Farbisty kopfszelónt...

Wiycie! Jô już mocka szkryflôł i łozprawiôł ło tych wszyjskich łoszkliwych ryklamach, ftore nôs sztyjc i jednym ciyngiym, znacy sie fórt za balek cisnóm, na isto moc łogupiajóm i bałamóncóm. Jô miarkuja, iże te istne, co te iptowate ryklamy bajstlujóm, tak by tak niy czytajóm i niy sychajóm mojich łozprôwek, ale pierón mô mie szczelić kiej durch mi te diosecke ryklamy we moje ślypia wlazujóm. Rółzczasu medikowôłech, co to ino jô móm takigo fimla, iże niy poradza już do łostatka tego strzimać, alech przeczytôł jedyn artikel Williama Leitha (ze cajtónga pod mianym Guardian News), i beztóż musiôłech rółz jesce ło tych iptowatych ryklamach sam pedzieć, bo sztyjc ło szaroku, kiej zaszaltruja telewizyjô zarôzki widza i słysza taki ausdruk: „Wstowôsz i wiysz”.
A gówno prôwda! Wstowôsz i zaziyrôsz, jesce blank niy łocucóny na ryklamy... zatym na łoka mrzik wlazuje jakisik przesłepany i bamóntny Jarosław Kuźniar, cosik tam faflô, ale niy za tela, i juzaś ta samô lajera: filujesz chopie na ryklamy. Roztomajte ryklamy, wiynkszóścióm ryklamy roztolicznych medikamyntów: na morzisko i durchfal, na sztopszajsn i belowani. Na ryma, kucanie i dropanie we gôrdziyli, i na ściepowanie ze basiska. Nó i na łostatek na wszyjske dolygłóści i bolónczki. Łosobliwie na bóle gowy.
I, procno sie dziwować, iże my same, co i rółz, sztyjc sióngómy po te roztomajte strzodki prociwbólowe, kiej paksliki wszyjskich pilów wyglóndajóm gynał jak sztramske akcysorija, przidôwki nowotnego, modernego stylu żywobyciô.
Móndroki wypokopilyli, iże jedyn na piyńdziesióńt pacijyntów ciyrpi na festelne bóle gowy skuli braniô za tela roztomajtych medikamyntów prociwbólowych. Kiej łykómy aszpirina, jakisik paracetamol lebo łoszkliwy ibuprofen, wszyjske łóne szperujóm zignale naszych – jak to móndroki gôdajóm – receptorów bólu. Ale kedy jednakowóż jes jich za tela, te razinku receptory bólu napoczynajóm sie bańtować i burzić. Pojôwiô sie bół gowy, taki choby szmerckopf, i trza juzaś sióngać po medikamynty, po roztomajte papry. My za tela bierymy tych wszyjskich strzodków procibólowych. Problymy tyj zorty pojôwiajóm sie, kiej społykómy pile sztyjc i jednym ciyngiym, kôżdydziyń.
We łostatnich dwadziestuch latach pile prociwbólowe przijyny na sia blank nowô róla. Łóne ustali być medicinóm, a stali takim akcysoryjóm, przidowkóm jakigosik stylu życiô. Już blank niy kuplujóm sie nóm zaobycz ze japtykóm abo dochtorym. Mogymy se je lajstnóńć kajsik we zupermarkycie, kaj kónkurujóm ze roztomajtymi nôpitkóma na witaminach i farbistych „mikroelemyntach”, co juzaś budzi w nôs wymiarkowani ze zdrowym stylym życiô.
Pamiyntôcie jesce czasy, kiej lyki prociwbólowe trzimało sie we dómowyj japtycce we szklannyj krauzce? Możno już niy boczycie. Kiej ftosik wtynczôs ciyrpiôł na szmerckopf, trza bóło dokulwitać sie ku chałpie, łodkryńcić deklik i łyknóńć biôłô pila ło łoszkliwym smaku. Dziś, kiej nónkô nôs bół gowy, styknie posznupać po kabzach abo we babskij taśce. A eźli bez cufal niy mómy przi sia niczego łod bólu gowy, zawdy nôs wtosik na sztrece retnie. Bywô, iże ludzie wycióngajóm pile we szynku i kładóm je wele sznapsa abo tego modernego terôzki „drinka” na tiszu. Zatym bieróm pila, abo i dwie, i popijajóm go piwym.
Szachtelki ze medikamyntóma wyglóndajóm festelnie gryfnie. Sóm sztramske i niy kupluje sie śniymi żôdnô cajla, żôdyn sztygmat. Po jakiymu? Anó skuli tego, co doparzili sie ku niymu roztomajte fachmany łod tego ci „marketingu”.
Tyn istny, za ftorym jô to dzisiej pisza, trefiół sie kiejsik ze jednym fricym, projyktantym roztomajtych paketów, pakslików, bikselków, szachtlików, kiery pedziôł mu bół takô definicjô: „Uważamy, że tożsamość marki powinna być rozpoznawalna z daleka. Nawet przez półprzymknięte oczy, kątem oka lub przy złej widoczności. Stąd błyszczący cel na pudełku pigułek przeciwbólowych.”
Cóż ci tyż to za idyjalny towôr! Sztimuje jak ulôł do naszygo spółczysnygo, moc zagnypiónygo, zagóniónygo świata. My przecamć blank ci niy mómy czasu na kopfszmerc, na lecy jaki ból!
My, tak prôwdóm, niy mómy bolónczki, srogigo bólu za łobiaw niymocy, ino za same choróbsko. Razinku ból stanówi problym. Nó, bo przecamć żyjymy fórt we sztresie i szpanóngu. Bakómy duge godziny przi szrajbtiszu. Boli nôs gynik, gowa, plyca. I już przi piyrszych łoznakach bolónczki zażywómy pile i bierymy sie nazôd wartko za robota.
Snadnóm rzecóm łod dôwna wieda, miarkujymy to, iże ból gowy moge sprôwiać nadużywani strzodków prociwbólowych. W tym zynsie pile te sóm idyjalnim towôrym naszych czasów. W miarã jich łykaniô, pragnymy łykać je co i rółz, sztyjc i jednym ciyngiym. A eźli kcecie wiedzieć, po jakiymu zażywómy je tak czynsto, po wielókroć, chneda chned, zwróćcie uwôga we zupermarkycie na te fachy ze tymi wszyjskimi nurofenami, aszpirynami, paracetamólami, pilami łod Goździkowyj. Strzybne, mechcónce, glancowane szachtelki a na kôżdyj śnich przicióngô weźrok zofcicie cerwiónô cycha. Piykny to, i łozpoznôwôlny w te pyndy towôr. Bali i bez półprziwrzite powiyki, bali i we półmroku. Bali tyż i kiej nóm ta naszô palica mô puknóńć ze bolónczki!