Rółzczasu jedyn ślepôk, doznôł na wiesna chuciska i srogigo gyfilu, i zakciało mu sie stopieróńsko baby. Kóżdydziyń smyndziół, nónkôł swojich kamratów próśbami, coby mu kieryś sprowadziół do dóm jakosik dziołcha, choby i za pijóndze. Dlô świyntego spokoju kamraty zgódziyli sie na tyn jego winsz.
– Paulek! Narychtuj sie na jutrzyjszy wieczór! – rzóńdzi jedyn z jego kamratów. – Tak, jakeś kciôł, przijńdzie ku cia jedna frela o dziesióntyj na łodwieczerz.
Paulek sie wykómpôł, poparfinowôł, powyciskôł mitesry i ze szpanóm czekôł na zwónek przi dźwiyrzach. Kiej tyn zwónek zaglingôł druk mu sie stopieróńsko sztreknół, tak, iże bez jakisik łoka mrzik myślôł, iże mu serce pitnie do galot. Grace mu dyrgotali, kiej łotwiyrôł dźwiyrze, ale rzyknół jesce:
– Pytóm we moje progi...
– Serwus! Mianuja sie Erna.
– Fajnistô sztima môsz Erna. – rzyknół na to Paulek.
– Wszyjske mómy take sztimy, aże wszyjske we naszyj branży. – łodpedziała.
– A rzyknij ty mi jeszcze jakeś jes łobleczónô? – pytôł dociyrnie nasz Paulek.
– Móm na sia sztram jakelka, kieculka mini, farbiste hółzynsztrymfy, zeksowne szczewiki, a pod kieculkóm ino „stringi”!
Paulek na to wszyjsko poczuł pulsiyrówanie we daklach, społyknół ślina i gôdô:
– Tóż pódźmy zarôzki do mojigo szlafcimra, a tam, blank tak po lekuśku sie wzajym poseblykómy.
Kciôł ci sie łón tym tuplym nacieszyć do imyntu i kôżdym grajfniyńciym, i tyż kôżdym słóweckym. Kiej już dziyrżół góma ze tych „stringów” pytô jesce:
– A czy ty môsz rada roztomajte fantazjyrowanie we prykolu?
– Wiysz, chopie, wszyjsko co ludzke niy ma mi cudze. – łodpedziała ze rułóm Erna. – Zrobia, chopie, dlô cia... wszyjsko.
– A takô całbrownô cifra 69 gôdô ci cosik dziołcha, ja? – pytô jesce Paulek.
– Nó, jak by ci to pedzieć... tela mi piźnie latoś we lipcu!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl