Ale, ale... terôzki jes taki czôs, kiej we niyftorych familijach ludzie sie już fest rychtujóm ku piyrszyj kómuniji dziecek. I wiecie, co żech sam kiejsik we naszyj telewizyji łoboczół? Anó, kiejsik to taki bajtel dostôwôł łod krzesnych koło, taki buksiok (a gôdało sie tyż dôwnij co te, kiere majóm kómunijne zygôrki, to sóm na isto... kómunisty!). Niyskorzij dôwali dzieckóm knipsaparat a terôzki to już niy ma gyszynku bez kómputra. I to ci juzaś niy tak blank jes prôwda. Terôzki, sam u nôs we Polsce (miarkuja, iże niy wszyjske jesce blank pogupieli) to tym dzieckóm, ftore majóm take srogie i styrcónce dakle, robi sie takô łoperacyjô plastycnô. Ludzie! Przeca to idzie ło filip przijńść! Chocia, bo jô wiym? Jakech wyczytôł we takim cajtóngu „Die Zeit”, bezmać we Hamerice to już dziołchóm szesnôście lôt starym bajstlujóm nowe silikonowe cycki, a zarôzki po urodzyniu dziołszkóm fónduje sie u dochtora pôłniyjsze wôrgi, coby szło kiejsik wiyncyj lipynsztiftu nafolować na nie. I tak sie medikuja (za tym cajtóngiym), iże kiej kiejsik łodkopióm za dwiesta lôt ichnie archyjologi te nasze terôźnie dziołchy, to na isto rzyknóm, co my byli jakiesik ci take plymia, kierych żôdno cywilizacjô niy miarkowała. Nale, to już jes starość ino tych, kiere bydóm sam gospodarzić za te dwiesta-trzista lôt; niy ma sie cym terôzki trôpić, pra?
Trefiółech ci bół kiesjik, pôrã lôt tymu nazôd, na „Ślónskich Godach” jednego srogigo angyjbra, kiery zawdy sie festelnie poradziół asić, i ftory wtynczôs pedziôł mi bół tak:
– Wiycie, panie Ojgyn ... jo móm buksiok, zygarek szwajcarski.... widzicie? JA, widzicie?
– A jô móm za to... czas! – drzistnółech ci mu nazôd!
Knajpa, szynk (a miôłech sam ło tym niy gôdać!). Wlazuje Bercik łod Majzlinyj i rycy na côłki karpyntel:
– Ftoś sam zapodziôł takô rola stozłotowych betków zabindowanych gryfnóm modróm szlajfóm?
– Jezderkusie! To jô! To jô! – rycy glacaty Antek.
– Nó, tóż jô znod ta waszô gryfnô modrô szlajfka! – gôdô Bercik.
Bo Wiycie! Trza sie tyż terôzki ździebko polachać, pochichrać, bo inakszij cowiek by ło filip prziszôł, i jesce by go niyskorzij kajsik do lazarytu dlô niymocnych na rozumie, do Rybnika lebo Toszka zakludziyli. A wice, lachanie, chichranie sie poradzóm mocka dobrygo zbajstlować i nôjgorszy rankor, żôl i utropa przewekslować na lepszyjsze. Dejcie pozór na taki możno wic!
– Panie dochtorze, mie ci ciyngiym pierónym boli gowa – pado Ecik.
– To pewnikiym słepiecie za tela gorzôły. – pado dochtór.
– A kaj tam, jô blank gorzôły niy tintóm... jô niy ciyrpia gorzôły.
– Nó, tóż pewnikiym festelnie kurzicie cygarety.
– A dyć kaj tam! Jô w życiy niy zakurzół żôdnyj cygarety, niy móm rôd tabaki.
– Nó, tóż możno idziecie za niyskoro we wieczór spać i jesce wyrobiôcie ze staróm po pierzinóm.
– A dyć jô jes samotny i już ło dziesióntyj nynóm choby śpikol po kómpaniu.
– Cosik mi sie widzi – rzóńdzi ze jankorym dochtór – iże tym tuplym waszô „aureola” jes wóm pewnikiym za knap, i we palica wôs ciśnie!!!
To ino skuli tych wszyjskich terozki tam na Wiejskij, kierzy sóm barzij papiyskie niźli Papiyż, a kiere terôzki dziepiyro sie wadzóm, hatruszóm, bo kôżdy śnich wiy lepszij, co tyż tyn nasz Łojciec Świynty pedzioł, lebo kciôł pedzieć. Kôżdy tyż lepszij miarkuje fto, kiej i kaj łozprasknół tyn prezidyncki fliger i kiej na łostatku napocznie sie ta wojna ze ruskimi. Nó ale, to wiycie, to same miarkujecie, i kôżdy dziyń we telewizyji mogecie łobejrzeć. Cheba, co gawcycie na roztomajte „dupelindy” znacy braziliskie filmy, kiere miała kiejsik pierónym rada moja Elza i beztóż politykóm sie niy tropi, i niy trôpióła.
A kiejsik ci ta moja Haźbiytka zaszperowała na sztrece, na hulicy Majzlino łod Bercika i pytô ci sie jóm tak:
– Kosmalino, a jaki to wasz chop mô fach?
– Anó, mój chop jes wynôlazcóm! – pado moja Elza.
– Niy gôdejcie? A co łón ci takigo już wynôlôz, wypokopiół?
– Kôżdy dziyń inkszy grónt, coby niyskorzij przilazować nazôd do chałpy!
A terôzki jesce jedna gryfnô sztrofka, kierô napisôł ci kiejsik bół – dejcie se pozór – Henryk Sienkiewicz:
„I dziwię się tylko, że kwiaty
Pod twymi stopami nie rosną,
Ty złoty mój ptaku skrzydlaty,
Ty maju, ty raju, ty wiosno!”
A bocza jesce jak za bajtla, kiej prziszôł już tyn gryfnisty môj, owiek przi piyrszym ciepłym dyszczu tyrôł po bosoku, wlazowôł ze uciychóm do kôżdyj jarugi, do kôżdyj kałuży, chocia jesce niy miarkowôł, nie naumiôł sie takich sztrofek, choby ino tego Leopolda Staffa:
„Słońce świeci, deszczyk pada,
Czarownica się podkrada.
Chodźcie, chodźcie prędzej dzieci!
Z nieba złoty deszczyk leci.
Maj na ziemi! Deszcz o wiośnie
Kogo zmoczy, ten urośnie.”
Nó, tóż możno jesce blank na łostatek jedyn, niy za tela szpasowny, wic:
Rółczasu jedyn łojciec, ftory miôł piyńciórka dziecek wygrôł ci ma jakisik loteryji fajnisto gracka. Prziszôł do dóm, zawołôł swoje dziecioki i spytôł sie jich, kiere tyż to na isto miało by erbnóńć tyn gyszynk:
– Fto jes nôjbarzij usuchliwy? – spytôł przodzij.
– Fto nigdy niy gymbuje mamulce?
– Fto robi wszyjsko, co mamulka kôże?
Na to piyńć dzieckowych głósików łodpedziało wrółz:
– Dobra, tatulku, dobra, mogesz se tatulku mogesz wzióńć dlô sia ta gracka!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl