Dzioboł PRL-u

Ida kejsik jak zawdy ło szaroku, znacy sie kole dwanôstyj we połednie do kaczmy a sam łorôz napasztnół mie jedyn chop ... zdôł mi sie znajómy ... chocia ... nie tak do łostatka ...
– Sergust Ojgyn!
A jednak mi sie niy zdôwało ...
– Witej Jorg! Co tam u cia? – pytóm sie go i wartko próbuja sie spómnieć kiej tyż to widzielichmy sie łostatnio.
Ja, sztudyrowali my do kupy ze jesce dwióma kamratami we Glywicach na politechnice tela, co te kamracty dôwno tymu pitli do dôwniyjszego EF-u a ino jô łostoł sam we mojim hajmacie (łóni bezmać tyż wykludziyli sie do jejich hajmatu, tela ino, co sie łóniym spómnieli kiej ino roztomajtym takim miglanców łozewrzili granica do Miymiec).
Wlejźli my rajn do mojigo szynku, łón łobsztalowôł po zajdlu biyru i po sznapsie (jô, jak zawdy przi Miymcach ze łodzysku musiôłech zabulić za tyn łobsztalónek) i tyn mój kamrat, Jorg napocznół łozprawiać.
– Wiysz Ojgyn, to bół grudziyń 1981r ...
– Ja, ja pamiyntóm .. wtynczôs jô rozfechtowôł ta trzeciô wojna ...
– ...to bół grudziyń 81r, – niy zważôwôł na mie Jorg – kiej mój szwigerfater, miarkujesz, łojciec łod mojij Dolóres, pedziôł, iże lajstnymy sie koza (tak pedziôł, niy ciga ino koza). I niy łozchodzióło mu sie ło taki hajcóng u nôs mianowany kozóm, ino ło richticznô ciga. Szwiger nigdy nicego niy cichtowôł dóma, ale nad nasze protysty, iże na pieróna nóm ciga, łostowôł niyzruszóny i twiyrdziół:
– A bydzie se gadzina lôtać po placu ... i tela!
– Nó, Jorg, przeca to jego chałpa, i jego plac ...
– Niy idzie ło to. Po ta ciga trza bóło pojechać chnet dwiesta kilomyjtrów do pampónia, ftory kciôł jóm skalić. Ze „malucha” trza bóło jesce wymóntować zadni zic i wypolstrować côłki zadek autoka folióm, coby ta ciga jakosik do dóm przikludzić. Wól niy wół trefióło na mie we ta szwigerfatrowô, festnie gyferlich rajza (fto miôł „malucha” ze dynamym, tyn miarkuje ło co idzie bez zima za takim autokiym) być za szoferoka.
– Nó, jô tam nigdy „malucha” niy miôł (ani inkszego auta) tóż niy wiym ....
W jedna stróna to bóło ganc ajnfach. Trzi godzinki i bylichmy u tego pampónia, kaj sie pokôzało, iże tyn istny niy mô ino jednyj cigi ło mianie Luśka, ino trzi do kupy, bo ta Luśka miała mode: Bolka i Lolka ... bieresz ciga, to i bieresz capliki.
– Nó, toście mieli uciycha ... he, he, he ...
– Chopie, to sie możno zdô niymożebne ale zapakowalichmy te trzi cigi ze zadku do tego „malucha”. Knap bóło tak, iże Luśka trzimała łeb miydzy nami z przodku i wydôwała pôłne twógi: MEEEE ... MEEEE ... MEEEE bez jakeś ci 150 kilomyjtrów. Bylichmy już możno ze dwadzieścia kilomyjtrów łod chałpy, kej zeza krzôka wyfuknół milicjant ze lizôkym. Letko ćmawo już bóło. Milicjant sztramskim krokiym prziszôł ku „maluchowi”, szwiger łotwar łokno. Milicjant nachylół sie coby kuknóńć rajn i uwidziôł ... dwóch chopa, ftore tam siedzieli sztram we prziciśniyntych na fest do przodku zeslach, jakosik szkuciniastô masa ze zadku i srogi cigowy łeb miyndzy niymi, kiery robiół: MEEEE ... MEEEE ... MEEEE ...
– Ło jezderkusie! ... Dzioboł! ... – wrzesknół milicjant i cafnół sie gwôłtównie.
– Nó, Jorg, jô mu sie blank niy dziwuja ...
– Wiysz Ojgyn, roztomajcie to wtynczôs bóło ze tymi milicjantóma. Tyn razinku cheba bół wiyrzóncy. Deczko zetwało podwiyl sie pón władza nie spamiyntôł. Bali po kwilce ryknół śmiychym. Na łostatku skóńczóło sie maluśkóm sztrofóm ... Iże to bezmać piyńć łosób we „maluchu” ... A cigi żyli jesce dugo, dugo po tym jak my ze mojóm Dolores śmiytli do tych Richtik Fajnych Niymiec ...