Barcylóna i Antoni Gaudi....

Barcylóna, galantne miasto we kierym bylichmy zarôzki po Olympiadzie, jesce we wrzyśniu gynał dwadzieścia lôt tymu nazôd. Szłoby sam mocka rzóndzić, berać ło tym miyście, ale jôch kciôł dzisiôj ino ło jednym budónku sam pedzieć. Jes to taki srogachny kościół, kiery niyftorzi mianujóm katyjdróm, chocia tak po prôwdzie jes ci to bazylika, pod wezwaniym Świętej Rodziny, po ichniymu – Sagrada Familia. Stawiôł go (jóm) jedyn moc wywołany na côłkim świycie bałmajster Antonio Plàcid Guillem-Cornet, ale na côłkim świycie wszyjskie terôzki wiedzóm, co to jes Antoni Gaudi. Napoczli ci tyn moc wieli kościół, ta pokutnô bazylika stôwiać jesce we dziewiytnôstym wiyku, we 1882 roku, tela, co jón sie budowaniô tego kościoła tyn côłki Gaudi rok niyskorzij. Kôżdy, fto sie przikludzi do tyj Barcylóny musi uwidzieć nôjważniyjsze, co jes we tym ci kościele, jego wiyże. Jes jich: śtyry srogie i kielanôście myńszych. Te śtyry sóm sto myjtrów wysoke i idzie wlyjźć aż na wiyrch po śtyrystuch słodach. Juzaś te myńsze mieli pokazować, zimbolizjyrować dwanostuch apostli, aletak prôwdóm ździebko sóm łóne podane na dziurkate cigary abo flostry miodu. I kuknijcie sie ino. Tyn ci kościół durch i jednym ciyngiym jesce we stôwianiu, jesce niy ma zbyte, chocia śleciało już gynał sto trzidziyści lôt łod napoczniyńciô. A fajrantu jesce blank, ale to blank niy idzie sie spodzioć. Jak nóm wtynczôs prawióła jedna szykownô frelka ze jejich muzyjóm przi tyj bazylice, stôwiani jij zetwo jesce aby za trzidziyści-śtyrdziyści pôrã lôt. Tak po prôwdzie jes ci to – jak móndroki gôdajóm – deus ex machina, fenómyn tego katalóńskigo bałmajstra Guido. Te śtyry sroge turmy byli już fertich kajś we 1920 r szejść lôt niyskorzij, tyn bałmajster niyszczyśnie zatrzas sie, skipnół sie pod taki ichni „omnibus”. Jô tyż możno ździebko wiyncyj niźli zawdy rzóndza ło tym kościyle, ale to skuli tego, co idyja stôwianiô tego kościoła wyjńszła łod szumnygo „Stowarzyszynia Wielbicieli Świyntygo Józefa” (musza sie tyż jakosik przed kolyndóm mojimu farorzowi ze „Józefki” przichlybić).
Mocka ci tyn bałmajster i rzyźbiorz we tyj bazylice zrobiół. Napocznół fyrnożyć przi tyj bazylice już we 1883 roku tela, co do wypraskniyńciô piyrszyj wojny światowyj wiela niy napochoł, blank sie niy certolół. Dziepiyro na łostatek 1914 roka jón sie na prawie roboty, poświynciół sie blank tyj bazylice. Wypokopiół trzi sroge fasady: Wiary, Nôdziyji i Miyłości. Nôjważniyjsze sóm ale : Fasada Mynki Pańskij, i postwióno naprociw Fasady Narodzyniô Pańskigo. Stawiôł ci Antonio tyż i inksze budónki, i to na côłkim świycie. We Barcylónie nôjbarzij wywołanym jes nôjwiynksze stawiynie Gaudiego – Casa Mila. My sie jóm ze mojóm Elzóm gynał łobejzdrzili, bo ci łóna na isto niy mô żôdnyj, ale to richtich żôdnyj... eki. Jes blank łobłónczastô, balkóny sóm podane na take ci morske waserflance, pomiyszkania przipóminajóm jakiesik hyjle, a côłkô fasada tego budónku wyglóndo nikej pierónym srogô meduza, ftorô weluje sie, weluje.... Spómnieć jesce sam musza, co ta Fasada Mynki Pańskij rzezôł we kamiyniu inkszy chop: Josep Maria Subirachs. Wiycie, roztomajcie sie ło tym Antóniku Guido gôdało. Co łón jes jancykryst abo i atyista. Ale jedne jes iste, kôżdydziyń na fajrant ło siódmyj na łodwieczerz, szoł do kościółka San Felipe Neri kole tyj stôwianyj bazyliki na mszô. I tam, we tym kościółecku idzie tyż nojść jedyn landszaft, malónek łod Joana Llimony, na kierym lakowany jes ci jedyn kapelónek, kiery mô ci fresa samygo Guido. Robiół tak na isto prawie przi stôwianiu tego kościoła Antonio côłkie dwanôście lôt kożdydziyń, aże do tyj tragedyji 10 czyrwca 1926 roku. Jesce sam ino musza dopedzieć, co we 1992 roku napocznół sie procys beatyfikacyjny tego kunstlera, a juzaś rok 2002 (miôłby gyburstak – pizło by mu 150) łogłosiyli Miyndzynarodowym Rokiym Gaudiego.