Borg, pożyczka....

Rółzczasu jednymu starymu Indijanerowi potrza bóło borgnóńć sie 500 dularów. Poszoł tóż tyż tyn istny do swojigo banku kaj bankiyrz wycióng srogi formulôrz, takô deklaracyjô i napocznół zadôwać roztomajte pytani:
– Na có wóm panoczku potrza tych pijyndzy?
– Anó, na rajza do miasta, coby skalić wszyjsko to coch wykopôł ze mojij ziymi. – łodpedziôł Indijaner.
– A jaki byście forszlagowali fant za te pijóndze? – pytô dalszij bankiyrz.
– Nó, niy miarkuja za tela, co to jes tyn fant – łodpedziôł Indijaner.
– To jes, wiedzóm łóni, cosik wertownego, co umożni zapłacić wert tego borgu, kiejbyście panoczku niy poradziyli tego borgu spłacić... Móżno môcie jakiesik autoki?
– Móm starucny autok ze 1950 roka.
Bankiyrz ino pokryńciół gowóm i dalszij pytô:
– A możno môcie panoczku jakosik gadzina w dóma?
– Móm kónia...
– Nó, moge być – pedziôł bankiyrz i prziznôł tyn borg pod fant tego kónia Pôra tydni niyskorzij tyn stary Indijaner juzaś prziszôł do banku. Wyción côłkô rolka rubych pijyndzy, łodrachowôł 500 dularów i przinôleżne cinze...
– Tu môcie panoczku pijóndze, ftorech wzión na borg! – pedziôł ze rułóm tyn stary Indijaner.
– A co panoczku zamiyrzôcie zrobić ze resztóm waszych pijyndzy? – pytô sie fałesznie tyn bankiyrz.
– Anó, wrajzić je nazôd do kabzy. – łodpedziôł tyn istny.
– A możno kcielibyście je wrajzić te pijóndze „na depozyt” we naszym banku? Ja? A my sie sam bydymy już dobrze ło te wasze pijóndze tropić, bydymy stôć łó nie, bydymy je dlô wôs wachować, a kiej bydzie jich wóm, panoczku, potrza, to je zarôzki wypłacymy...
Tyn stary Indijaner, podrôpô sie po łebie, duknół sie, ugibôł sie ku bankiyrzowi, kuknół ci tak na niygo podyjzdrzliwie i spytôł:
– A jaki wy mi panoczku forszlagujecie fant, jaki ZASTAW?