Ważniyjsze łod roboty ...

Nó, możno niy terôzki, ale bez lato niy zwóniymy do żôdnego. Mogymy być zmiyrne, spokojne, iże łodbiere telefółn autómatyczno sekrytarka. Wszyjske kasjik sie wykludziyli. Ino jô we pojstrzodku lata siedza we biórze. Mianujóm mie Ojgyn i jeżech na isto takim „pracoholikiym”.
We atmósfyrze, jakô terôzki panuje, powiniynech czuć sie na isto kómfortowo. Wrółz ze krizóm światowóm wróciyli sie nazôd sztichworty ło takij potrzybie ućciwóści i wółaniô, coby łograniczóne zasoby (foranty) przekiyrówać we stróna ludzi festnie robotnych, tych, ftorzi na to richtik zasugujóm. Niymocne, ftore bieróm zasiyłki społyczne mógli by chycić te swoje kryki i sztartnóńć do jakisik roboty, juzaś tych niystarownych „menagerów”, forwalterów przinoleżi przeznaczyć na abszus, na łodstrzał a do piyrszyj raji przi robocie łobsztalować wywołanych jesce za „kómuny” ruskich „stachanowców”. Ze takigo ci juzaś ekonómicznygo zglóndu te argómynta mogóm sie wykôzać g’rzeczy abo i blank niy – niy ło to sie przecamć sam rozłajzi. Idzie samtukej spomiarkować jakisik łoszkliwie „purytański” klang. Muszymy gnypić, hajrować i bakać eli jakisik motorek, coby wydolić ze tym „deficytym”.
Czamu jô móm dać robotnyj rapitółzie swoje żywobycie na żabiok? – pytôł kiejsik poyta Philip Larkin we 1955r, przitłóczóny gyhaltym brifkastli. Ale tyn poyta twórzół we czasach, kiej wiynkszóścióm ludzie wiyrzyli we prziszłóść do łostatka zautomatyzowanô, we ftoryj u nôs we werku pokôżóm sie japónerske robotery, a nasz gówny próblym spolygôł bydzie na zagospodarzyniu tyj na isto łogrómnucnyj ilóści frajnego czasu. Zgłoba i turbacyjô pokôzała sie blank niy na czasie. Ku tymu narodzióło sie jesce kajsik na tôrgu widzyni i skludzało sie do wiary w to, iże robota i sprawiydliwy gyhalt, to nôjważniyjszy elymynt naszyj tóżsamóści. Procne kamanie stało ci sie świadyctwym naszygo łobywatylstwa.
We takij móndryj ksiónżce „Bugs Britannica” take dwa istne: Peter Marren i Richard Mabey przipóminali nóm, co niypokoje skuplowane z tym, czy aby na zicher zajimómy sie czymsik pożytecznym, to jedna ze tajli naszyj, niy ino polskij łobyczajówóści i tradycyji. Możebne, iże nôjrychlyjszym przikłôdym jes bôjka Ezopa ło hopafedlu i amajzie. Tyn hopafedel poradzi przetrôwić côłke lato na zgniylstwie, nałónczôs kiej amajza gzuje i karusi, coby ci naszprajchować, nasztaplować srogi forant na zima. I kiej już przilazuje ta zima, tyn hopafedel kipnie ze głódu. Amajza ani myśli, coby go retówać. A mie sie barzij podobô wersyjô Richarda Lovelace’a: tyn poyta, ftory pisôł bez wojna dómowô we XVII wiyku łobyrtnół zituacjô. To amajza wylazła na świyntoszkowatygo sztywniôka, ftory niy poradziół ze fantazyjóm przetyrmanić tego, co tak procnie sztaplowôł. Lovelace’owi, a i mie tyż, pewnikiym spodobôłby sie łodcinek „Mappet Show” we ftorym amajza ze bôjki Ezopa łostowô łozdeptanô, a hopafedel wykludzô sie na zima kajsik na gorko Florida sztramskim autokiym. Problym juzaś ze tóm côłkóm robotóm spolygô na tym, iże ta diosecko robota nigdy sie niy skóńczy, nigdy niy mô fajrant. Światym reskiyrujóm pijóndze i nigdy niy sióngnymy takigo piyntrza, deki przi kieryj rzyknymy: STYKNIE! Rynek krajzuje we niyskóńczóność i do usranyj śmiyrci dómôgô sie wiyncyj. I na isto idzie côłke życie przetrôwić na bakaniu we góniyniu, ściganiu za tymi jakimiś ulótnymi, absztrakcyjnymi pojyńcióma i moc wysztudiyrowanymi idyjami.
Na przecam, robota to jes dobrô rzec, a róncz kóniycznô. Dziynka nij my niy głódujymy, we przidajny sztrich używómy swojã energiô, znejdujymy przocieli i stôwómy sie człónkóma jakijsik społycznóści. Ale juzaś autory ksiónżek z dziydziny bijologiji miynióm, iże postrzygani roboty jako zynsu życiô to takô jakosik metafizycznô bajdewka cowieka; takô teoryjô niy znejduje łoparcia we bijologiji. Zabawa, niy zaś robota, bakanie, wydôwô sie jóndrym życiô na ziymi. Elefanty same łod sia przewrôcajóm, łobôlajóm stromy, pingwiny ci sjyżdżajóm na basiskach ze lodowca, ptôki ścigajóm sie we flugu abo ściepujóm i chytajóm w lufcie kónszczyczki drywna, żurawie podskôkujóm wrółz jak tancyrze, a te nasze samtyjsze gołymbie srajóm ludzióm na gowa. Ja, ja dlô uciychy ino. Kiej przelazujecie pod drótami, abo pod jakimi fynsterbretami na kierych siedzóm gołymbie, zawdy jakisik ptôk wóm nasrô na gowa.
Nałónczôs kiej nowe, surowe regle fóngowaniô świata kôżóm nóm wszyjskimu nadać wert, zabawa łostôwô wzocnô razinku beztóż, iże niy mô blank żôdnego cylu. Jes knifym radowaniô sie życiym, bo życie to wszyjsko, co na isto mómy. Zabawa jes ku tymu za darmo dlô wszyjskich i jes ci w tym jakosik równowôga: zabawa nic niy gelduje i niy żóndô w miesto nicego. Jes takim prima zort modelym życiô przi niywielich zasobach. Richard Lovelase we swojij odzie do hopafedla pisze, iże sómy pijynżniyjsze niźli króle, bo tym, kierymi nicego niy potrza, ło nic tyż niy musi pytać, ło nic niy musi fechtować.
Na poczóntku krizy finansowyj na krótko pojawióła sie szanza, iże zwekslujymy deczko nasze „priorytety” i barzij napocznymy wôżyć se te aszpekty życiô, kiere – jak zabawa, kamractwo i frajny czas – niy dajóm sie przedstawić po supkach i krziwych wzróstu. Ale amajzy snowa sztartli do boju, wszyjske łóne złówróżbni przepówiadajóm, iże hopafedle umrzóm we nyndzy. A jô blank ci niy móm rôd takigo pozbawiónygo uciychy życiô, przi kierym to sztyjc muszymy wzajym se udowôdniać, iże sprawujymy w pigóły, krojset użytnij roboty. Możebne, iżech sóm jes takóm amajzóm, ale we mojim syrcu jes jesce plac dlô tych ... hopafedli. Możebnie, co jejich niystarowne dnioszki sóm już porachowane, możebnie, co padnóm łod sieki wszelijakich tniyńć rzóndowych. Ale do tego łoka mrziku jô móm nôdziyja, iże wszyjske łóne bydóm bez wymiarkowaniô sprowki radować sie słodkim latowym zgniylstwym na feryjach. Robota blank niy ma cwekym, zynsym życiô. Uwiyrzcie mi wszyjske amajzy!
A wy, moje roztomiyłe czytelniki (suchocze), uwiyrziliście mi w to wszyjsko, coch sam nałozprawiôł? Pewnikiym niy, bo to na isto blank niy ma prôwda. Jô to ino sam połozprawiôł za jednym ynglickim móndrokiym, ftory sie Joe Moran mianowôł, i tela!