Rółzczasu maluśkô merskô, i moc teskliwô małupica uzdała, coby jij sie wercióło... hangnóńć, zrobić szlus ze swojim życiym. Totyż podlazła opaternie ku srogimu lyjwowi, i kiej tyn szykownie nynôł, wrajzióła mu palcysko w rzić. Tyn lyjw łocuciół sie na szlag, zarycôł i wrzescy choby nôjynty:
– Fto to zrobiół? Kómu tak na isto jes już życie niymiyłe?
– A, to bółach jô! – łodrzykła ta maluśko afa.
– Widziôł to możno ftosik? – pytô dalszij tyn lyjw.
– Eee, cheba niy!
– Nó, tóż dobrze! Dôwej jesce... rółz!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl