, coby potrajtać, styrać côłkô ludzkóść. Skorzij jednakowóż przizwôł ku sia Noego i rzyknół:
– Môsz sam zarôzki zbudować srogô arka ze ciderowygo drzewa tak jak ftoś to kiejsik już zrobiół: mô być 300 łokciów dugô, 50 łokciów szyrokô, i kajsik wele 30 łokciów srogô. Zebier rajn do tyj arki ze sia twoja babeczka, dziecka twoje i ze kôżdyj zorty gadziny po pôrze. A jô za jakiesik piyńć tydni ześla na ziym srogachny, łogrómnucny dyszcz i ulicha.
Tyn côłki Noe niy bół ale uradówany abo łocałbrowany. Juzaś śtyrdziyści dnioszków ulichy, sto piyńdziesiónt dni bez wygódy na arce , bez telewizyji i ku tymu ze tóm côłkóm gadzinóm. Ale bół ci łón jak zawdy usuchliwy i łobiecôł spôłnić wymôgani Pónbóczka. Po piyńciuch tydniach napoczło lôć dziyń i noc. Noe siedziôł i ślimtôł festelnie, bo niy miôł jesce fertik tyj ... arki.
Pónbóczek wychynół sie z niyba i spytôł sie Noego:
– A po jakiymu giździe diosecki niy spôłniółeś mojigo byfyjlu?
A Noe na to ze srogim jankorym łodrzyknół:
– Pónbóczku! A cóżeś ty mie uczyniół? Jako piyrsze musiôłech słożyć antrag, przedłożyni na pozwolyństwo na budowa. We magistracie pomyśleli, iże jô kca postawić masztalnia dlô baranów. Zatym juzaś blank ci nie spodobôł sie tym magistrackim byamtróm baukónszt – bezmać bóła ta arka deczko za wymyślatô dlô tyj gadziny, a we stôwianie szifu na lóndzie blank mi niy kcieli wiyrzić. Tyż jesce ku tymu i wymiary tego szifu niy znôdły kóndowity. Bo przecamć, ty mój roztomiyły Pónbóczku, żôdyn już dzisiôj niy miarkuje jakóm to tyż miaróm jes łokiyć, we zizdymie SI tego blank niy ma.
– Nó, i... – pytô sie opaternie Pónbóczek, ale już deczko znerwowany.
– Po przedlóżyniu blank nowych plyjnów juzaś dostôłech abszlag, łodmówa. Bo poduk tamesznych byamtrów budowa stóczni we terynie zabudowanym jes ci niydozwolónô i niyzgódno ze takim ci Miyjscowym Planym Zagospodarowaniô Przestrzynnego. Po lajstniyńciu sie ale pasownygo bauplacu napoczli sie nowe dożyry i turbacyje. Terôzki idzie ło to, iże we tych mojich plyjnach blank ci niy uzglyndniylichmy zizdymu fojerwery, zizdymu gaszyniô srogigo łognia.
– Nó, i cóżeś na to chopie pedziôł? – spytôł sie juzaś Pónbóczek.
– Ano, mój ty roztomiyły Pónbóczku, na moja uwôga, iże przecamć bydymy łokolóne naobkoło srogóm wodóm, prziswali mi te byamtry takigo gybitowego psychijatikera. Kiej tyn psychijatiker badnół gynał, iże jednakowóż jô buduja szif, ta arka, glingli ku mie ze wojywództwa, coby mi wyeklerować, iże na transzport tego szifu do morza potrza mi jesce nowygo zezwolyniô, a łó nie bydzie festelnie procnie, bo ministra wuchtli, abo podôł sie do dymisyji. A kiejech juzaś pedziôł, co tego szifa niy musza transzportować, bo bydzie tak by tak naobkoło łokolóny wodóm, kôzali mi ze ministyrstwa naszyj marynarki wojynnyj, podug regli Uniji Ojropyjskij, antragować do Brukseli (słożyć takô angaba) we łoźmiuch łodbitkach i we trzech urzyndowych jynzykach ło zezwolynie na zalónie terynów zamiyszkałych.
– Niy gôdej? Richtik? – spytôł Pónbóczek.
–... ze tego drzewa ciderowego musiôłech sie łodrzyknóńć, bo samtukej niy lza go ze zglyndów „ekologicznych” naskludzać. Próbowôłech lajstnóńć sie samtyjsze drzewo, ale niy dostôłech tela, wiela żech kciôł, a to ze zglyndu na zakóny ło łochrónie strzodowiska nôturalnygo... nôjprzodzij musiôłbych zadbać ło sadzowani, flancowanie stromów zastympczych...
– Nó, tóżeś miôł utropa – rzyknół po cichuśku Pónbóczek.
– Ja, ja... na moja spóminka ło tym, że zółwizół bydzie potop i niy werci sie sam flancować żôdnych stromów, prziswali mi nowygo psychijatikera – tóm razóm już blank ze wojywództwa. Kiejby tak pedzieć kurc ónd bindich – dôłech, mój ty roztomiyły Pónbóczku, pôra łapówek, namaściółech deczko, lajstnółech sie drzewo, znodech bali i cimermanów, tesôrzy-fachmanów ku budowie, ale łóni nôjprzodzij ugróntowali sie zwiónzki zawodowe. Kiej ci sie juzaś pokôzało, iże niy moga jim płacić poduk jakijsik ci tam „taryfy”, to napoczli szprajcować i sztrejkować, tak, iże stôwianie tyj arki juzaś sie uniyskorzało, łodwlykało.
Ale, jô bez tyn czôs napocznół przikludzać gadzina. Ino, co juzaś wmiyszôł sie zwiónzek łochróny zwiyrzónt i zakôzôł mi transzportu lelyni nałónczôs jich „rykowiska”. Króm tego musiôłech podać cyl transzportu tyj gadziny... jeżech terôzki na siedymnôstyj zajcie formulôrza ze śtyrdziestuch siedmiuch; moji adwokaciô sprôwdzajóm eźli zakóny skuplowane ze królikoma łobjimajóm tyż hazoki. A dziôłacze Greenpeace skôzali na przimus lajstniyńciô sie łod zarôzki szpecijalnygo dinksu do pozbyciô sie gnoju i inkszych abfali, kiere wandlujóm sie ze chówu zwiyrzyńciów.
– Nó... widza, co môsz corôzki srogszô utropa...
– Pónbóczku mój ty roztomiyły, terôzki jesce ku tymu mój sómsiôd podôł mie do gyrichtu, skuli tego, iże miyniół, co jô stôwióm sie samtukej swoji blank priwatne, włóśne ZOO bez pozwolyństwa. Moje, Pónbóczku, nerwy sóm już do łostatka łoztrychane, potargane, blank niy poradza spać, arka jesce niy ma fertik, a ty Pónbóczku, zesłôłeś jesce tyn łoszkliwy dyszcz i ulicha...
W tym łoka mrziku na doczkaniu ustało siómpić i lôć, wylazła klara na niybo i pokôzała sie dynga, farbistô słónecznica. Noe tak bliknół, pojzdrzôł na niybo i pedziôł ze powôgóm:
– Eźlibyś sie, mój ty roztomiyły Pónbóczku, łozmyślół sie, dôł se byś pokój, i blank już niy kcesz potrajtać, zhóntować tyj côłkij ludzkóści?
Na to Pónbóczek zeza srogij mrókwi pedziôł tak:
– Tóż to jes darymny futer. Niy potrza mi popśnić côłkij ludzkóści... to do łostatka załatwi, sporzóńdzi polskô... BIUROKRACYJO...