Chińcyk na chorzowskij grubie...

Przilazła mi do palicy jedna tako gryfnô gyszichta, kierôch ciyngiym poradziół drugda łozprawiać miyndzy kamratami, nó i kamratkami. Mie wtynczôs pizło cosik kole dwadzieścia lôt, bółech festelnie wizgyrny, miôłech rôd (ja, ja!) mode dziołchy (i to mi do dzisiej łostało), chocia niy deptali jesce ze sagimi nablami (kiejby fto niy miarkowôł to, to sóm „pępki) i ze ringami we basisku. Do Polski przikludziyli sie Kubańce, Chińczyki i Wietnamce, coby sie u nôs, u naszych fachmanów naumieć fachu i poradzić robić za hajerów, smelcyrzy i takich ci inkszych jesce. I suchejcie! Coby mie sam żôdyn juzaś niy przeciepowôł, co jô inkszych nachmachuja, kopiyruja. Jô już łod bajtla miôł rôd suchać wszyjskich takich szpasowników i wigyjców jak Karlik ze „Kocyndra”, lebo tyn szpasowny sołtys „Kierdziołek” ze „Podwieczorku przi mikrofonie”, i tyż sómech jejich kónski tuplikowoł na swoja gôdka, i fandzolół dalszij, abo we takim kabarycie „Eskulap”, abo przi blanderze, przi fojerze na harcyrskim obozie (gôdali na mie wtynczos Baltazar), abo jesce bele kaj. Nôjbarzij to ale miołech rôd Stanisława Ligonia, Karlika z Kocyndra, kierymu sie zemrziło we marcu piyńćdziesióntego szczwôrtego roku; gynał chnet rok przed mojim Tatulkiym.
Mieli my taki lecy jaki, ajnfachowy radijok (na kierym ale szło i Wolnô Ojropa, i Radio Luksemburg chycić), i kajech usłyszôł, co sam dó nôs, do Polski, na Ślónsk przikludziyli sie te roztomajte Kitajce, Wietnamce i Kubańczyki. Jô sóm miôł na isto gryfnego kamrata Diosa, Kubańca ze Hawany, kiery sztudiyrowôł we Czynstochowie, ale ftorego kamraty, berkmóńske sztifty byli we Bytóniu. A iże i my, samtyjsze Ślónzôki, i Kubańce mieli radzi fajrować, i ku tymu – jak to mode, i niy ino, ludzie – słepać, tóż tyż mocka my tyj łopary wysłepali do kupy (możno ło tym inkszym razym?). Nó, i napoczło sie!
Sto pierónów Ojgyn – miyszkôsz sam, i twoje łojce tyż tela lôt, a ty blank nic niy miarkujesz ło tych kitajcach. Przeca musisz chocia jedne takigo żółtoka kajsik trefić, i – kiejby sie dało – cosik śnim połozprawiać, pra? Nó, ino beztóż, coby go wybadać, po jakiego pieróna sie sam przikludziół?
Wielach niy medikowoł i poszołech do takigo mojigo kamrata Hajny Kośmidra (kiery pora lôt we Chinach bół i poradziół po ichniymu gôdać).
– Rzyknij mi ino Hajna – rzóndza ci ku niymu – jak idzie sie ze takim Kitajcym lebo Wietnamcym pogôdać?
– Wiysz Ojgyn, cosik mi sie zdô, iże ino po chińskiymu – gôdô tyn mój kamrat.
– Padosz, iże po chińsku? Telach to tyż żech miarkowoł ino... chopie, blank niy poradza. Prziszołech do cia, cobyś mie możno Hajnuś ździebko naumiôł!
– Dobra! – gôdô tym mój kamrat Kośmider. – Możno za jakiesik trzi śćwierci roka bydziesz już tak gôdôł, coby cie te kitajce poradziyli spokopić. Tela jô ci moga snochwić.
– Do dioska ze takim snochwianiym – takech sie pomyślôł – kiej jô już terôzki, tu we listopadzie musza sie śniymi na zicher pogôdać.
Nale, inkszyj dorady niy bóło. Tak sie miarkuja, kiejech sam sie już ku niymu przikwanckoł, to niech niy bydzie to po darymnicy. Nó, i tyż zarôzki wziónech sie do uczyniô. I moga ino tela pedzieć, coch sie naumiôł mocka słówecek takich jak te:
„Ciang” – „bang” – „kaj” – cióng” „fu” – „hung” – „ping” – „póng” i jesce ze pôradziysiónt inkszych. Tela, co jô blank ci niy spamiyntôł, co to tak na isto mô po kitajku znacyć? Tyn mój kamrat mi ino tela wyeklerowôł, co te wszyjskie słówecka mogóm blank co inkszego geldować. I tak kôżde take „ciang”, „bank”, „kaj”, „fu”, to moge być wytuplikowane na: taszlampa, haka, krowa, ciele lebo gorzôła abo łopara. Coch sie naumiôł, to moje, i podeptołech na ta naszô gruba we Chorzowie posznupać za tymi żółtokami, coby sie śniymi gynał pogôdać. Prziszołech na naszô „Grofka”, kaj tyż jedyn mój ujek dôwno tymu nazôd fedrowôł. Sjechołech sie szolóm na dół i pytóm ci sie jednego hajera, kieregoch jesce boczół ze naszyj Pudlerskij ulicy:
– Te, Johan, mogesz mi pedzieć kaj sam u wôs na dole robióm te ci take roztomajte Chińczyki lebo Wietnamce?
– A jakie to juzaś Chińczyki? – niy poradzi sie nadziwować Johan.
– Nó, tóż jak to jes? Niy ma sam żôdnygo żółtego berkmóna?
– Padosz Ojgyn żółtego? Doczkej ino, doczkej, jedyn sam taki bół.
– Dzisz go, a jô za takim sam sznupia. Kciôłbych sie śniym pogôdać. A kaj łón robi, kaj jô go znejda?
– A dyć mogesz sie Ojgyn pójńść ku niymu. Łón robi na szpóngu, na szczwôrtym łoddziyle, a wylazuje na szachcie kole Pnioków, na „Marynie”, abo możno i tyż przi „Wyzwolyniu”....
– Dziynki ci Johan. Rzyknij mi ino jak móm sie nôjprzodzij do niygo łodezwać?
– Jak? Blank ajnfach. Przijńdziesz ku niymu Ojgyn i rzykniesz: „Serwus Jółzel, ty stary lebrze, jako tyż ci terôzki leci”.
– A dyć niy gôdej Johan. Za bôlek mie ciśniesz abo co? Przeca gôdôłeś, co to jes kitajec, znacy żółtok.
– E tam, Ojgyn. Fandzolisz i tela. Rzóndziółech, co łón jes żółty, ale to ino skuli tego, co sie naćkoł fetownym jôdłym, nasłepôł sie zimnego piwa i dostôł ...
– Morzisko? – padóm na to.
– Nie... ino żółtyj niymocy, żółtaczki!
Spierónowôłech Johana, ale na psinco mi to sie zdało. Niy dôłech sie za bôlek ciś i takech sie pomedikowôł, co musza tych Kitajców, tyż żółtoków wytrzóńść, znojść, choby sie łóne i do mysij dziury skukali. Niy przijńdzie mi to z biydóm, bo przeca tyn mój kamrat gôdôł, co sam jich jes sam u nôs kajsik kole dwacet tysiyncy. Poszołech tyż do inkszych kolónów, do inkszych łoddziałów. Deptóm tak bele kaj, tómpia ze jednego filôra do drugigo, kukóm i gawca sie wszandy, ale żôdnego żółtego niy poradza uwidzieć ...
Łorôz, na łostatek podfuknółech ze uciychy. Bo kiejech sie wrół we taki jedyn nowy gónek, usłyszôłech, jak sie ftosik tam drzi sie choby go ftosik ze skóry łodziyroł:
– Kaj ... kaj... kaj... le... le...
– Ło sto pierónów! Móm yntlich tego kitajca, tego Chińczyka. – Łozdar żech sie tyż na côłki karpyntel – ciang, ciand, bang fu, kaj, kaj, fu, fu ...
I takech na jedyn rółz pedziołech wszyjsko, co mie tyn kamrat Kośmider naumiôł. A tyn gizd mi na to, kajsik tak ze łostatka tyj sztreki:
– Kaj ... kaj... le... le... lejziesz, ty giździe zatracóny, ty bezkurcyjo. Niy... niy ...e... niy ... widzisz, co sam mi śleciała fajfka? Cióng ... ció... óng sam ty cielepo blank usmolóno ... bo kiej jô cie gi.. gich...na bez pychol, to zarôzki sie..ee.. łopamiyn.. tôsz i ło.. łoboczysz kaj kwaśne mlyko, kaj ... kiszka rośnie a niy ło... boczysz... czysz żôdnego Chińcyka!
Nó, niy doczkołech kiej łón mie prasknie bez tyn pychol, alech pitoł, choby mie psiok łod naszego weteryniorza Pelki góniół. Winszowôłech sie ino jedne, coby tak fasnóńć, coby łapnóńć tego klyciorza, tego pierdoły, kiery sam u nôs fandzoloł ło tych Kubańcach i Chińczykach sam u nôs na Ślónsku.
I możno bych tego Johana przidziyrżół festelnie dlô tego berkmóna, kiery sie tak jakosik gryfnie we gôdce sztopowoł, znacy, jónkôł sie a kierego jô wzión se za Chińczyka. I niech by ci go tam pierónym gichnół bez ta rzić jejigo hercówóm.