Piyrszy rółz...

Poszôł rółzczasu jedyn istny na te moderne terôzki disco. Wkarowôł rajn, łobziyrô sie tak naobkoło – przi tiszu zicła sie blank fajnistô, szykownistô dziołcha. Nó, tóż spytôł ci sie jóm, eźli moge sie przisiednóńć ku nij.
– Ja, dyć żysz! Na przecamć, ino jes takô sprawa... jô jes inwalidka, kalyka na wózku. Miarkujesz?
Synek tak kukô, zaziyrô – nó richtik, jes jak dziołcha pedziała. Ale nic tam... pedziôł, iże mu to blank niy zawôdzô, blank go to niy szteruje.
Siedzóm sie tak, łozprawiajóm, szlukajóm po lekuśku te jejich drinki i po jakimsik czasie tyn karlus gôdô:
– Suchej ino, możno by my tak zatańcowali?
– Jakóż to, przecamć jôch jes na wózku, niy moga...
– Blank niy szkłódzi, jakosik to bydzie...
Nó, i richtik, wyjechôł ze tym wózkym na pojstrzodek, tańcujóm, kółka sie ze piskaniym kryncóm na zolu. Po pôruch kónskach zmôchane wylazujóm na świyży luft. Tam rómanticznie, mankulijnie, miesiónczek, gwiôzdy, takô ci tam gôdka ło bele czym, karlus napoczynô łostro sie do tyj dziołchy dobiyrać. Ale dziôłcha deczko sie łopiyrô:
– Jô niy moga, badnij sóm, paraliż, wózyk...
– Spoko, spoko – rzóńdzi tam po modziokowymu tyn karlus – jô przewiesza cie bez pot, jakosik to wszyjsko szafnymy, jakosik se poradzymy...
I tak tyż razinku tyn karlus zrobiół. Przewiesiół jóm bez te łogrodzyni, wybzykôł ci jóm, łoblyk, posadziół nazôd na wózyk i wjechali juzaś rajn na te disco. A tam dziołcha dała sie do beku. Tyn istny deczko zaniypokojóny, ździebko nerwyjs pytô sie:
– Co jes lółz? Co sie dziyje?
– Bo... miarkujesz... to piyrszy rółz... – gôdô bez płaczki dziołcha.
– Co ty fandzolisz, przecamć czułech, iże to na isto niy bół dlô cia piyrszy rółz!
– Ja, ja... piyrszy rółz mie ftosik niyskorzij ze łogrodzyniô syjmowôł...