Eźli bydymy kiejsik we Raju

Wiycie! Niy miarkuja po jakiymu, ale spómnieli mi sie lata kiejech to deptôł do szuli, do tyj mojij „Siedymnôstki” a ku tymu jesce mielichmy tyż katyjmus ze staróm Kulickóm. Nó i łóna łozprawiała ci nóm, dzieckóm, ło biblijkowym raju, jak tam driny bóło. Idyjalni, prôwda? Nó, beztóż, dyciś! Do dzisiej sie gôdô, co tam abo kaj indzij, to ci jes richticzny raj na świycie (Paradies, Paradise, Paraiso, Paradis, Paradisus, Paradiso, Paradeisos, Pairidaêza, Рай, Edén, lebo... jak by to tam fto jesce inakszij mianowôł). Ale jednakowóż na tym ci stromie wiadómóści dobrygo i złygo pokôzôł sie dzioboł przebleczóny za takô dugachnô szlanga. A żyli se tam we tym raju, i festelnie sie przoli, Jadam i Yjwa. Blank ci tyż niy miarkuja, co tyn dzioboł tyj Yjwie rzyknół, możno i bóła to jakosik takô ichniô, nôjstarszyjszô, bo biblijkowô ryklama, styknie co rzykna, iże Łóna wećkała ta rajskô pónka, łón tyż ździebko bajsnół śnij, i tak ci sie napoczła ta hroznucnô, niy do wystawiyniô gyszichta. Tyn raj przestôł fóngować, ustôł już na zicher egzistować, bo przecamć niy mób być dalszij rajym, kiej pokôzôł sie tam tyn dzioboł, tyn Lucyper. Cosik ale mi sie zdô, iże ze tym wyciepniyńciym, wyżyniyńciym Jadama i Yjwy ze tego raju, to niy bóło tak blank ajnfach, jak to kapelónki, klôsztorne panny i inksze tam na katyjmusie tuplikujóm. To przeca niy ma cheba możebne i niy łostoji sie jak woda w miechu, coby tam ci, we tym Pónbóczkowym paradisie, mog sie Lucyper blank ajnfach po tym raju łamzić, przetwiyrać sie bele kaj miyndzy tymi stromami i jesce ku tymu zbańturzyć i przeprzić côłkô ludzkość do srogigo grzychu. Coby tyn diôsek miôł ci taki przi tym naszym Pónbóczku lałfpas. Nó, możno ino jakosik dziura we łogrodzyniu, abo te janiylskie szucmany i pónbóczkowô lajbwacha niy dali pozór? A bodej! Grzych we raju? Lucyper tyż tam? Przeca już choby ino ze tych dwóch gróntów, tyn côłki raj musiôłby ustać być rajym. Przeca to blank niy sztimuje, coby to bół możno jakisik tam „limbus fatuorum” znacy – jak to rzóndzóm móndroki – „raj głupców”, taki mianowany krôj piykła. Nó ale, terôzki – jak to juzaś kapelónki eklerujóm – wszyjsko sie już do porzóndku sprawiyło, i kôżdy, fto we swojim życiu na to zasuży, pójńdzie direkt do tego raju we ftorym na zicher zgabnie tyj niyzbytyj, stodiosij szczyńśliwóści ze garantyjóm ku tymu, co już żôdnô szlanga sie tam nigdy niy pokôże.
Musza sam dopedzieć, co mie sie tyż już niyrółz zdało, iżech jes we tym raju, ale niyskorzij cowiek sie łocuciół i nazôd musiôł sie do chałpy pokwanckać, nazôd ku staryj przikludzić. I jeżech terôzki tyż we sztichu, bo te wszyjske arabery tyż majóm swój raj, a driny dlô kôżdego chopa kielanôście gryfnistych, modych jóngferów ze dugimi szłapami i cyckami (pôłne szóstki, i to jesce ku tymu fedrujónce), prziłobleczóne ino, i to niy do łostatka we przejzdrziste szaty i halstuchy, ftore bydóm jim szynkować roztomajte rajske jôdło i nôpitki. A nóm kapelónki snochwiajóm, co ino bydymy rzykać, śpiywać aleluja a wele kôżdego bydzie styrcôł janioł-świtórz, coby my na iptowate myśli niy prziszli.
A kiejby tak (Pónbóczku łodpuść mi tyn grzych) tak róntas i rojszpróng ze rajym przitrefiół sie u nôs, to zarôzki by te nasze politykery ze Wiejskij we Warszawie nagabowali by, dómôgali by sie powołaniô „kómisyji syjmówyj” dlô łobadaniô czamu tyn dziobôł poradziół wlyjźć do tego raju, a minister łod pijyndzy kciôłby juzaś nowych dôwek łod łosobistego Janioła-stróża, ftorego kôżdy snôs bazmać łod „poczniyńciô” mô!
Tóż jô już barzij móm rôd pójńść prómp do piykła, bo tam na zicher sóm wszyjske moje nôjlepszyjsze umrzite kamraty, i kaj byda móg poszkacić, pośpiywać jake świńske śpiywki i potańcować ze tymi wszyjskimi dziôłchami, ftore mie drugda we śniku nawiydzajóm.