Rółzczasu myśliwiec, ftory bół na gónie na rubszô gadzina we Africe, zebrôł ze sia na gón swojigo deczko zwiykowanygo psioka. Po fest dugim i stonôrymnym przedziyraniu sie bez krzôki i brzosty, kajsik tak wczaśnym popołedniym , psiok bół już tak usiotany, że legnół sie dlô łoddychniyńciô pod stromym i usnół; cego ani jego pón niy merknół i poszôł ci łón ze kamratami dalszij.
Łorôz tyn pies łocuciół ci sie we nôgłym wymiarkowaniu niybezpiyczyństwa. Badnół wartko naobkoło i baj tyż to ku niymu przimykôł lyjw, ftory wyglóndôł choby go fest morzół głód. We przipływie nôgłyj bojónczki nasz psiôk wartko usiyłowôł znojść jakieś wyjńście ze tyj niyherskij dlô niygo zituacyji. Gibko podpołznół kónszczek dalszij i legnół sie wele srogachnego sztapla kostyrów, leżóncych na ziymi.
Kiej już tyn lyjw bół poblisku, tyn nasz psiôk wrzesknół na côłki karpyntel, choby tak ino sóm do sia:
– Ale to ci bół szmektny lyjw! Chocia jesce móm głód! He, winszowôł bych se, coby samtukej mieć jesce jednego takigo lyjwa!
Tyn lyjw na isto festelnie sie wystrachoł i wartko śmietnół. Ale małupica, ftorô z góry ze stroma to wszyjsko cichtowała, szpekulowała jak by ci sam ta côłko zituacyjô wykorzystać na swój profit, i ku tymu jesce szafnóńć sympatiô lyjwa. Tóż tyż wartko kacła sie za tym lyjwym i wytuplikowała mu côłkô zacha. Na to tyn lyjw rzyko
– Pódź sam symnóm, małupico, fuknij mi na pukel i pójńdymy terôzki wrółz pokustowac sie tym łoszkliwym i yjklowatym kyjtrym!
Nó ale, tyn nasz psiôk już ze daleka przifilowôł wrôcajóncygo lyjwa ze zicniyntóm na jego puklu afóm. Deczko pouwôżôł, doczkôł aże przimyknóm sie łoba ku niymu za tela blisko i głóśno powiadô:
– A kajż tyż to podziywô sie tak dugo ta sakramyncko i łoblazło, pôłno błechów małupica? Śleciało już bez śćwierc godziny jakech jóm poswôł, coby mi jakigosik lyjwa do zjedzyniô znôdła i jakosik jij do terôzka niy widać!*
* Na podstawie tekstu Henryka Gembalskiego
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl