Wiesieli i pogrzybowe ...

Pewnikiym niy poradzicie spokopić po jakiymu skuplowôłech ze sia wiesioły, znacy sie hochcajt i pogrzybowiny, znacy się łoblywanie skórki. A mie sie zdo, co to wszyjsko mô ze sia mocka spólnygo. Wiycie, tak mi sie latoś przitrefiyło, iżech bół i na wiesieli i pôrã tydni niyskorzij – na pogrzybie mojigo kamrata ze werku. Napoczna możno łod wesela. I niy jes to ino fajer dlô modzioków, ftorym sie zdo, iże bez sia już blank żyć niy poradzóm i muszóm wartko tyrać do kapelónka i łobsztalować tyn côłki fajer. Familijanty i przociele kapnóm sie tak by tak dziepiyro na łostatku, iże trza sie bydzie lajstnóńć nowy ancug, nowy klajd (coby sómsiôdki niy łobgôdali, iże ta istno bóła łóńskigo roku we tych samych szatach na wiesieli inkszyj pôry), trza wybulić mocka betków na jaki gyszynk. Terôzki pogrzyb. To tyż ślatuje na cowieka zaobycz nôgle, choby pierón piznół w panczkrałt. I tyż trza sie lajstnóńć nowy, tela, co côrny ancug, nowy, i tyż côrny klajd a miesto gyszynków, wiyniec ...
I terôzki to ganc egal eźli to jes pogrzyb abo wiesieli, na takim fajerze trefiajóm sie ludzie, familijanty, przociele, kamraty i wrazicke sómsiôdki, ftorzi sie bez pôrã lôt niy widzieli, możno sie i kiejsik festelnie powadziyli a terôzki muszóm markiyrować jak ci to sie festelnie radujóm ze tego, możno i cufalowego, trefu. Roztomajte szpicate gôdki napoczynajóm sie już we kościele. I eźli to bydzie pogrzybowe nabożyństwo, abo mszô ze asistóm przi „rzymskim ślubie” na isto wszyjsko wyglóngo jednako, blank po jednych pijóndzach.
– Kuknijcie ino sómsiôdko, jak sie nóm ta Erna zgrzibiôła. A tako śnij jesce niedôwno bóła szwarnao dziołcha.
– Pióntkowô, a merknyliście jak tyn gryfcok Ymil bez te dwa lata cochmy go niy widzieli zdziadziôł, prôwda?
– Ónkel, a to wy jesce żyjecie, ja?
– Anó żyja, coś sie tak zadziwôł, synek?
– Anó, tak mi sie ino wysmykło ...
– Ujna! A czamu żeście sie przikwanckali tak niyskoro do kościoła na mszô?
– A wiysz synek, bółach u frizyrki!
– Ja? A łóna niy prziszła, co? Bo jakosik ujnô, wyglóndôcie choby szlajerojla ...
A przecamć wszyjske miarkujóm, co niy ma nic gorszyjszygo niźli te chopy, co to czujóm sie we łobowiónzku jawnie ukazôwać swoja szwarnota, szykowność i mynskóść, paradziôrze, ftorzi kiej sie chichrajóm, to tak choby gryjźli łorzechy ... tyn stopieróński rechót ... Te dziamdziały wartko pukajóm i wyślimtujóm sie na cyckach piyrszyj natrefiónyj baby, choby bóła i takô żadnô, jak noc przed geltakiym ... i to tyż szajsegal ... wiesieli lebo pogrzyb. Zawdy sie znôjdzie jaki
blóndin, ze fresóm czerwiónóm choby surowô łowiynzina, ze blank zielóniatymi blyszczami, ze blankwóm szyrokóm gymbóm ..., kiery niy poradzi sie doczkać kiej ino napytajóm do stoła. Abo jakosik wyposka, i ku tymu pindyrynda, ftorô kiej sie uśmiychnie, to jeji gymba, jeji klapaczka przipóminô ci podśmiywnie podśmiywnie wykrziwióny sznit po operacyji ślepyj kiszki.
Nó, i terôzki kaczma, szynk abo paradny restółrant kaj wszyjske gzujóm, coby szafnóńć nôjlepszy plac przi tiszu. I juzaś, jesce przed piyrszymi sznapsami napoczynô sie:
– Jezderkusie! Jakô gryfnô i galantnô śnich pôra – napoczynô po cichuśku jedna załbryfrał, ftorô nie wieda skany sie sam na tym fajerze wziyna.
– Ja, ja ... môcie prawie Sznapcynô ... ale kiejby ta modô ciepła na fresa mynij pucu, to by sie zarôzki pokôzało jakô tyż to ci łóna jes piegatô.
Abo kajsik przi tiszu na lajchynszmausie niyftore napoczynajóm rzóńdzić po lekuśku ło umrziku:
– Ja, ja niyboszczyk to bół richtik dobry chop ... możno i za tela dobry dlô tyj jego zwadliwyj Ymy – mróncy jedyn ze byzuchantów, ftory na mogiyła ani jednego kwiôtka niy ciepnół.
– Nó, możno łón i bół dobry ale ... za tela słepôł i ... po kiego pieróna łón sztyjc łamziół do tyj zowitki dwie eki za jego familokiym?
– Niy gôdejcie tak Majzlinô, łón ji ino sprawiôł waserlajtóng ... – bróniół tego istnego na marach jego sznapskamrat.
– Ja, ja ... wszyjske gizdy chopy tak gôdajóm a jô już gynał miarkuja, jaki to bół ... tyn ... waserlajtóng.
Wiycie, zawdych sie godziół na to, iże jak wiynkszóść ludzi, musza cyganić, musza snochwiać na doczkaniu małe łoklepane cygaństewka, coby sie łod czegosik wykuglować, cygaństwa dlô szczyndzyniô uczuciów inkszych ludzi, cygaństwa dlô dukniyńciô nadbytnich spiyrków, cygaństwa na muster pobóżnych winszbildow, cygaństwa, ftore tak prôwdóm sóm ganc ajnfach fantazjyrówaniym i ftore ku tymu sóm łoznakóm mojigo wnótrznygo życiô ... artisticznygo. Ale, jake ino by niy byli grónty tych cygóństw, gôdanie zawdy „prziprawiónyj” prôwdy sprôwiało mi srogo utropa. Alech sie kiejsik niy poradziół postrzimać sie na łostatnich pogrzybowinach, kiej jedna łoszkliwô mamzela tuplikowała wszyjskim naobkoło, iże jes po dijycie przi ftoryj mocka ściepla ze basiska.
– Ja, ja słyszôłech, co terôzki we mółdzie jest ta modernô „hipoterapijô” jako tyn medikamynt na ściepniyńcie ze basiska. Moja familokowô sómsiôdka tyż sie tam zakludziyła, turnowała sztyjc i jednym ciyngiym bez dwa tydnie ...
– I co, panie Ojgyn, spómógło ji to – niy szczimała ta istno.
– Nó i śleciało kajsik ze dwanôście kilo ... kóniowi ...
Nó ale, co by sam nie gôdać ... jô pierónym niy móm rôd wiesieli i pogrzybów, pierónym niy móm rôd łajzic na wiesieli i na pogrzybowiny, i na isto pierónym niy móm rôd, niy ciyrpia ... wylazować ze wiesieli i ze łoblywaniô skórki. Bo to przeca żôdnô dló mie uciycha azistować przi cudzym niyszczyńściu i utropie. To tyż przeca miarkujecie, iże we 99% prziczynóm szajdóngu jes ... wiesieli, a we 100% gróntym śmiyrci jes ... przijńście na tyn świat. Bo dyć już starożytnie mónfdroki gôdali, co życie jes śmiyrtelnóm chorobóm przenoszónóm drógóm pciówóm. A wiela sie drógóm moge przitrefić niyszczysnych cugali, i to skuplowanych tyż ze żyniackóm. Łozprawiôł mi stary Ojgyn Gogolin jak ci to kiejsik mu babajamrowała, co łón mo deczko za knap tyn swój ... chopski interes, znacy sie ciuli. Mystrachany jak sto diosków medikowôł, cóż by tyż to móg jesce zbajstlować, coby swoji babie wygódzić. Wyczytôł we jednym miymieckim cajtóngu, iże we EF-ie robióm take operacyje we kierych poradzóm przeszczypić tyn chopski interes, znacy sie przisznajdować na jego plac, elefantowô trómpyjta, nó, takô łod maluśkigo elefancika ... maluśkô trómpyjtka. I tyn Ojgyn, tam we tych Miymcach, tak jakosik po śtyruch tydniach prziszôł nazôd ku tymu dochtorowi ze srogim ślimtaniym:
– Panie dochtorze! A urznóm mi łóni ta elefantowô trómpyjtka ... ale zarozki, gibym i w te piynty ...
– A co sie stanyło? Niy poprawióło sie te wasze małżyńske pożycie, co?
– Ja, ja poprawióło sie, i niy ło to sie rozłajzi ino ło to wielach sie skorzij bez tyn czôs jabek do rzici nawrożôł!!!
Nó, i cóż sam za tela bôjczyć, na kôżdym wiesieli znôjdzie sie zawdy jakisk dziamdziała, ftory wyglóndo choby sie nasłepôł tinty abo i taki ło ftorym idzie pedzieć, iże jes ci to taki krojcóng ... idijółta ze nyjmaszinóm ... Abo tyż jesce taki, wiycie, kościto, ciesano fresa i angyjber, kiery côłki czôs mô naszkróbióno gymba i poradzi sie śmiôć na côłki karpyntel jak côłko do kupy blaskapela.
Naskwol niy rzóńdziółech do terôzka ło gorzôle, kieryj na żôdnym porzómnym wiesieli, ale i na galantnych pogrzybowinach niy moge przebrać sie, niy nastyknóńć. Śleci pôrã godzin i już niy ma żôdnego tak blank monter. Ludzie napoczynajóm pokazować, co poradzóm, jake tak po prôwdzie i na isto sóm.
I dejcie pozór! Niy ino na wiesieli ludzie bieróm sie do ... tańcowania. Ja, niy dalij jak dwa tydnie tymu nazôd widziôłech jedna takô istno, ftorô ślypia to ci miała modre choby żabi łoczka, choby zuzanki ...we szpricie, i kabaciyła wszyjskich naobkoło chopów to tańcowaniô. I zwykowo już trefióła sie baba, ftorô ci bóła takô gryfnô, takô szykownô, iże kiej deptała bez nasz pniokowy zidlóng na mszô, to ci sie wrółz zaszaltrowali autoalarmy. A jeji mamlasowaty chop pedziôł ino tela:
– Ja, jô miarkuja, co łóna ci jes takô fetowno, tako rubô, iże jak kukna do szranku, to nigdy niy poradza zmiarkować cy to czôrne driny to mój ancug abo jeji badykostim.
Niy łodkryja sam Hameriki, kiej rzykna, co niyskorzij tak by tak napocznie sie jesce ... śpiywanie. I robi sie miszóng sznapsbarytónów ze wiskaniym moherów bezzymbnych na „wielkim”. ... „Sto lôt, sto lôt ...” niy jes ważne wiesieli lebo pogrzybowe i zatym ze szwóngu jesce:
„Używejmy, póki czôs,
bo za sto lôt nie bydzie nôs.”
Idzie tyż kajniyka usłyszeć:
„Pije Kuba do Jakuba,
Jakub do Michała,
wiwat ty , wiwat ja ,
kompanija cała.”
A na łostaku przi kôżdyj, na zicher kôżdyj przileżitości niyśmiyrtylne:
„Góralu, czy ci nie żal
Odchodzić od stron ojczystych,
Świerkowych lasów i hal
I tych potoków srebrzystych?
Góralu, czy ci nie żal,
Góralu, wracaj do hal!”
Pónbóczku! Ty widzisz i niy rzgmisz ! Tóż dej chocia na ... jedne piwo!
A Wiycie! Kiejby sie chopóm przi takich impryzach niy utargôł zawdy fylm po gorzôle, to pewnikiym ustali by słepać. Bo przeca zawdy ino pamiyntajóm do tego czasu, kiej jesce bóło przijymnie – reszt na zicher pamiyntô baba!
A mie sam gynał sztimujóm łostatnie słówecka Falstaffa: „Tutto nel mondo è burla” coby szło przetłómaczyć na: „Côłki świat jes ino szpasym”.