Przigody gazdy Strzelcyka

Dziôło sie to za pierónym starego piyrwyj, jesce mocka przed drugóm wojnómi kajsik we górach kole Skoczowa. Gazda Lojzik Strzelcyk, ftory miôł ci chałupa wele lasa, jes bity rabsik. Wlazłó mu do palice, iże swojimu ółberfesztrowi, kiery go miôł we podejzdrzałości raubszkowaniô i tymu tyż, co go stopieróńsko wachowôł, przeca pómści. Miôł łón ci piyknô zegródka przi chałupie, a driny piykne jabłónki i inksze szczepki, kiere na zimã zawdy wôpniół abo tyż słómóm wiklowôł. Wszyjsko to ale bół darymny futer, bo hazoki bez zima festelnie mu szkłódziyli, strómki mu do żywygo łobgryzali.
– Doczkejcie wy uchole lagramyncke – rzóndziół Strzelcyk – jesce jô wóm dóm do chycu gizdy diosecke!
I nastawiôł łoka, szlingi i żelazła, kôżde rano kieregoś tam uszola łoszkliwca łapnół a jejigo starô Marijka zaś upiykła i szmektnie go wrółz wećkali.
Óberfeszter Hajna Kurzinoga dziwowôł sie, iże kôżdydziyń jes ci tych hazoków mynij we lesie a chnetki mô być srogi gón, bo mu to już łoznôjmiyli panoczki ze zómku. Umiyniół se być łod terôzka na wasze i tego raubszyka napasować, i za kôżdô cyna łapnóńć. We wieczór zadekowôł sie kole łobyjńściô Strzelcyka, bo za piyrsze miôł ci pasowny ausblik na las, a za druge, bydzie miarkowôł, co tyż tyn Lojzik robi, a możno ...?
Niydugo doczkôl, a tu gazda wylazuje ze siyni na gónek i smycy – mie nic tobie nic – ze sia drzewiannô kónewka a driny warzóny ćwikel (bo tyn ćwikel, kwak tyn ółbergojny chnetki wywóniôł) a we kabzi juzaś miôł ci Alojz łoka.
– Acha! – prawi se sóm do sia po cichuśku Hajna Kurzinoga i corôzki barzij prziciskô sie ku rubymu stromowi. – Doczkej łochyntolu, terôzki dziepiyro dóm se na cia pozór!
Strzelcyk przityknół kónewka prawie ku dziurze we płocie a szlinga łoka juzaś do nôjpiykniyjszygo szczepka fachmôńsko prziprzóngnół.
– Dobra! Ino tak dalszij giździe diosecki – pomedikowôł ółbefeszter Hajna – jużcić cie na poła móm!
Alojz po tyj robocie wlôz nazôd do izby, zgasiół mziczka na nachtiszlu, prasknół pod pierzina a za łoka mrzik chyrcôł jak nôjynty do samiuśkigo rozwidnioka. Ło szaroku pozganiôł dziywki, sztreknół sie, wstôł, podziwôł sie do łokna i ... Pónbóczku kany!
Hazok targô sie i namogô sie jakosik ze kónewki gówsko wywlyknóńć, a drugi juzaś mycek na łoczku sie nacióngo, przewrôcô aż źle bóło.
– Nale, toć ci dzisiej móm ale mazel – pomyślôł i wartko pogzuł do zegrody direkt ku kónywce i zgibô sie po hazoka.
Z nôgła jak blic fuknół ku niymu ółberfeszter Kurzinoga, łabas go za szkrawitel i wrzysknół:
– Ty stopieróński hóncwocie i nicpoto, to ty mi giździe sakramyncki hazoki ze lasa plyndrujesz?
Alojza choby tysiónc woltów sztrómu praskło, zblôd jak babskô zopaska, ale ci jesce wymamrôł:
– Witóm piyknie, panie Ółber! Na tóż dobrze, coście sóm świadkym mo-mo-jij krziwdy!
– Łoż ty stopieróńskô stynkało, to ty jesce symie bydziesz rżnół gupka i robiół kiepa? – nabańturzół sie festelnie Kurzinoga.
– Nale, kajtyż tam, panie ółber, szczyrô prôwda i tela!
Chnet tyż chytô mucka za szłapy, biere do rynki lôga i piere tego uszoka wiela wlejzie i ku tymu rzóndzi:
– A môsz tu ty diosecki gizdóniu i barabo za to coś mi ze kómory te puczóne kwaki posute łosuciym wećkôł a rzyknij tyż tam jesce tym swojim kamratóm iżeś źle poszôł i za nich.
– A tyn drugi spaśny hazok, co ci juzaś zbajstlowôł, spoczoł? – mrónknół pod fusiskiym ciykôw Hajna Kurzinoga.
– Za-za-rô-zin-zinku, za-za-rô-zin-zinku, panie Ółbefeszter! – i wrzescy ku stromowi kaj już napoła niyżywy mucek jesce przebiyrôł pyndalami. Łapnół ci do lewyj rynki kopyść i mele uszoka aże szkóciny we lufcie furgajóm.
– Ty marcho diosecko! A môsz, môsz juzaś za te łobgryzanie mojich szczepków we zegrodzie! Tu môsz juzaś za te połómane bałmszulce i piere hazoka aże Hajnie, ółberfeszterowi płaczki ze wyblyscónych ślypiów bezmała bystrzina kopiyrujóm.
– Strzelcyku, Lojziku roztomiyły – gôdô już łagódnij Kurzinoga – a puście już tego boroka hazoka, bo kiej go bydziecie dalszij tak prać, to juzaś byda miôł ło jednygo mycka we lesie mynij!
Lojzik Strzelcyk lachnół sie tak ino pod fusiskym i prawi:
– Nó, dobra, panie ółber, alech jô przeca gôdôł, co dobrze sie stanyłó, iżeście sóm świôdkym, jake łogrómnucne urwy mie te uszole narobióm we zegrodzie, a jesce ku tymu niyftorzi mie podyjzdrzywajóm za raubszyka, a to sie blank niy niychóm!
– Lojziku, niychcie to wszyjsko, łostôwcie to wszyjsko na boku! A jô prawiã wóm, co łod dzisiôj wóm wżdycki wszyjske urwy zapłacã, wyglajchuja, ale dejcie już świynty pokój mojim hazokóm!
Nó, tóż Strzelcyk miôł terôzki już na isto wygrane, ale blyskło mu do palicy, co tyż jejigo baba na to rzyknie?
– Nó, tóż jak Lojziku, przirzykniycie, co niy bydziecie tych hazoków trôpić?
– Dobra, panie Kurzinoga, jô, jô jes moc kóntyntny i łobiycuja ... ale pod warónkiym, iże bydzie wszyjsko tak, jakeście mi to prawiyli.
– Dobra, tak bydzie – łodpedziôł ółberfeszter.
I rozyjńszli sie kôżdy we swoja stróna. Ółberfeszter Kurzinoga klón po dródze jak fórmón na to, iże go taki raubszyk wyranżyrowôł jak smarkatego synka, a Lojzik Strzelcyk zaciyrôł grace, iże wyzwyrtôł ółbra Kurzinogi. Miôł ci ale festelnego stracha pedzieć to wszyjsko swojij babeczce, bo łóna jak wdycki niy bóła we nicym spokójnô, a tym tuplym jesce, bo już łod prziwykniyńciô niy poradzi sie łobyjńść we niydziela bez pieczónki ze uchola. Niy miôł ci Lojzik i to zazłe, bo z dóma jejigo babie bóło Zając, nó a miała za chopa strzelcoka tak iże szkrabka i smacysko zawdy bóło.