Cufal starego żyniola...

Miało sie już na podzim, kiej trefiyli my sie we sztyrzo we naszym zwykowym szynku u Pyjtra na Grunwaldzkij. I jak tyż to już łod pôruch lot mielichmy we mółdzie – łobsztalowalichmy sie po ladze biyru i po sznapsie, zakurzyli po cygarecie. Nó, króm mie, bo jô już ło dówna niy kurza. Na to wszyjsko wlôz rajn do tyj kaczmy Gogolinów Jorguś taki jakisik nabańturzóny, zachmulóny i niyrôd wszyjskimu, we poklabustrowanych łachach, nó gorzij niźli jakisik szmoder i szlómpa.
– Jezderkusie! Jorguś! A ty jak wyglóndôsz? – łozwôł sie piyrszy stary Paul-pynzjonista. – Stało sie cosik, starô ci nadrzistała abo – niy dej Pónbóczku – twoja świekra cie znogła nawiydzióła?
– Gorzij chopy, mocka gorzij...
– E tam Jorguś, tyś to już wiela w życiu przeszôł i zawdyś jakosik sie ze wszyjskigo wyplańtôł. – pedziôł ruby Chimek. – pewnikiym i terôzki sie ze tyj łostudy wywlykniesz.
– Nó, tóż godej Jorguś, co ci legło na leberkach. – rzyknółech i wartkoch łobsztalowôł laga i dló niygo.
– Wiycie chopy, to bóło tak. Jakech wóm pedziôł, moja starô wykludzióła sie na taki gryfny ausflug ze kamratkami ze roboty. Miała być tam côłki tydziyń...
– Nó, i...? – wartko spytali wszyjske łoroz.
– Nó, a łóna przikludziyła sie do chałpy dwa dni skorzij...
– I co? Bółeś naprany jak bekla? Jak kôżdy chop, kierego baba łostawi na pôra dni fraj.
– Niy, niy! Kiej łóna sie przikotasióła do chałupy zaścigła mie, chycióła ci mie we prykolu ze szykownistóm, modóm, zeksównóm frelóm...
– Niy gôdej Jorguś! Ciebie łapła ze modóm i szwarnóm dziołchóm? – blank niy dowiyrzôł jimu stary Alfrid.
– Ja! Ze modóm i szwarnóm dziołchóm, takóm co to i dychanie miała... pôłno szóstka, i to jesce poradzióła fedrować...
– Nó, tóż gôdej, co bóło dalszij – rzyknółech krótko, coby inksze juz niy dogadowali.
– Tóż łona na mie direkt łod dźwiyrzy na côłki karpyntel:
– Ty niywiyrny łoszkliwcu! Ty giździe stopieróński! Ty lómpie zapierónowany! Jak mógeś to zrobić mie, mamulce twojich dziecek? W te pyndy wylazuja samstónd i żóndóm, dómôgóm sie szajdóngu, ty sakramyncki łoszkliwcu!
– Nó, to ci sie łodpolóła... I cóżeś ty zrobiół, Jorguś? – spytołech sie opaternie.
– Nó, chopy, napocznółech ji tuplikować jak tyż to sie stanóło... ale łóna ino wrzeskła:
– Nic niy gôdej! Niy kca nic wiedzieć, Nic mie to niy lobłajzi ty giździe!... Abo ja, doczkóm, cóż tyż to bydziesz cyganiół, jake bydóm twoji łostatni fałeszne słówecka... ale gôdej krótko i wyńźlato, kurc ónd bindich!
– Wiysz, ty moja roztomiyło – napocznółech ji eklerować – jechôłech ze werku do dóm, a sam na dródze ta modo dziołcha chyto mie na „stopa”. Zlitowôłech i wziónech jóm rajn do autoka. Już we autoku spomiarkowôłech, merknółech, iże jes ci łóna takô wyszczyrzało chudzina, szpatnie łodziónô i ufifranô, ucioranô... Wyznała mi tyż, iże już łod trzech dni nic niy jadła... Takech ci sie łozrzywniół, iżech ci jóm zarôzki prziwióz do dóm i dołech ji ta wieczerzô, ftoroch dlô cia narychtowôł na jutro; przecamć kcesz ściepnóńć ze basiska, kcesz na isto ściynknóńć, pra? Boroczka wećkała jóm w te pyndy, w blysk. Kuknółech tyż tak opaternie na jeji udiurdzianô, ufifranô gymbulka i spytôłech sie, eźli by niy kciała sie deczko łokómpać, nó, deczko łoszpluchtać chocia. Kiej bóła już pod brauzóm, merknółech, co jeji prziłodziynie tyż jes festelnie czôrne, zmaraszóne i jes w nich pôłno dziurów, tóż tyż dôłech ji te jedne twoje dżinsowe galoty, kierych już łod poruch lôd niy loblykôsz (bo dó nich niy wlazujesz). Dôłech ji tyż jesce ta jakelka, ftorôch ci sprawiół na gyburstak, ale kieryj niy łoblykôsz, bo sztyjc i jednym ciyngiym miynisz, iże jô blank niy móm gustu, niy móm dobrego gyszmaku. Dôłech ji tyż cwiter, ta sztriklaka, kierôś erbła łod swojij siestry na Dziecióntko, a ty go niy łoblykôsz ino skuli tego, coby zrobić ji na łostuda i do łostatka jóm łozgzukać i łozeźlić. Do tego wszyjskigo dociep’ech jesce te szczewiki, kierech kupiół we tym drogim sklepie, a kierych ty blank niy łobuwôsz, łod tego czasu, kiejś badnóła, spomiarkowała, iże twoja nôjlepszyjszô kamratka mô teka same....
– Nó, chopie, toś napoczôł – rzyknół stary Paul.
– ... Ta dziołcha bóła mi festelnie wdziyncznô – prawiółech dalszij mojij staryj – i kiejech jóm łodkludzôł ku dźwiyrzóm, spytała ci mie ze płaczkami we tych jeji modrych ślypiach: „A môcie, roztomiyły panoczku, jesce cosik takigo, czego waszô starô blank niy u ż y w ô?”