Zielóniate kaspry i ... mój kamrat....

Nó, tóż mómy już môj. I zarôzki kca sam pedzieć, iże blank nic niy byda gôdôł ło żôdnych powstaniach. Ani ło tym warszawskim, ani ło tych naszych, ślónskich. Połozprawióm ło... UFO i ło tych zielyniatych kasprach, ftorzi nôs nawiydzajóm zawdy bez lato, przi srogij hicy, gynał jak ta gowiynda, potwora ze Loch Ness. To, ło czym kca sam dzisiôj rzóńdzić, na isto przitrefióło mi sie jakiesik łoziym lôt tymu nazôd.
– Jezderkusie! Sto pierónów. Przeca to już dzisiôj strzoda, pra? Doczkej. Ja, we pióntek po połedniu moja Erna wylazła ino na trzi godziny do swojij kamratki. Mieli tam cosik heklować, sztikować, sprawiać jakiesik sztepdeki na gyszynk dlô jejich kamratki, kierô łostała terôzki starkóm. Niyskorzij bół ino telefółn, tela, co na ta iptowato „poczta głosowo”. Jesce jakisik SMS, kieregoch blank niy poradziół spokopić. Wiym, wiym, iże we sobota poszołech do Zigi, bo już dwa tydnie tymu ugôdali my sie do kupy ze Edkiym na szkata. Niy rzykna nic złygo, blank fajnie sie napoczło, tela ino, co po piyrszym granie bez dwióch i ze kóntróm niy stykło nóm już gorzôły. Edek pylnół sie na tansztela i przismycół cheba ze śtyry flaszecki, coby – jak gôdôł – stykło do rana. We sobota, blank z rańca przikwanckôłech sie do dóm a sam we chałpie prózno. Baby mojij niy ma, śniôdaniô niy ma, bali i jednyj flaszki piwa we kilszranku żech niy znod. Nó, Sodóma i Gómora! Skôranie boskie.... – gôdô mój jedyn kamrat, kiery łapnół ci mie we szynku u Pyjtra.
– Nó i coch miôł robić? – cióngnół dalszij tyn kamrat. – Poszołech wartko do szynku na Krojcce i trefiółech ci tam Mańka łochlapusa. A wiysz Ojgyn, iże stary chyrtóń, podanie jak starô fóra łod Wańdlicha, trza festelnie szmarować, nó.... tóżmy i ździebko tam pośmiyrowali. I dalszij – jak to haszkowy Szwejk zawdy gôdôł – jak tam bóło, tak tam bóło, zawdy jakosik bóło i jesce nigdy tak niy bóło, coby jakosik niy bóło. Kiejech sie deczko spamiyntôł, glingali już we „Józefce” na srogie; niydziela. We chałpie nic do szlukniyńciô, żôdnego piwa, ani jakigosik zeltra, ani kropki wody; jedne co ino bóło wilgłe, to sztrachecle, kiere mi do haźlika ślecieli. Anich sie tyż niy łoszpluchtôł, inoch tak jak stôł, gibym poszołech, co jô gôdóm? zaciorôłech sie do pyjtrowego szynku. – dociep kamrat, szluknół deczko ze zajdla, i cióng dalszij.
– Jezderkusie! Łeb choby kalfas, lynzyk jak śtyry dni niy pranô fuzekla, nic ino na isto prziszło mi sam kipnóńć! I tak jakosik pomaluśku, pomaluśku, sznaps i piwo, sznaps i piwo i jakosik prziszôłech do sia... podwiyl kole mie niy stanół, wiysz tyn fric glacaty choby świynty Antónik – rzóndzi dalszij tyn mój kamrat. – I tak, anich sie niy spodzioł, kiejech bół nazôd dóma i przikarycyła ci sie moja świekra; łóna zawdy, ale to zawdy sie przikotasi we pyndziałek na wieczór coby mi narychtować côłki waszkorb praniô do mangli. I łóna tyż sie niy skapła, iże mojij Erny niy ma we chałpie. Abo co wiedziała, cy jak? A mie mory bieróm, bo na tyj mojim dioseckim mobilnioku móm ci tego SMS-a, że moja starô do kupy ze kamratkami polazła kajsik do tyjatru, na tego magika, co to te roztomajte kónsztiki bajstluje. Takech sie znerwowôł, bo mi jesce kamraty cosik sam fandzolyli, iże we telewizyji ta côłko Drzizga gôdała ło jakimś UFO, kiere poradzi roztomajtych ludzi drapsnóńć i porwać tam kajsik we kosmos. Ojgyn! Ludzie roztomiyłe! Kiejbych tak jô tak móg, jak niy moga!
Dugo jesce mi tyn mój kamrat jamrowôł, wajôł i cosik tam bamónciół:
– Wiysz Ojgyn, eeep, wiysz, miarkujesz, na zicher ta moja Erna UFO porwało i wykludzióło jóm ci kajsik we kosmos. Jô ci gôdóm, tak jak we tym programie „Rozmowy ło ptôku”, cy jak sie to tam mianuje. I gynał fandzolyli ło tym do kupy ze tóm Yjwóm Drzizgóm.
– Wiysz – gôdóm ci do tego kamrata, kierego sam dalszij niy byda mianowôł – fulosz choby mulôrz a ze zadnij kabzy ci miszóng kido! A możno to tyn David Copperfield, tyn magik, całber, kiery sam do nôs, do Polski przijechôł cosik tam zmachlowôł, zacałbrowôł i tela, a niy żôdne tam take dioseckie UFO? A kiej już przikarycyła sie yntlich ta twoja Erna do chałpy, to łobejzdrzołeś chocia gynał jak łóna na isto wyglóndała?
– Co jak wyglóndała, co jak wyglóndała – wrzesknół tyn mój kamrat – przeca tako ci bóła boroka bez tych „ufoludków” ścioranô, iże jô jij wartko zarôzki narychtowôł woda we badywannie, narychtowôłech dobrygo tyju ze sznapsym, coby ździebko prziszła do sia...
Nó, możno to i te zielóniate cwergi byli, ale mie by moja Elaza takich gupot niy poradziyła pedzieć, a... możno mi sie tak ino zdô, bo kôżdô, ale to kôżdô baba poradzi wypokopić roztomajte gupoty, coby chopa za balek wciś.