Bele niy ... dzisiôj!

Pisôł kiejsik jedyn istny, Aldous Huxley: „Nigdy niy łodkłôdej na jutro tyj frojńdy, kierô mogesz mieć już dzisiôj.” I byli to świynte słówa, na isto świynte słówa. Chocia znóm i inkszô powiarka, barzij skuplowanô ze mojóm, i niy ino mojóm, nôturóm: „Uniyskórz, łodłóż do pozajutra to, co môsz zrobić dzisiôj a ... bydziesz miôł côłke dwa dni fraj.” I szłoby sie sam festelnie wadzić, ftorô powiarka jes móndrzyjszô, kierô nóm samtyjszym ludzióm barzij sztimuje tela, co fónguje, i to niy ino samtukej u nôs naŚlónsku, ale i we côłkim świycie, takô przipadłóść, dolygłóść, kieróm jes – dejcie pozór – bo na isto bydzie to festelnie ajnbildowane słówecko – prokrastynacjô.
Niy, niy trôpcie sie, iże niy miarkujecie tego słówecka! Jô tyż tego niy poradziół spokopić, ale terôzki już’ech sie skapnół, co to jes za diosek. I Wóm tyż zarôzki to wytuplikuja, chocia pewnikiym to znôcie, gynał miarkujecie, co sie za tym słóweckiym skukało, bo same możno razinku terôzki łoddôwôcie sie tymu ... cosik. Ta niymoc zdropióła Wôs we tym łoka mrziku, kiej łozedrziliście weźrok łod piyntrzóncego sie na szrajbtiszu sztapla papiórów – ze ftorymi to mieliście sie dzisiôj chycić – coby swój kichol wrajzić we cajtóng. A bez palica, bez wasz filip przefurgnół Wóm myślónek: „Nó, dobra, jesce ino przebletruja tyn mój umiyłówany wochynblat, kukna wartko do krzinki ymilkowyj, glingna sie do bracika, nastawia na pranie i zrobia sprawónki (to baby) i zarôzki niyskorzij ... jutro ... biera sie za to wszyjsko.”
Ta „prokarastynacjô” to ganc ajnfach – jak to tuplikuje dykcjónôrz – cug ku łodkłôdaniu wszyjskigo na jutro, chorobliwô tyndyncyjô do takigo ci cióngłygo przekłôdaniô niyftorych uczynków na juzaś, na niyskorzij; to taki: „syndróm sztudynta”, tela, co blank niy jes ci to zgniylstwo abo bómelanctwo. To take możno szpaniolske: mañana (znacy jutro) abo hasta mañana – znacy do jutra. Inakszij, barzij paradnie na to gôdajónc takô: dojutrowóść (i niech mie sam żôdyn za słówecko niy chytô, bo to na isto niy jes ani po naszymu, ani po polskimu! Takech se to wypokopiół!). Przi czamu ta razinku definicjô jes jawnie łoptymisticznô, bo przecamć ziszczyni zapowiydzi moge zetwać mocka dugszij niźli ... do jutra. Fto kiejsik doczekôł, coby jakisik Szpanioł rzyknówszy te swoje „mañana” richtik to zrobiół ... jutro?
Tak prôwdóm, pisôł ło tym, ło tyj dojutrowóści, jedyn móndrok we takim ci wywołanym cajtóngu, ftory sie „New Yorker” mianuje, ale przecamć znómy to wszyjsko same a zacha ta, pewnikiym bydzie niyprzebranóm grubóm tymatów. Eźli tyn istny niy bół bez cufal drabym, na flot przimuszónym do napisaniô kole dwadzieścia zajtów szkryflołów na ta tyma ino beztóż, coby mieć zołgówka dlô staryj i niy musieć przedichtować ausgusa we badycimrze (gynał jak łóńskigo tydnia jô, kiejech pisôł te szkryflôły do dzisiyjszyj audycji we radijoku)?
Smolić juże ło prziczyny tego istnego, bo przecamć to, co przi tyj przileżitości nóm łobjôwiół, jes na isto barzij gyszpantne. Bół ci na tyn przikłôd taki jedyn jynerôł ze czasów hamerikóńskij wojny secesyjnyj uważowany chnet za króla militarnych strategiji, ftory bół choróbliwie niyzdolyn wybrać kierokólwiyk śnich, kiej przijńszło płużyć tyjorytycznô wiydza na polu walki. Wojôk, jynerôł, ftory niy poradzi uzdać sie na napoczniyńcie bitwy ... pewnikiym letkowiyrnie pomyślicie, iże taki cufal, to błógosławiyństwo dlô ajnfachowych wojoków! Możno i ja, ale dlô HISTORJI? Forsztelujcie sie, iże wszyjske prziwódce sztyjc łodkłôdaliby, ze roku na rok, wypraskniyńcie piyrszyj abo tyż i drugij wojny światowyj. Bółby to srogi plus dlô ludzi żyjóncych we tamtych czasach, ale jakô sumeryjô dló nôs potómnych: bo dziepiyro możno terôzki musieli by my te wojna łodbyć.
Bezmać tyż na ta niymoc ciyrpiôł tyż sóm Wiktor Hugo, co dowô nóm deczko jakigosik pocieszyniô. Terôzki kôżdy snôs moge se śmiało i szarf pedzieć: tak prôwdóm niy naszkryflalichmy jesce nicego takigo na miara „Nędzników” abo „Legendy wieków”, ale to niy skuli braku zdólności, a dyć żysz ino beztóż, iże jakosik niy poradzymy sie tego chycić. Zrobiymy to na zicher ... jutro!
Wiycie, tyn pisôrz Wiktor Hugo chytôł sie roztomajtych knifów, coby sie ze tyj dolygłóści wylyczyć. Coby niy ulywiać pokusie wylazowania ze chałpy i na isto przimusić sie do pisaniô, robiół to wszyjsko po sagu i prosiół ku tymu swojigo sużóncego, coby skukôł przed niym côłke, choby i bele jake prziłodziynie. Ale merknijcie ino! Dzisiôj to jes przecamć blank niy do pomyślyniô! Telewizyjô, kómputry, mobilnioki, roztomajte kómputrowe „czaty” i komputrowe zerwisy randkowe, fest iptowate hormije na Facebooku abo na Naszyj Klasie, ku tymu kafyjałtómaty na trzecim sztoku, kamraty zeza szrajbtisza ... Kuknijmy ino wiela elemyntów trza by bóło szibnóńć ze dowólnygo miyjsca kaj sómy, choby i blank sebleczóne do saga, podwiyl nóm sie niy udô yntlich chycić sie za robota. Tu na isto blank niy styknie jedyn, jedziny sużóncy, sam potrza najimać côłkô armijô fachmanów łod przekludzek. I to ino skuli jednego jedzinego słówecka: jutro!
A rzyknijcie mi tak ino prôwdóm, wieluch swôs mô tyż ta przipadłóść, te choróbsko, chocia łó niym niy gôdô ze familijóm i przocielami? Wieluch swôs tyż sztyjc gôdô swojij staryj, swojim dzieckóm: jutro sie za to chyca, jutro to nazicher zbajstluja, jutro to bydzie fertik??? Abo na tyn przikłôd chnet kôżdy chop. Jamruje, wajô, pympcy, tu go boli, tam go żgo, w dupie mu lajerka grô ale ... do dochtora niy pójńdzie ... jutro, jutro na zicher! Cheba, co bydzie pó niygo musiała waleska przijechać.
Ale my, Polôki, Ojropyjcyki sztyjc i jednym ciyngiym poradzymy sie urzinać ze „latynosów” i ze jejich słówecka: „mañana”! I durch nóm sie zdô, co niy ma ło czym gôdać, a kiejby ftosik richtik nôs napasztnół ło to, mogymy zawdy rzyknóńć: Jutro chopie, jutro!
I niy ma sie co dziwać, kiej te wszyske, ftore nami tam na Wiyjskij reskiyrujóm tyż durch i jednym ciyngiym nóm tuplikujóm: ja, bydóm nowe ustawy, bydzie ryforma finansowô, bydzie nóm sie wszyjskim lepszij żyło tela, iże dziepiyro ... JUTRO, JUTRO ludzie ... doczkejcie do JUTRA!