Niyznôbóg....

Jedyn istny, niyznôbóg, znacy „ateista” po śmiyrci trefiół do piykła. Piyrsze, co tam zrobiół, to spytôł sie dziobła, jak tyż to tam u nich we tym piykle jes.
– Niy môsz, chopie, czego sie strachać, ani trôpić, sam na isto jes ci fajniście, szykowniście. Pódź symnóm, to ci wszyjsko gynał pokôża.
Deptajóm tak bez gang, siynióm i mijajóm roztomajte kina, szynki, restauranty, moderne „puby”, burdele, tyjatry, kluby, kyjgelbany... Ganc ajnfach, życie jak we Madrycie, dlô kôżdego cosik gryfnego. Tyn niyznobóg chnet już do łostatka przekabacóny, iże samtukej bydzie mu mocka lepszij niźli na ziymi, kiej tu łorôz ujdrzôł łozewrzite dźwiyrze, a za niymi ściana łognia i deczko przidłówióne larmo, horuchy, krziki ludzi...
– Te! Belzebub, a co to mô być? Miało przecamć być fajniście...
– Eee tam, niy trôp sie, to ino katoliki. Jak se take piykło wypokopiyli, tóż tyż take... majóm!