Przebôczyni...

Kaznódziyja wygłôszô swoji kôzanie na tyma... przebôczyniô. Po płómiynnyj ryjdzie pytô sie zgrómadzónych, skludzónych we kościyle ludzi:
– Wieluch swôs, braciô, łodpuści swojim wrogóm?
Półowa wiyrnych dźwigô rynce na wiyrch. Festelnie niyrôd wszyjskimu, nabanturzóny kaznódziyja ciógnie dalszij swoji kôzanie. Po jakichsik 20 minutkach pytô juzaś:
– Wieluch swôs, braciô moji łodpuści swojim wrogóm?
Tóm razóm zgłôszô sie kajsik kole 80% ludzi. Tyn kaznódziyja jesce festelnie niyrôd, zawiydzióny wrôcô do swojigo kôzaniô. Śleciało juzaś jakiesik 30 minutek i tyn kaznódziyja juzaś pytô:
– Wieluch swôs, moji braciô, łodpuści swojim wrogóm?
Skuli tego, iże wszyjske już myślóm ło łobiedzie... wrółz do kupy podniyśli grace w wiyrch. Wszyjske, króm jednyj starecki ze trzecij raji wele zojli. Uwidziôł to tyn kaznódziyja i pytô sie ta starecka:
– A czamy łóni, stareckô, niy kcóm łodpuścić swojim wrogóm?
– Anó, bo jô już niy móm żôdnych wrogów, i tela!
Jakóż to? Po jakiymu? Jakô eście sóm starô?
– Anó, pizło mi 93 lata...
– Tóż niych łóni stareckô wyjńdóm na pojstrzodek i rzyknóm tak prôwdóm, jak tyż to jes myjglich, cobyście starko w takim wiyku nie mieli żôdnych wrogów?
Starecka wylazła tak łostrzymnie, niyśmiôło na pojstrzodek kościoła, biere te cedzitko bez ftore gôdôł kapelónek-kaznódziyja i rzukô po cichuśku:
– Anó, moje wy roztomiyłe, przeżółach już wszyjskich tych... skurwysynów!