Chop wrôcô po szychcie do dóm i widzi taki ci łobrôzek: piyńciórka ufifranych, umaraszónych dziecek fiksuje, kaspruje, pomiyszkanie wyglóndô choby bez nie przeszłôł powicher, jakesik tórnado. Gracki, bambetle, lónty połozciepowane po côłkij izbie, telewizor wyje na côłki karpyntel, pies harusi choby go ze skóry łobdziyrali, zajtóngi połozwôlane bele kaj... A we kuchyni... lepszij niy gôdać. Jôdło na dylinach, na kachloku i kocherze przichycóne abo i spôlóne gôrki, we ausgusie sztółsy statków i szkorupów, zmaraszóne do imyntu dyliny, łozewrzite dźwiyrze ze kilszranku....
Chop sznupie za swojóm staróm, a kiej jóm znôd, łóna sie go prziliźnie i ze uśmiychym pytô, jak mu dzisiyjszy dziyń śleciôł we robocie. Łón tak zaziyrô na nia i pytô skółczały i blank pogupiôły:
– Jezderkusie! A cóż to tyż sie samtukej przitrefióło?
A jego babeczka na to:
– Wiysz, kôżdydziyń, kiej wrôcôsz ze roboty do dóm, pytôsz sie mie, co jô bez côłki dziyń robióła?
– Ja, ja, ta ci sie pytóm!
Na to ta jego starô:
– Nó, tóż razinku, dzisiôj żech blank nic nie robióła!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl