Dwie chopske duszycki, duszycki samtyjszych friców trefiajóm sie kajsik tak... po śmiyrci.
Jedyn pytô drugigo:
– Te! Jakeś zemrził?
– Anó, to bóło ze zimna, ze mrozu. Miarkujesz, chopie, festelnie nskô tymperatura i mój organizmus niy strzinôł. – łodpedzioł tyn istnym, i zarôzki spytôł:
– A ty, chopie, jakeś zemrził?
– Wiysz, jô umar ze ... zadziwiyniô...
– Jakóż to? Ze dziwoty?
– Wrôcóm do chałpy i widza moja starô blank sago we prykolu. Szukóm, zuchtóm wszandy jakigosik chopa, na balkónie, pod tym naszym prykolym, we szranku... niy ma, żôdnego niy ma... Tóż żech sie stopieróńsko zadziwiół, i skuli tego żech... zemrził...
– Łoj, ty gupieloku! Kiejbyś kuknół do kilszranku, to bychmy do terôzka... łoba jesce... żyli!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl