Krowa....

To jesce ze czasów sztudynckich. We srogij wykładowyj zoli siedzi se gryfnie dwóch sztudyntów. Blank wele nich, poblisku zicła sie jedna festelnie gryfnistô, szykownistô dziołcha. Jedyn śnich uzdôł, co kciôłby ci jóm przigôdać. Beztóż tyż napisôł na szkratce: „Môsz gryfnô szłapecka” i ciepnół ku nij ta szkartka. Ta dziółcha sie tak fajniście lachła i łodpisała: „Móm tyż chopie i drugô fajnô szłapa”. Tyn istny, kiej ino to przeczytôł, zarôzki jij napisôł: To możno by my sie dziołcha ugôdali tak... miyndzy jednóm a drugóm?”
Ciepnół dziołsze ta szkartka, i za pôra minutek wylôz ze tóm dziołchóm ze zoli.
Tyn drugi, ftory łostoł driny, tyż upatrzół sie tyż jedna szykownô dziołcha i dôwej, wykryńciół tyn sóm nómer: „Môsz dziołcha fajnistô szłapa”.
Ta mu nazôd: „Drugô tyż móm gryfnô”!
Na to tyn synek: „Nó, tóż możno ugôdómy sie tak jakosik miyndzy trzecióm a szczwôrtóm”?
Tak dziôłcha tak sie ino na niygo wejzdrzała ze łoburzyniym, łozgzukaniym, cosik naszkryflała na szkartce, ciepła mu jóm i wylazła ze zoli.
Synek przeczytôł, a sam bóło tak: „Miyndzy trzecióm a szczwôrtóm to ty sie synek mogesz ugôdać ze... krowóm!