Alech wypokopiół tytulka tyj mojij łozprowki, prôwda? I ja, i blank niy, boch prziszôł na te idy, kiejech przeczytôł artikel jednyj szwarnyj dziołchy (dló mie dziołchy, boch już deczko zwiykowany), kierô sie po łojcach Grażyna Plebanek mianuje. Jes ci łóna sztramskóm rajzynderkóm, kierô bez piyńć lôt miyszkała we Sztokholmie a terôzki przekludziyła sie do Brukseli. I jô miarkuja, co moje łozprôwki czytajóm (suchajóm) wiynkszóścióm ludzie take stare jak jô (mode, to możno ino skuli tego, coby sie pośmiôć ze bôjczyniô starego knakra). Ludzie, dlô ftorych internec niy jes nôjważniyjszóm we życiu zachóm, blank niy zajimó jich srogô polityka, a i terôzki – skuli niyherskich pynzyji – i do cajtóngów ino lecy kedy zaziyrajóm. Ale i tym kciôłbych cosik sam na myślónek wciepnóńć.
Moje roztomiyłe suchocze (czytelniki)! Fto snôs niy mô żôdnych tajymniców? Fto niy schróniô, niy dekuje swojich myśli, swojigo fantazjyrowaniô, swojigo ... włóśnygo jô? Anó, możno ino porzómne babeczki (eźli jesce take sóm?), możno inkasynt, sekutnik, farorz we suchatelnicy (ale ino we suchatelnicy, bo kaj indzij bych niy bół taki isty), fto jesce? Bo przeca niy modzioki, kiej już blank mode dziołszki piszóm tagebuchy, kaj fantazjyrujóm ło zeksownym kapelónku łod katyjmusu, a karlusy ciupióm i kajplujóm roztomajte fylmy ze pornusami, ku tymu frice ze tyj modernyj terôzki klasy strzydnij przistôwiajóm sie, zolycóm i „podrywajóm dupy” i zaciyrajóm górzci, iże szafnyli mody ale gupi kónsek pod bokiym nic niywidzóncych, nic niysłyszóncych ślubnych babeczków.
Wiycie, jest ci taki łobrôzek: zicli sie trzi małupice, trzi gryfne afy, jedna śnich dichtuje swoje dakle, drugô zatykô swoja gymba, a trzeciô zasłóniô ślypia. Ajnfachowe chopy miarkujóm, iże tak gynał wyglóndajóm jejich babeczki. Ale to blank niy jes prôwda. Jejich roztomiyłe babeczki tyż sie sztyjc wyrywajóm, smukajóm sie spode jejich boku i ... ze szteryjotypu. Te niyporzómne, szmodrate haśty tyż majóm przeca swoji tajymnice – i to jich ale nôjczyńścij chopy ... niy zdrôdzajóm. Bo tak na isto, wnótrznóm szwarnotóm cowieka jes ... tajymnica.
Roztomajte poradzóm być tajymnice, beztóż tyż tak roztomajcie wyglóndajóm gymbulki niyftorych naszych babeczków, naszych flamów i kochanków. Abo tyż i łoczy – żyjymy przeca w czasie ... „botoksu” i „silikonu”, kaj brózdy sóm gynał jednako wypôłnióne, sztim blank tak samo sie niy môrszczy, a tyż te lica fajniście sztrychujóm sie, wygłôdzajóm sie z wiykiym. I ino ślypia łostôwajóm echt, jak u tyj naszyj Edytki Górniak we „Tańcu z gwiôzdami”. Tak w côłkości, to frela ze małymi cyckami mô na isto przesrane; wiela to razy przitrefiało sie takij dziołsze, iże jakisik łochlapus wrzesknół ku nij ze daleka:
– Eee, synek! A skocz ty mi ino po ... piwo!
Tajymnica jest naszym, czy to chopów, czy to babów – retóngiym. To ino ta sam tajymność nadôwô naszym łoczóm gysztalt, blik, i festelnie kusi i wôbi. Jednakowóż beztyczôs pozbôwiómy sie jij, tyj tajymnicy gynał tak jak i tych wszyjskich zmôrscków, zgrzibów – piszymy przecamć roztomajte „blogi”, tónkómy sie we Facebooku, hycómy we Twitterze – wszandy idzie ci nôs namierzić, dopaść lebo spytać sie ze drugij półkuli ziymskij:
– Tóż jakóż to, lajstnółeś sie chopie te ajnlagi do szczewików na platfus, coch ci je doradziół se sprawić?
A tak prôwdóm nasze prawo do tajymnic jes nóm zebiyrane bez ta naszô kultóra (eźli to jesce jes kultóra?) jak zebiyranô jes ziymia Holyndróm bez morze. Co prôwda pole tego ringowaniô miyni sie „depresjóm”, ale przinôjmnij dziyrżóm sie łóni gróntu pazurskóma jak niy przimiyrzajónc tyn nasz chop Ślimôk ze powiyści Prusa abo Drzymała we wiadómyj fórze. Skuli tego ci łoszkliwego interneca wszyjsko ci łó nôs wiadómo, łomawiómy swoji problymy, dzielymy sie ze społycznóścióm internecowóm tym, co ci nôs festelnie trôpi – i to łod plynckiyrzów, wrónich ślypiów na lewyj szlapie, bez nasze popśnióne leberka do cufalu kiejchmy chyciyli naszô starô ze inkszym chopym we antryju, abo tym z cego mómy nôjsrogszô frojńda. Wystawiómy sie same na łobstrzał setek łoczów, a co zwyrtniyjsze internecowe samobójce bali i kielanôstuch tysiyncy – zażarte wyznôwce tych wszyjskich insztytucji facebookowych prześcigajóm sie bezmać we podôwaniu liczby znajómych, przibiyrajónc do swojij czelodki ludzi blank niyświadómych. A niyskorzij idzie we internecu ujzdrzić tak egzóticzne pôry, jak wywołany dochtór ze Kanady i Erna łod masarza ze Pcimia.
Wiycie, jô jes za prawym do swojij, włóśnyj i jedzinyj tajymnicy. Do tyj tyż włóśnyj, możno i festelnie ćmawyj zajty, kaj cosik sztyjc łodbiyrô, pśni sie a możebnie, iże i szimluje. Do takij włóśnyj, wnótrznyj izby, kaj sztapluje sie roztomajte stare szace – stary taszynmeser jesce ze harcyrstwa, połómany filok, listy miyłósne łod piyrszyj libsty, tagebuchy ... I takô móndrość mojigo kamrata:
– Chopy! Na isto uwijejmy sie festelnie przoć cudzym babóm ... jejich chopy tak porzónd fórt ze chałpy... wylazujóm ...
A chop we mojich latach dowo sie już pozór, miarkuje, co żywobycie niy jes nóm dane rółz i na zawdy, kôżdy dziyń przikludzô nôs ku fajrantowi, kôżdy ze tych dnioszków jes przeca inkszy, kôżdy niypodobny, kôżdy ale tyż dziyń moge być na isto tym łostatnim. Trza sie gibać, trza sie uwijać, coby tyn kôżdydziyń fest utrzimać, choby ino na papiórze.
Ale, moje Wy roztomiyłe, rzyknijcie mi ino skany sie biere te côłke dzielynie sie wszyjskim ze wszyjskimi? I niy metlejmy dzielyniô sie dlô dobra inkszych, ze dzielyniym sie tym, czego tak by tak mómy na zicher za tela. Przecamć cifra tych, ftorzi posywajóm darki łofiaróm powódzi abo trzyńsiyniô ziymi na Haiti, jes tak na isto ino „prómilym”. Juzaś liczba tych, ftorzi fest pyrskajóm jadym, giftym na roztomajtych internecowych forach jes na zicher moc trujóncô. Eźli wrôcómy sie ku stadnóści? Kiejsik ludzie góniyli we stadach, dzisiôj łamżymy po sklepach blank łoddziylnie, ale za to ... kuplujymy sie wszyjske we necu (we internecowyj siyci) – przociele wszyjskich krajóm kuplujcie sie! I miarkujcie, znejcie wszyjske naobkoło, iże Ana wrajzióła łowiynzina do bratruły, kamrat mô egzyma, a sómsiôdka ze szczwortego sztoklu śleciała na pychol ze słodów i terôzki musi sie lajstnóńć nowy gybis. To takô naszô wsiowô klepeta i gôdka, nasze kôżdydniowe niyprzidajne deptanie kapusty tela ino, co miasto ze listecków tyj kapusty, wygniotómy zôft ze internecowych „linków”.
A jô, kiej ino spomiarkuja, iże gymba wykrziwiô mi sie już blank mrócznie i złówróżbnie, kiej tyż jesce do mojij duszy zawitô wilgły, zaślóndrany listopad, kiej chyca sie na tym, iże mimowólnie przistôwóm przed składym truchłów, abo tyż kroczóm za kôżdym natrefiónym pogrzybym, a łosobliwie, kiej mie już na zicher ta łoszkliwô „hipochondria” chyci, iże potrza mi sztramskich zasadów moralnych, by sie postrzimać łod umyśnego wyjńścia na hulica i metódicznygo ściepowania hutów ludzióm ze paliców – wtynczôs uznowóm, co już czas zicnóńć przi kómpie i wlyjź do ... internecu. Bo niy ma co świtać we zdrzadło, kiej włóśno fresa jes blank krziwo.
Beztóż tyż nawoływóm do łodwrótu łod tyj iptowatyj stadnóści. Wołóm Wôs do flyjgowaniô włóśnych, wnótrznych zegródków, choby to byli ino stopieróńske hyrdzie i habozie. Bydźmy inksze za hilfóm wnótrznyj tajymnicy, włóśnyj izby, do kieryj niy wpuszczómy cufalowych byzuchantów.
Jak to gôdajóm Ynglyndery: My home is my castle, moja chałpa jes mojim festóngym. Eźli muszymy już kóniycznie, wygłôdzejmy brózdy i smorscki, ale niy róbmy piykniyjszymi i niy wystôwiejmy na pokaz naszych wnótrz. Dejmy tyż przecamć pożyć tymu ci mitycznymu Sinobrodymu w nôs. Tyn bôjkowy fric katrupiół swoji kolyjne babeczki i trzimôł je we swojij izbie, do ftoryj ale klucza żôdnymu niy dôwôł. Tóż tyż piastujmy nasze tajymnice, te wszyjske swoje fest mróczne kómnaty, bo bez nich sómy ino jałówóm ziymióm, próznóm biksóm po lakfarbie. Zawiyrejmy te niyjawne izby na klucz i łodżyńmy łod nich wszyjskich łoszkliwych ciykawskich.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
ojgyn@interia.pl