Słepanie gorzôły ...

Lecy kedy werci sie przipómnieć jak tyż to jes ze ludźmi, ftorzi słepióm gorzôła. Niy, cobych namowiôł do słepania, to niy. Jô ino kca pokôzać jake tyż to poradzymy być chopy łoszkliwe po tym machmolu, jak tyż poradzymy sami sia, i inkszym ku tymu dopolić. Wiynkszóścióm to przeca chopy gynał, i do łostatka miarkujecie. Te juzaś, ftore sóm jesce za mode (he, he ... a sóm take?) coby słepać, chnetki to poznajóm: kiej wysłepiesz za tela, twojim światym napoczynô rzóńdzić blank inkszô lógika, ankoholowô lógika. Napoczynôsz widzieć chopie zachy we blank inkszym świytle, a rzecy ło ftorych wiysz, iże sóm iptowate, napoczynajóm być blank dobróm idyjóm. Łodprôwiajónc tyn dziwoki stan, jô wóm terôzki zaprezyntuja siedym zachów, kiere majóm cwek ino wtynczôs, kiej nafilujesz swój organizmus jscochami bakteryji ajnfachowo mianowanych – ankoholym.
Eźli niy jeżeś jesce naprany, abo niy miyszkosz kajsik we wulchauzie, môsz szanza przyjńść bez życie, coby nigdy i nikaj niy grajfnóńć sie poślydnigo, mało wercitego biyru. Ja, na zicher lichego, sprzedôwanego we markytach za mynij niźli półtora złocioka za biksa. Takigo piwa, łod ftorego łodwrôcôsz kichol i krziwisz sie ze słóweckóma:
– Fuj! Przecamć to szmakuje jak jake jscochy cukrzika!
Bo tak tyż tyn biyr szmakuje. Ale chopie ... kiejeś już naprany, tak dugo jak cosik mô we sia ankohol, słepiesz to jak zelter. Kiejby ftosik uwarzół zupa ze rzici skunksa (mianowanego u nôs śmiyrdzielym) i nalôł to do flaszki, słepôł byś to, kiejbyś ino bół na tela naprany. Kiej tak môsz, trza by możno pójńść do AA, i to w te dyrdy!
Inakszij! Pamiyntôsz ta dziołcha? Ta, wele ftoryj łocuciółeś sie łostatnio?
Ja, ta żadnô, ftoryj surowe brózdy zawiydziónyj póstaci ze lepszyjszego świata ścióngli ku spodkowi ciynke jak sztacheldrat wargi. Tóż tyż miarkujesz pewnikiym, co sprôwiô, iże ludzie kcóm być ze sia do kupy. Ja, ja ... to gorzôła. Spróbuj pójńść do szynku i spróbuj narajić jakoś mamzela, coby zakludzić sie do cia i deczko jóm poruchać. Môsz szanza, eźli ino niy môsz problymów ze łopowôgóm. A terôzki spróbuj to pedzieć trzyźbyj niyznajómyj babie. We nôjlepszyjszym cufalu skóńczysz ze połómanym kicholym. We nôjgorszyjszym – we hereszcie.
Ale, kiej żeś jes festelnie łożarty, wydowo ci sie, iże dlô tyj swojij łofiary wyglóndôsz jak Hugh Grant i James Bond we jednym. A kiej łóna jes nawalónô jak messerschmidt, na zicher wydôsz sie ji ło mocka barzij atrakcyjny i gryfny niźli kómukolwiyk trzyźbymu. Możno bali, kiej wysłepie moc, festelnie dużo, i kuknie pod łodpowiydnióm ekóm, pomyśli, co wyglóndôsz jak sóm Brad Pitt. Ale wiysz co, chopie? Na zicher niy wyglóndôsz jak Brad Pitt. Ani ździebko!
Jôdło, chopie, jôdło. Kiej morzi cie głód, jysz: to nôjbarzij ajnfachowô ryakcjô, sómy przecamć zwiyrzôkami. Ale kiej môsz głód i jeżeś naprany, niy jysz, ino ćkôsz, wpierdalôsz. Co szpasowniyjsze, im wiyncyj wysłepiesz, tym barzij łobniżajóm ci sie sztandardy. Widzisz tam tyn côłkodniówy bar ze bajglami i klapsznitami? Ja, ze tymi przipolónymi, narychtowanymi bez jakigosik nyjgra, ftory mô żałóba za pazurskami. Medikujesz jak idzie tak nisko ślecieć? Nó, tóż spómnij sie ta niydziela, kiejeś wpieprzôł trzi tuplowane porcyje.
Kiej jeżeś nadrzistany, zaziyrôsz pożóndliwie na wszyjske mijane sztandy ze hot-dogami, kebabami abo lecy czym. Gynał, bele czym. We głymbi duszy wiysz wtynczôs, jeżeś isty, co na zaplyczu kôżdyj ze tych budów siedzi Pascal Brodnicki, Maciej Kuroń abo chocia ino Robert Makłowicz.
Nó, tóż podciepniesz mie na jakosik tanksztela, prôwda? Majóm ci tam chopie take szmektne hot-dogi i hamburgery ...
Ło czym do sto pierónów tyn nadrzistany łoszkliwiec gôdô?
Wylandowôłeś kiejsik we takij zituacji, kiej musiôłeś suchać jakigosik idijółta twórzóncygo pofyrtane teoryje na tymat, ftory cie blank niy łobłajzi? Kiej jeżeś trzyźby, starôsz sie go opaternie zbyć, szmajtnóńć kańś, możno tyż jesce wyśmiôć, i jak nôjgibcij wycofinać sie rakiym. Ale szluknij pôrã głymbszych, a napoczniesz suchać tych teoryji, ło czym by łóne niy bóli, tak by tak w nie uwiyrzisz. Przekónôsz sie, iże tyn istny naprowciw ciebie, ftorymu stawiôsz kolyjnô laga, kolyjne piwo jes Buddóm, Mahómetym, Konfucjuszym i Kartezjuszym we jednym. Abzolutnym gynijuszym. Jego słówecka do łostatka zwekslujóm twoji żywobycie!
Co prôwda, kiej już wytrzyźbiejesz i spómnisz sie jakich to belafastrów wysuchôłeś ... Brrr ... żadziolstwo ...
Ale niy trop sie ... łoświycynie jes festelnie przeryklamówane, na isto!
Ludzie! Chopy! Ło czym ... JO do sto pierónów gôdóm? Ja, zituacjô gynał jak ta skorzyjszô. Tela ino, iżeś to ty chopie jes tym idijółtym i pierdołóm.
Nó ... chopy, przeca to znôcie. Jedyn, jedziny, łostatni ... sznaps.
Sómy przeca wszyjske łozsóndnymi, słósznymi ludźmi, prôwda? Miarkujymy wiela to tyż poradzymy wysłepać. Kiej już szafnymy górnô miara, kiej już mómy pôłno rzić glingómy po taksa i wylazujymy ze kaczmy. Cheba, iże ... ja, ja, te całbrowne słówecka ... jedyn, jedziny, łostatni ... Styknie, co kamrat, ftory siedzi przi szynkwasie zawołô:
– Doczkej!, Szluknymy jesce ino po jednym sznapsie i jô tyż zarôzki lecã!
I w tym łoka mrziku côłke baczyni diosi bieróm. Gynał we tym łoka mrziku, kiej powiniyneś radszyj pyndalować do dóm i wgramulić sie do prykola, yntlich trza jutro pójńść do roboty. Magiô „jednego, jedzinego” sprôwiô, iże jedzino możybność jakô bydziesz chopie miôł jutro, to gibki telefółn do roboty, kiej wychrapotôsz szefowi abo kadrowyj łochrapociałym głósym „krankszychta” ... Bo przecamć na zicher bydzie jesce drugi łostatni, trzeci łostatni, szczwôrty łostatni ... Nó, i te niyśmiertylne:
„W Polskę idziemy, drodzy panowie,
„W Polskę idziemy,
Nim pierwsza seta zaszumi w głowie
Do ludzi lgniemy.
Słuchaj, rodaku,
Cicho!
Czerwone maki, serce ojczyzna,
Trzaska koszula, tu szwabska kula,
Tu, popatrz, blizna.”
Znôcie to? Pewnikiym znôcie. I tych wszyjskich bahatyrów ze sztyropianu, tych ringujóncych sie ze tóm łoszkliwóm „komunóm”. A niyskorzij, tak możno po szczwôrtyj, pióntyj ladze ślimtanie i łozprawianie ło wszyjskich, ftorzi tym łochyntolóm zrobiyli jakosik krziwda abo ubliżowanie.
Bo podle tych gryfnistych słówecek Wojciecha Młynarskigo:
„We tydniu to my sómy sine jak tyn dym,
We tydniu nic sie niy przitrefi, bo i z kim?
I życie jak ta hymda ciasnô – pije nôs,
Aże poczujymy mus i rôz za czôs ...”
we ta Polska lejzymy i pokój, z drógi ludzie, bo to my, bohatyry, nôjważniyjsze bojowniki ło prôwda, ło krziż, ło smolyńskô tragedyjô ... A niyskorzij:
„Zatym wyśniymy śnik kolorowy, śnik malówany,
Z gymbóm wtulónóm w kotlet schabowy, paniyrówany,
My, pôłne wiary, choć łeb nóm ciónży, ciónży jak łołów,
Żę żôdnô siyła nôs niy pogrónży ... łorłów, sokołów!”
Eee ... tam ... Na łostatek niyftore majóm jesce inksze iptowate hopsztosy ... glinganie do swojich „byłych” freli, dziołchów, babeczków i kogo tam jesce. Dôłeś se pokój, ustôłeś z nióm łozprawiać z jakisik k’woli, prôwda? Trzyźby rzykniesz, iże to beztóż, co łóna jes pofyrtanóm „psychotycznóm neurotyczkóm” lebo iptowatóm mamzelóm. Twoje kamraty zatrzaśli by cie, kiejby sie dowiydzieli, iże juzaś próbujesz zrymplować, zmaścić swoji życie przi jeji podpiyrce. Ale filip jedne, a serce – druge. Tym tuplym, kiej twoje włóśne serce (i leberki) bejcujóm sie bez pôrã godzin we gorzôle. Chytôsz wartko mobilniok, glingôsz dó nij we pojstrzodku nocy, smôwiôsz sie na tref, na „randka”. Z rańca spómnisz sie to i bydziesz musiôł sie sóm dôwać se radã ze skutkóma, biydny kutasie!
A zatym spichniesz sie śnióm kajsik we kafyju abo restaurancie i:
– Witej roztomiyło, cmok, cmok!
....
– Kusiol .. ło môsz blank nowô frizóra!
– Wiysz ... uzdałach, coby sie łoberznóńć wosy. We tych dugich wyglóndałach jak blank starô baba! I jak! I jak jô terôzki wyglóndóm? Leje mi to, ja?
– Szczyrze?
– Nó ja, jakóżby inakszij ... szczyrze ...
– Hmmm ... terôzki wyglóndôsz ... jak stary dziôd! Abo jak szlajerojla!